TSUNAMI : ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 1-1-2003

TSUNAMI: TO ΣHMEIO ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 1-1-2003


«Επί έναν αιώνα περίπου οι πιέσεις αυξάνονταν σιγά-σιγά, στη φρικτή σκοτεινιά πολύ πιο κάτω από το βυθό του ωκεανού. Αν και το υποβρύχιο φαράγγι είχε σχηματιστεί γεωλογικούς αιώνες πριν, οι βασανισμένοι βράχοι δεν είχαν ποτέ συμβιβαστεί με τις νέες θέσεις τους. Αμέτρητες φορές τα στρώματα είχαν ραγίσει και μετακινηθεί, καθώς το αφάνταστο βάρος του νερού ανέτρεπε την ασταθή ισορροπία τους. Τώρα ήταν έτοιμα να κινηθούν ξανά.
Η μέρα ήταν ήρεμη κι ειρηνική. Δεν φύσαγε ούτε ο παραμικρός άνεμος κι ακόμη και το αιώνιο μουρμουρητό πέρα από την ξέρα είχε πέσει σ’ ένα σιγανό ψιθύρισμα. Πολύ σταθερά, κάτι έπιασε την παραλία και της έδωσε ένα μοναδικό, ξαφνικό τίναγμα. Η δόνηση πέρασε τόσο γρήγορα που ο Τζεφ αναρωτήθηκε μήπως την είχε φανταστεί. Ίσως να ήταν μια ζαλάδα της στιγμής, γιατί όλα γύρω του έμεναν απαράλλακτα.
Και τότε κάτι το πολύ παράξενο άρχισε να γίνεται. Γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα απ’ οποιαδήποτε άμπωτη, το νερό τραβιόταν από την ακτή. Ο Τζεφ κοίταζε, με βαθιά απορία και χωρίς καθόλου φόβο, καθώς η υγρή άμμος ξεσκεπαζόταν γυαλίζοντας στον ήλιο. Ακολούθησε τον ωκεανό που υποχωρούσε, αποφασισμένος να εκμεταλλευθεί όσο μπορούσε το οποιοδήποτε θαύμα του είχε ανοίξει τον υποβρύχιο κόσμο να τον επιθεωρήσει. Προχώρησε γρήγορα, ανυπόμονος να δει τι θαυμάσια πράγματα θα ξεσκεπάζονταν κατόπιν.
Τότε ήταν που παρατήρησε τον ήχο από την ξέρα. Ποτέ ως τώρα δεν είχε ακούσει κάτι τέτοιο και σταμάτησε για να το εντοπίσει, ενώ τα γυμνά πόδια του βούλιαζαν σιγά σιγά στην υγρή άμμο. Ένα μεγάλο ψάρι χτυπιόταν στην επιθανάτια αγωνία του λίγα μέτρα πιο πέρα, αλλά ο Τζεφ μόλις που το αντιλήφθηκε. Στάθηκε, όλος προσοχή, και άκουγε, ενώ ο θόρυβος από την ξέρα δυνάμωνε σταθερά γύρω του.
Ήταν ένας ρουφηχτός, γαργαριστός ήχος, σαν ποταμός που έτρεχε γοργά μέσα από στενό κανάλι. Ήταν η φωνή της θάλασσας που υποχωρούσε άθελά της, θυμωμένη που έχανε, έστω και για μια στιγμή, το έδαφος που της άνηκε δικαιωματικά. Μέσα από τα χαριτωμένα κλαδιά των κοραλλιών, μέσα από τις κρυφές υποβρύχιες σπηλιές, εκατομμύρια τόνοι νερό στράγγιζαν από τη λιμνοθάλασσα μέσα στην απεραντοσύνη του Ειρηνικού.
Πολύ σύντομα και με μεγάλη ταχύτητα, θα ξαναγύριζαν.»
Αρθουρ Κλαρκ, «Οι Επικυρίαρχοι», σελ.191-3



«Το νερό οπισθοχωρούσε για πολλά μέτρα κι επανερχόταν με ορμή ξανά και ξανά.
Το κύμα ήταν ζωντανό και νιώθαμε την ανάσα του. Εκείνες τις στιγμές ήρθαμε σ’ επαφή με το κενό.»
Μαρτυρία από το χτύπημα του tsunami στην Ν.Α Ασία



Η Φύση έχει τους δικούς της, θαυμαστούς τρόπους ν’ αποκαλύπτει την πραγματικότητά της στις κρίσιμες και καθοριστικές φάσεις της πορείας της προς την αυτοπραγμάτωσή της, όπως και η Επιστημονική Φαντασία, βγαλμένη η ίδια μες από τα βάθη του συλλογικού φαντασιακού, έχει τις δικές της μυστικές οδούς ενόρασης των εικόνων που πρόκειται να στοιχειώσουν το συλλογικό φαντασιακό στο μέλλον. Μέλλον που σήμερα είναι παρόν, ένα παρόν όπου το συλλογικό φαντασιακό εκπληρώνει το χαρακτηρισμό του «συλλογικού» στην παγκοσμιοποιημένη μέσα από την ανάπτυξη των μέσων επικοινωνίας εκδοχή του, και το κυριότερο: ένα παρόν που αποτελεί το πλέον κομβικό σημείο στην εκτύλιξη του σχεδίου της Φύσης για την αυτοπραγμάτωσή της.
Το ζητούμενο για μας τους Ανθρώπους είναι «ν’ αποκωδικοποιήσουμε σωστά το μήνυμα» που μας αφορά άμεσα, καθώς η πραγματικότητα της Φύσης που έρχεται στο φως δεν είναι άλλη από την πραγματικότητα του είδους μας, την πραγματικότητα της Ιστορίας. Στην αυγή του 21ου αιώνα η Φύση και η Ιστορία παύουν να διαχωρίζονται-αντιτίθενται, καθώς συναιρούνται μέσα στην κοινή μοίρα που τους επιφυλάσσει το Παγκόσμιο Κεφάλαιο: τη μοίρα της ολοσχερούς καταστροφής. Γι’ αυτό και είναι άσκοπη κάθε συζήτηση σχετικά με το αν και σε ποιο βαθμό το χτύπημα του tsunami στη Ν.Α Ασία είναι «φυσικό» ή «τεχνητό». Ο συνδυασμός των σωρευτικών επιπτώσεων της καταπόνησης του Παγκόσμιου οικοσυστήματος από τη μακρόχρονη καπιταλιστική λεηλασία και της ραγδαίας έξαρσης της επιθετικότητας αυτής της λεηλασίας τα τελευταία χρόνια με τις αναμενόμενες αλυσιδωτές αντιδράσεις του οικοσυστήματος απ’ τη στιγμή που αγγίζει τα όριά του, δημιουργεί ένα αξεδιάλυτο εκρηκτικό μίγμα που απειλεί να τινάξει τον πλανήτη στον αέρα, έτσι ώστε το να επιχειρήσει κανείς να αποσυνδέσει αιτιακά τις αντιδράσεις του οικοσυστήματος από τη δράση του Κεφαλαίου δεν έχει κανένα απολύτως νόημα: η τρομερή συμφορά που χτύπησε τους κατοίκους της Ν.Α Ασίας είναι ταυτοχρόνως κι αδιαχώριστα μια φυσική καταστροφή κι ένα ταξικό έγκλημα πολλαπλών επιπέδων, που ξεκινάει από την καταλήστευση των συγκεκριμένων χωρών στο πλαίσιο του Παγκόσμιου καταμερισμού του Κεφαλαίου που δεν τους επιτρέπει να διαθέτουν τα συστήματα ανίχνευσης και προειδοποίησης τέτοιων κινδύνων που έχουν οι ανεπτυγμένες χώρες και φτάνει μέχρι τη συστηματική διενέργεια πυρηνικών δοκιμών στην ευρύτερη περιοχή.
Στον Κόσμο που ζούμε δε συμβαίνει τίποτα το «φυσικό» έτσι όπως αυτό ορίζεται παραδοσιακά στην αντιπαράθεσή του με το «ανθρώπινο», δεν υπάρχει τίποτα που να έχει μείνει ανεπηρέαστο από την ύπαρξη και τη δράση του Ανθρώπινου είδους στον πλανήτη. Ο Ανθρώπινος Κόσμος, το Ανθρώπινο είδος δηλαδή μαζί με τη διαμορφωμένη μες από την ιστορική του δράση Φύση, φανερώνεται επιτέλους ως τέτοιος μες ακριβώς από την πραγματικότητα και την προοπτική της καταστροφής του. Η Φύση όμως είναι άπειρη, το ίδιο και το Ανθρώπινο είδος που αποτελεί μετουσίωση του απείρου της Φύσης σ’ ένα ποιοτικά ανώτερο καθολικό φυσικό-οντολογικό επίπεδο. Η ιστορική διαδικασία της Αλλοτρίωσης του Ανθρώπινου είδους, από την άλλη, έχει όριο, και το όριο αυτό είναι φυσικό: o θάνατος του Ανθρώπινου Κόσμου. Το ιστορικό αδιέξοδο της Αλλοτρίωσης αγγίζοντας την κορύφωσή του φανερώνεται ως φυσικό αδιέξοδο, γι’ αυτό και στη σημερινή εποχή οι καταστροφικές εκδηλώσεις της Φύσης είναι φορτισμένες μ’ ένα πρωτόγνωρο ιστορικό-Ανθρώπινο περιεχόμενο.
Έτσι όμως και η ίδια η ιστορική διαδικασία της Αλλοτρίωσης φανερώνεται ως μια φυσική διαδικασία, μετουσιωμένη σ’ ένα ανώτερο ποιοτικά επίπεδο της Φύσης, το επίπεδο της δημιουργίας του Ανθρώπινου Κόσμου από το ίδιο το Ανθρώπινο είδος. Το αυτό ισχύει και για τη διαδικασία ανατροπής-υπέρβασης της Αλλοτρίωσης, την Επανάσταση δηλαδή του Ανθρώπινου είδους ενάντια στο Παγκόσμιο Κεφάλαιο. Στόχος του κειμένου αυτού είναι να καταδείξει ότι η καταστροφή στη Ν.Α Ασία από τον τρομερό σεισμό και τα επακόλουθα φονικά tsunami συνιστά μια αποκαλυψιακή στιγμή, συμπυκνώνει και «αναπαριστά» σε μια κίνηση την ιστορική πορεία στον πλανήτη μέχρι σήμερα τόσο της Φύσης συνολικά όσο και του Ανθρώπινου είδους πιο συγκεκριμένα, και το πιο σημαντικό: προαναγγέλλει τη διαδικασία της επαναστατικής υπέρβασης της πραγματικότητας που η πορεία αυτή έχει δημιουργήσει.
Σ’ αυτή την ιδιόμορφη, φυσική αναπαράσταση το υπαρκτικό καθεστώς της οποίας εντοπίζεται στο σημείο που η προ-Ανθρώπινη, στοιχειακή συνείδηση και λόγος της Φύσης συναντά την ιστορικά προσδιορισμένη Ανθρώπινη συνείδηση και ερμηνεία του παρόντος, το tsunami αντιπροσωπεύει ταυτόχρονα τη Φύση και την Ιστορία στη σχέση αμοιβαίας ενσωμάτωσης που τις διέπει, τον κυματισμό της κίνησής τους αλλά και την τελική-πραγματική ενότητα της κίνησης αυτής που έρχεται στο φως μέσα στις δραματικές Παγκόσμιες συνθήκες του 21ου αιώνα. Ο φοβερός σεισμός που αποτέλεσε την απαρχή των φονικών κυμάτων αντιπροσωπεύει κι αυτός δύο πράγματα μαζί, δύο κολοσσιαίες τομές-ρήγματα στην πορεία αυτοπραγμάτωσης της Φύσης: την εμφάνιση της ζωής και την επακόλουθη εμφάνιση του Ανθρώπινου είδους στον πλανήτη.
Τώρα, το πραγματικό ενδιαφέρον στην όλη ιστορία ξεκινάει με τη μελέτη των χαρακτηριστικών που λαμβάνει η κίνηση του κύματος, και ιδιαίτερα στην τελική της φάση που προσεγγίζει την ακτή μέχρι και τη στιγμή που τη σαρώνει - αυτή άλλωστε είναι η κρίσιμη κι αποφασιστική φάση, τόσο στο άμεσο ρεαλιστικό επίπεδο της καταστροφής όσο και στο μετα-επίπεδο της αναπαράστασης. Η ακτή αποτελεί το όριο της κίνησης του κύματος και αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό, το όριο δηλαδή της κίνησης της Φύσης και της Ιστορίας έτσι όπως έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα, όριο που κι αυτό με τη σειρά του προσδιορίζεται συγχρόνως και με φυσικό και με ιστορικό τρόπο: η ακτή αντιπροσωπεύει το θάνατο του Ανθρώπινου Κόσμου και το Παγκόσμιο Κεφάλαιο στην αδιαχώριστη ενότητά τους.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, καθώς το κύμα πλησιάζει στην ακτή; Μετά από ένα ορισμένο σημείο το κύμα εισέρχεται στο πεδίο αυτού που θα ονομάζαμε «ελκτική δύναμη του ορίου του»: η ακτή έστω κι από μακριά ασκεί πίεση στο κύμα, με αποτέλεσμα τη ραγδαία επιτάχυνση και συμπύκνωσή του. Το κύμα πολλαπλασιάζει την ταχύτητα και τη δυναμική του, καθώς όλο και μεγαλύτερη μάζα νερού συμπιέζεται στον όλο και μικρότερο εναπομείναντα χώρο μέχρι την ακτή. Την τελική στιγμή που το κύμα προσκρούει στην ακτή, συγκεντρώνει το μέγιστο της δυναμικής της συνολικής του κίνησης από το σημείο που ξεκίνησε.
Η κίνηση αυτή του κύματος αναπαριστά με εξαιρετική ακρίβεια την κίνηση της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης από τη στιγμή που εισέρχεται στο πεδίο της ελκτικής δύναμης του δικού της ορίου. Σε μια διαδικασία που στην πραγματικότητα διαρκεί εδώ και αρκετούς αιώνες, η προοπτική του θανάτου του Ανθρώπινου Κόσμου «καλεί» όλο και πιο δυνατά την Ιστορία-Αλλοτρίωση να την φτάσει, την «καλεί» μ’ άλλα λόγια προς την αυτοεκπλήρωσή της, προς το σημείο πραγμάτωσης αλλά και αναίρεσής της απ’ τη στιγμή που αυτή ακριβώς η προοπτική είναι που καθιστά ενεργή την ενότητα ανάμεσα στο Ανθρώπινο είδος και τη Φύση. Στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα και το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο που «το κύμα συναντά την ακτή», η κίνηση αυτή πλησιάζει το ανώτερο σημείο της: η Παγκόσμια πραγματικότητα του 21ου αιώνα, το «εδώ και τώρα» που σήμερα βιώνουμε, συμπυκνώνει ολόκληρη την πορεία του Ανθρώπινου Κόσμου μέχρι σήμερα, τείνοντας ολοταχώς προς τη συγκέντρωση του μέγιστου της συνολικής της δυναμικής.
Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα, στο σημείο που το κύμα βρίσκεται πια «προ των πυλών» της ακτής (και που για προφανείς λόγους είναι αυτό που βασικά μας ενδιαφέρει), τι παρατηρούμε; Ένα ανάστροφο φαινόμενο, στην ερμηνεία του οποίου μπορεί να βρεθεί το κλειδί της κατανόησης του παρόντος μας: η ελκτική δύναμη αλλάζει πρόσημο. Ξαφνικά, δεν είναι πια η ακτή που «καλεί» το κύμα αλλά το αντίστροφο. Η θάλασσα υποχωρεί κατά πολύ και η ακτή, παρασυρμένη τρόπον τινά από την ίδια τη διαρκώς αυξανόμενη ισχύ της, απελευθερώνεται απ’ ό,τι μέχρι τότε την προσδιόριζε ως όριο και κινείται, επεκτείνεται μέσα στη θάλασσα δίνοντας την εντύπωση ότι πετυχαίνει μια ανέλπιστη επικράτηση πάνω της, ενώ η θάλασσα με τη σειρά της φαίνεται προς στιγμήν άοπλη, ανίσχυρη, με τα μυστικά της απογυμνωμένα κι εκτεθειμένα στην επέλαση της ακτής.
Αυτό που δεν «αντιλαμβάνεται» η ακτή είναι ότι η επέκτασή της μέσα στη θάλασσα δε σηματοδοτεί το επιστέγασμα της δύναμης αλλά το πρελούδιο της συντριβής της καθώς η πηγή αυτής της δύναμης συνίστατο ακριβώς στο γεγονός ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή λειτουργούσε ως όριο, δηλαδή ότι η επέλασή της μαρτυρά την υποταγή της στην ελκτική δύναμη του κύματος και προαναγγέλλει την οριστική της σάρωση από αυτό. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο αναφαίνεται το σπινθήρισμα αυτού που θα ονομάζαμε «νόηση» ή πιο συγκεκριμένα «πανουργία της Φύσης», που στην ιδιάζουσα περίπτωση του Ανθρώπινου είδους μετουσιώνεται σ’ ένα ανώτερο επίπεδο ως «πανουργία της Ιστορίας».
Ερχόμενοι, τώρα, σ’ αυτό το επίπεδο, μπορούμε σχετικά εύκολα ν’ αναγνωρίσουμε στην ανάστροφη κίνηση του tsunami την τέλεια απεικόνιση της πραγματικότητας που βιώνει ο Ανθρώπινος Κόσμος στον 21ο αιώνα. Ο 21ος αιώνας αρχίζει στην πραγματικότητα για τον Ανθρώπινο Κόσμο με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» την περίοδο 1989-92 και την ανατροπή της Παγκόσμιας ισορροπίας του Κεφαλαίου που επιβλήθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Κεφάλαιο (που άλλωστε είναι το κατεξοχήν θύμα της «πανουργίας της Ιστορίας») εξέλαβε την κατάρρευση αυτή ως την οριστική κι αμετάκλητη επικράτησή του πάνω στο κοινωνικό κίνημα. Τα τελευταία οχυρά των θεμελιωδών, των πλέον στοιχειωδών υποχρεώσεων που ένα κοινωνικό σύστημα οφείλει να λαμβάνει απέναντι στην Ανθρώπινη κοινωνία και τη Φύση για τη συνέχιση της ζωής πέφτουν. Το κοινωνικό κίνημα υποχωρεί, το Κεφάλαιο αποδεσμεύεται οριστικά απ’ ό,τι μέχρι τότε το προσδιόριζε-περιόριζε ως σύστημα της ιστορικής ανάπτυξης του Ανθρώπινου είδους και της Φύσης κι εγκαινιάζει τη φρενήρη διαδικασία μετατροπής του από μια ιστορική δύναμη εκμετάλλευσης σε μια φυσική δύναμη εξόντωσης του Ανθρώπινου Κόσμου, τη μεταμόρφωσή του δηλαδή στον ίδιο το θάνατο του Ανθρώπινου Κόσμου που συνιστά και το σημείο πραγμάτωσης-αναίρεσής του. Ο Ανθρώπινος Κόσμος αναδιπλώνεται και ο θάνατος εισέρχεται κι επελαύνει εντός του, με τον ίδιο τρόπο που η θάλασσα υποχωρεί στερώντας σ’ έναν αριθμό από τα πλάσματά της την πιο θεμελιακή συνθήκη της ζωής τους. Σαν τους αδαείς και δύσμοιρους τουρίστες που τρέχουν να κατακτήσουν τα μυστικά του βυθού της θάλασσας και σουλατσάρουν ανέμελα ανάμεσα σε ψάρια που πεθαίνουν ή είναι ήδη νεκρά, το Κεφάλαιο θεωρεί πως όλοι οι δρόμοι είναι πια ανοιχτοί γι’ αυτό, πως έφτασε επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου να κάνει τον Ανθρώπινο Κόσμο ολοκληρωτικά δικό του.
Η κίνηση αυτή του Κεφαλαίου φανερώνεται ταυτόχρονα και στο επίπεδο της Ανθρώπινης κοινωνίας και στο επίπεδο της Φύσης: στο επίπεδο της Ανθρώπινης κοινωνίας εκδηλώνεται ως αλαζονική επιβολή της Παγκόσμιας δικτατορίας του ενός και μοναδικού νεοφιλελεύθερου δόγματος που ανάγεται σε «φυσικό νόμο», ενώ στο επίπεδο της Φύσης ως εξίσου αλαζονική ψευδαίσθηση της τεχνικής κυριαρχίας κι ελέγχου του Κεφαλαίου πάνω στα πιο βαθιά της μυστικά - βλέπε ανάπτυξη της γενετικής και της βιοτεχνολογίας.
Αυτό που το Κεφάλαιο ποτέ δεν αντιλήφθηκε είναι ότι η κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων δεν υπήρξε η ολοκλήρωση του θριάμβου του αλλά η πρώτη πράξη της επικείμενης δικής του ολοκληρωτικής κατάρρευσης, καθώς τα καθεστώτα αυτά ήταν εδώ και πολύ καιρό ενσωματωμένα στον Παγκόσμιο καταμερισμό του Κεφαλαίου έστω και με το δικό τους ιδιόμορφο τρόπο, κομμάτι στην πραγματικότητα από το σώμα του. Αυτό που το Κεφάλαιο δεν αντιλαμβάνεται σήμερα που βρίσκεται εν μέσω της θανατηφόρας επέλασής του, είναι ότι ναι μεν στη σημερινή συγκυρία η Φύση και η Ιστορία αποκαλύπτουν την πιο βαθιά τους πραγματικότητα (όπως έξοχα αναπαριστά η ανάδυση του πυθμένα της θάλασσας στην επιφάνεια), κρατάνε όμως για το τέλος τη φανέρωση του πλέον θεμελιώδους, του πλέον πρωταρχικού χαρακτηριστικού τους: της αέναης δημιουργικότητας κι ανέλιξης, της διαρκούς κατάλυσης κι υπέρβασης των ορίων. Το πραγματικό μέγεθος της διείσδυσης της ακτής σε σχέση με την απεραντοσύνη του ωκεανού απεικονίζει την πραγματική σχέση ανάμεσα στο Κεφάλαιο και τον Ανθρώπινο Κόσμο: το Κεφάλαιο (όπως και συνολικά η Ιστορία-Αλλοτρίωση την οποία ολοκληρώνει-πραγματώνει) είναι πεπερασμένο, ενώ ο Ανθρώπινος Κόσμος ως μετουσίωση της παραπάνω καθολικής πραγματικότητας της Φύσης είναι άπειρος. Και ποιος καλύτερος κήρυκας αυτής ακριβώς της πραγματικότητας από το σαρωτικό κύμα της Επανάστασης που έρχεται…
Η ανάστροφη κίνηση του tsunami,όμως, δεν αναπαριστά μονάχα την υποχώρηση του Ανθρώπινου Κόσμου και την τελική εισβολή του θανάτου με τη μορφή του Παγκόσμιου Κεφαλαίου κατά τον 21ο αιώνα. Αναπαριστά συγχρόνως και την κίνηση της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης συνολικά. Η διττή αυτή σημασιοδότηση αντιστοιχεί στα χαρακτηριστικά της πραγματικής κίνησης της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης: η κίνηση του Παγκόσμιου Κεφαλαίου προς την καταστροφή του Ανθρώπινου Κόσμου στον 21ο αιώνα επαναλαμβάνει και συνοψίζει τη συνολική κίνηση της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης αποκαθιστώντας την στο ανώτερο-τελικό της σημείο. Ιδωμένη λοιπόν υπό το φως αυτού του δεύτερου, ευρύτερου νοήματος, τι μας αποκαλύπτει η ανάστροφη κίνηση του tsunami για την Ιστορία-Αλλοτρίωση εν γένει; Μας αποκαλύπτει πως πρόκειται για μια διαδικασία εσωτερίκευσης-ιδιοποίησης, και πιο συγκεκριμένα για τη διαδικασία εσωτερίκευσης-ιδιοποίησης του θανάτου εκ μέρους του Ανθρώπινου Κόσμου. Οι εκδηλώσεις της Αλλοτρίωσης στην Ανθρώπινη Ιστορία είναι πολλές και ποικίλες, μέσα όμως από την αναπαράσταση της κίνησής της στην ανάστροφη κίνηση του tsunami ανακύπτει ο ορισμός του ειδοποιού φυσικού-οντολογικού της χαρακτήρα: η Αλλοτρίωση είναι η διαδικασία μετατροπής του θανάτου από μια πραγματικότητα που επιβάλλεται στο Ανθρώπινο είδος εξωτερικά από την πλευρά της Φύσης σε μια πραγματικότητα που ασκείται από το ίδιο το Ανθρώπινο είδος, από το δημιούργημα του Ανθρώπινου είδους που είναι εν προκειμένω το Παγκόσμιο Κεφάλαιο.
Και να, λοιπόν, που φτάσαμε αισίως στην κρίσιμη στιγμή της πρόσκρουσης του κύματος στην ακτή. Εδώ, τα πολλά λόγια είναι περιττά. Η εικόνα μιλάει από μόνη της, προεικονίζοντας την ισοπέδωση του Παγκόσμιου Κεφαλαίου από το κύμα της Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους που φέρει μέσα του τη δυναμική ολόκληρης της πορείας της Ιστορίας αλλά και της Φύσης.
Μόνο τρεις καίριες επισημάνσεις. Η πρώτη αφορά το απρόβλεπτο της στιγμής της πρόσκρουσης: όπως το ξέσπασμα του tsunami βρήκε την πλευρά της ακτής εντελώς ανέτοιμη κι απροετοίμαστη μολονότι από την πλευρά της θάλασσας ήταν «δρομολογημένο» ήδη από τη στιγμή του σεισμού και τη δημιουργία του κύματος, έτσι και το ξέσπασμα της Επανάστασης θα πιάσει το Κεφάλαιο «στον ύπνο» μολονότι προετοιμάζεται ήδη από την απαρχή της εμφάνισης του Ανθρώπινου είδους στον πλανήτη.
Η δεύτερη αφορά τον τρόπο της ταχείας διάδοσης κι επέκτασης της Επανάστασης σε Παγκόσμια κλίμακα, και δεν είναι άλλος από αυτό που οι επιστήμονες διεθνώς τρέμουν μετά το χτύπημα του tsunami στη Ν.Α Ασία: φαινόμενο ντόμινο.
Όσο για την τρίτη και πιο σημαντική, έχει να κάνει με τον τελικό προορισμό του κύματος της Επανάστασης. Σε προηγούμενο σημείο της ανάλυσης τονίστηκε ιδιαίτερα ο ταυτόχρονα φυσικός και ιστορικός προσδιορισμός του ορίου της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης, η ταύτιση του Παγκόσμιου Κεφαλαίου με το θάνατο του Ανθρώπινου Κόσμου στις συνθήκες του 21ου αιώνα. Η ενότητα αυτή είναι το πλέον καθοριστικό στοιχείο για την επαναστατική διαδικασία υπέρβασης του ορίου, αφού καθορίζει τόσο το ξέσπασμά της αυτό καθεαυτό όσο και την τελική της προοπτική: σαρώνοντας το Παγκόσμιο Κεφάλαιο για να μην πεθάνει, το Ανθρώπινο είδος θα σαρώσει στο πλαίσιο της ίδιας κίνησης και τον ίδιο το θάνατο. Είδαμε προηγουμένως ότι η Ιστορία-Αλλοτρίωση σηματοδοτεί την εσωτερίκευση-ιδιοποίηση του θανάτου από την πλευρά του Ανθρώπινου είδους. Η Επανάσταση είναι αυτή που θα φέρει στο φως τη σκοπιμότητα και το ρόλο της διαδικασίας αυτής στην εκτύλιξη του σχεδίου αυτοπραγμάτωσης της Φύσης: φυσικός σκοπός της Αλλοτρίωσης είναι να φέρει το θάνατο στα μέτρα του Ανθρώπινου είδους έτσι ώστε το Ανθρώπινο είδος να μπορέσει να τον υπερβεί και να φανερώσει την ολοκληρωμένη-πραγματική Θεϊκή του φύση, η οποία και συνιστά την καθολική μετουσίωση της εγγενούς Θεϊκότητας της Φύσης.
Τώρα, για να γίνει αυτό πλήρως κατανοητό θα πρέπει να επιστρέψουμε προς στιγμήν στο σημείο μηδέν του σεισμού, στην απαρχή του κύματος. Η Αλλοτρίωση εδράζεται στην ίδια τη βάση της δημιουργίας της Ιστορίας, καθώς η εμφάνιση του Ανθρώπινου είδους στον πλανήτη καθεαυτή και από μόνη της συνιστά ένα οντολογικό σχίσμα για τη Φύση, μια πράξη διχασμού κι αμοιβαίας αποξένωσης της Φύσης σε δύο διαφορετικά κι αντιτιθέμενα οντολογικά επίπεδα. Από την πλευρά του Ανθρώπινου είδους, συστατικός πυρήνας και θεμελιώδης φυσική εκδήλωση της αποξένωσης αυτής είναι ακριβώς η θνητότητα, γι’ αυτό και «Αλλοτρίωση του Ανθρώπινου είδους» πριν και πέρα απ’ όλες τις ιστορικά ανεπτυγμένες μορφές της σημαίνει κατά βάση «Αλλοτρίωση του Ανθρώπινου είδους από την πραγματική Θεϊκή του φύση». Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι η Αλλοτρίωση είναι μια κατά βάση φυσική διαδικασία που αναπτύσσεται ιστορικά, αυτό εννοούμε όταν με τον όρο «Ιστορία-Αλλοτρίωση» ταυτίζουμε εξαρχής και καταστατικά την Αλλοτρίωση με ολόκληρη την πορεία του Ανθρώπινου είδους μέχρι σήμερα. Η υπερνίκηση του θανάτου από την πλευρά του Ανθρώπινου είδους είναι αυτή που ολοκληρώνοντας-πραγματώνοντας την οντολογική διαφορά ανάμεσα στο Ανθρώπινο είδος και τα υπόλοιπα φυσικά όντα, θα αναιρέσει ταυτόχρονα την οντολογική διαφορά ανάμεσα στο Ανθρώπινο είδος και τη Φύση ως άπειρη και καθολική πραγματικότητα αποκαθιστώντας την ενότητα της Φύσης σ’ ένα ποιοτικά ανώτερο οντολογικό επίπεδο, το Ανθρώπινο.
Τελειώνοντας, σε όσους τυχόν διαβάσουν το κείμενο αυτό και δυσανασχετήσουν εκλαμβάνοντας τον επιχειρούμενο «αυθαίρετο» συσχετισμό της θεομηνίας που έπληξε τη Ν.Α Ασία με κάποιου είδους «παραληρηματική πολιτική φαντασίωση» ως ασέβεια προς τις χιλιάδες των φτωχών, εξαθλιωμένων θυμάτων (πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που υποκρύπτει μια διόλου τιμητική ερμηνευτική ταύτιση των θυμάτων του tsunami με το θύμα της Επανάστασης, το Παγκόσμιο Κεφάλαιο), ένα έχω να πω: την ώρα που οι επιζήσαντες περιμένοντας την «ανθρωπιστική βοήθεια» να φτάσει γίνονται για μια ακόμη φορά θύματα των ίδιων δικτύων κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης που τους έφεραν εξαρχής στη δεινή αυτή θέση και χρησιμοποιούν την τραγωδία τους για να χτίσουν το «ανθρωπιστικό» τους προφίλ και ν’ αποκομίσουν επιπλέον κέρδη, συγγνώμη αλλά δε βρίσκω καλύτερο τρόπο για να τιμήσω αυτούς που έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους από τη σύνδεση του άδικου θανάτου τους με την επερχόμενη Επανάσταση και την υπέρβαση του θανάτου από το Ανθρώπινο είδος. Ούτως ή άλλως το γεγονός ότι η πορεία και η κατάληξη της Ιστορίας «αναπαρίσταται» μέσω μιας καταστροφής τέτοιου μεγέθους , έχει κι αυτό τη σημασία του: φανερώνει το μέγεθος του κόστους που ο Ανθρώπινος Κόσμος είναι αναγκασμένος να πληρώσει προκειμένου ν’ απελευθερωθεί από τη βαριά σκιά του Κεφαλαίου-θανάτου. Τέτοια, όμως, είναι η διαλεκτική του όλου πράγματος, η «πανουργία της Φύσης και της Ιστορίας». Το φως που έρχεται είναι τόσο δυνατό που μόνο μες από το πιο βαθύ σκοτάδι μπορεί να γεννηθεί.