ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ "ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ" 8-4-2002

TI ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ»
8-4-2002

Την Παγκοσμιοποίηση με δυο λόγια θα την ορίζαμε ως την ολοκληρωμένη υποταγή του πλανήτη στις δυνάμεις της ενιαίας Παγκόσμιας αγοράς, την άμεση εγγραφή των όρων κάτω από τους οποίους διαμορφώνεται η Ανθρώπινη ζωή σ’ όλα τα σημεία της Γης στη δυναμική των μηχανισμών της αγοράς αυτής.
Ασφαλώς η Παγκόσμια καπιταλιστική αγορά δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπήρξε η πραγματικότητα που έζησε η Ανθρωπότητα καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Όμως, το ίδιο το πέρασμα της έννοιας της «Παγκοσμιοποίησης» στο κέντρο της συλλογικής συνείδησης μαρτυρά το ποιοτικό άλμα των διαδικασιών της Παγκόσμιας αγοράς που επιτελέστηκε μετά την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ και των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ένα ποιοτικό άλμα που οδηγεί τις διαδικασίες αυτές στο ανώτατο επίπεδο καθολικότητας, έτσι ώστε να τείνουν όλο και περισσότερο να καθίστανται φανερές στην Ανθρώπινη συνείδηση στην ολοκληρωμένη, αδιαμεσολάβητη αμεσότητά τους[1].
Η «Παγκοσμιοποίηση» με την τρέχουσα ερμηνεία της σημαίνει ήδη πάρα πολλά. Καταρχήν, πρόκειται για μια έννοια που δεν γεννήθηκε στα ακαδημαϊκά εργαστήρια με προορισμό να εξαντλήσει την εμβέλεια της συμβολικής της κυκλοφορίας στους σοφούς εγκεφάλους των ειδικών, όπως συμβαίνει με τόσες άλλες. Αντίθετα, καταλαμβάνει κεντρική θέση στον τρόπο με τον οποίο η μαζική συνείδηση προσλαμβάνει την πραγματικότητά της.
Είναι μια έννοια γενική και περιεκτική. Το περιεχόμενό της δεν περιορίζεται σε μια ξεχωριστή διάσταση της κοινωνικής πραγματικότητας – η «Παγκοσμιοποίηση» είναι μια έννοια εξίσου οικονομική, πολιτική, πολιτισμική και πολλά άλλα. Στην πραγματικότητα δεν συνιστά μια μεμονωμένη έννοια, αλλά το κεντρικό συμβολικό πεδίο καταγραφής των αντιφάσεων και των συγκρούσεων της παρούσας ιστορικής φάσης που διανύει η Ανθρωπότητα. Μια έννοια-πυρήνας, με την οποία οφείλουν αναγκαστικά να συντάσσονται (και να τοποθετούνται μ’ αυτό τον τρόπο απέναντί της) όλες οι σύγχρονες μορφές κοινωνικού λόγου. Για όλους αυτούς τους λόγους, μήπως τελικά σημαίνει πολύ περισσότερα ;
Κατά τη γνώμη μου, ναι. Η θέση που υποστηρίζω είναι ότι η «Παγκοσμιοποίηση» είναι ο μυστικός κωδικός[2] (το password, για να χρησιμοποιήσω μια έννοια οικεία στους περισσότερους) που κυκλοφορεί ανάμεσα στους Ανθρώπινους εγκεφάλους και ενεργοποιεί τις διαδικασίες μετάβασης της Ανθρωπότητας σε μια νέα, ανώτερη μορφή πραγματικότητας, ο συμβολικός «καταλύτης» που δρομολογεί τις ιστορικές «αντιδράσεις» δημιουργίας ενός νέου, ανώτερου μοντέλου Ανθρώπινης ύπαρξης.
Για να μπορέσουμε να έρθουμε σ’ επαφή με το προτεινόμενο πραγματικό νόημα της «Παγκοσμιοποίησης», είναι απαραίτητο να προχωρήσουμε πέρα από τη συγχρονική κατανόησή της σε σχέση με το Παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και τις εσωτερικά εξελισσόμενες (σύμφωνα με τη διαλεκτική της ταξικής πάλης ανάμεσα στο Κεφάλαιο και την Εργασία) μορφές Ανθρώπινης πραγματικότητας που αυτό παράγει. Πρέπει ν’ ανοίξουμε το βλέμμα μας σε μια καθολική θέαση της Ανθρώπινης ιστορίας και να ερμηνεύσουμε την «Παγκοσμιοποίηση» σε σχέση με την καθολικότητα αυτή, να εντάξουμε μ’ άλλα λόγια το Ανθρώπινο παρόν στη συνολική εικόνα της Ανθρώπινης φυσικής παρουσίας στο Σύμπαν.
Κάτι τέτοιο συνεπάγεται το «άπλωμα» της κριτικής συνείδησης στα απώτατα άκρα, τόσο προς το πεδίο της συντελεσμένης Ανθρώπινης δράσης (Ανθρώπινο παρελθόν) όσο και προς τον άπειρο Συμπαντικό ορίζοντα της δράσης αυτής (Ανθρώπινο μέλλον). Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι θα εγκαταλείψουμε από τα μάτια μας το Ανθρώπινο παρόν. Κάτι τέτοιο θα μαρτυρούσε την υποταγή από μέρους μας του Ανθρώπινα πραγματικού στο Ανθρώπινα αφηρημένο (κίνηση που συνιστά το θεμελιώδη νόμο της «μηχανικής» της Ανθρώπινης δράσης κατά το ασύνειδο στάδιο, και αναπτύσσεται ιστορικά σε fractal μορφή προς όλα τα επίπεδα της δράσης αυτής), και θα μας οδηγούσε κατευθείαν στο στόμα του θηρίου της ιδεαλιστικής μεταφυσικής. Το Ανθρώπινο παρόν είναι εκεί απ’ όπου το όλο εγχείρημα εκκινείται ( το παρόν συγκεντρώνει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για μια τέτοια καθολική θέαση – σε παρελθόντες χρόνους δεν θα ήταν αντικειμενικά εφικτή), και εκεί που πρόκειται να καταλήξει.
Σε σχέση, καταρχήν, με το Ανθρώπινο παρελθόν, η «Παγκοσμιοποίηση» είναι μια πανηγυρική διαπίστωση, ανάλογη με τη συντονισμένη μαζική επευφημία «ΓΚΟΟΟΛ !» που δονεί τις εξέδρες τη στιγμή που ο κόσμος διαπιστώνει ότι η μπάλα τινάζει προς τα πίσω το πλεκτό. Η διαπίστωση της επίτευξης ενός κρυφού, πανάρχαιου Ανθρώπινου στόχου : η ενοποίηση του Ανθρώπινου κόσμου.
Μέχρι τώρα, οι Ανθρώπινες κοινωνίες στα διάφορα σημεία του πλανήτη δημιουργούσαν τον Ανθρώπινο κόσμο (τον εαυτό τους και την υλική φύση γύρω τους διαμέσου της δράσης τους) όντας σε σχετική αντικειμενική (και ολοένα μειούμενη με την πάροδο του ιστορικού Χρόνου) και υποκειμενική (και ολοένα αυξανόμενη με την πάροδο του ιστορικού Χρόνου) αποξένωση μεταξύ τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο στην πραγματικότητα ανέκαθεν ενιαίος Ανθρώπινος κόσμος (στη βάση της κοινής ειδολογικής ταυτότητας, της κοινής και ειδικά Ανθρώπινης δημιουργικής σχέσης με τη φύση) να εμφανίζεται ως ένα ασύνδετο σύνολο ξεχωριστών και εχθρικά κατά κανόνα διακείμενων ο ένας προς τον άλλο (όπου υπήρχε η δυνατότητα της επαφής) κόσμων, ο καθένας από τους οποίους γεννιόταν, ζούσε και πέθαινε στους ιδιαίτερους ρυθμούς της δικής του χωροχρονικής διάστασης.
Το (ιστορικά αναπτυσσόμενο και κορυφούμενο στην πραγματικότητα του Παγκόσμιου καπιταλισμού) ζήτημα της ξενότητας τέμνει εγκάρσια τον Ανθρώπινο πολιτισμό σε όλα τα επίπεδα συγκρότησης της σχέσης του Ανθρώπου με το είδος του, από τη σχέση ανάμεσα σε διαφορετικές Ανθρώπινες κοινωνίες μέχρι τη σχέση ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες της ίδιας κοινωνίας (που θεμελιακά εκδηλώνεται με την ταξική σύγκρουση), κι από κει στη σχέση του Ανθρώπου με τον ίδιο τον εαυτό του. Ο προβληματισμός και ο φόβος απέναντι στη μορφή του «ξένου Ανθρώπου» και οι διαφορετικοί τρόποι που κατά καιρούς προκρίθηκαν για την αντιμετώπισή του, αποτέλεσαν το θεμέλιο λίθο της συνοχής των Ανθρώπινων κοινωνιών μέχρι σήμερα.
Ο Άνθρωπος ως ιδιαίτερο φυσικό ον, ειδολογικά ανώτερο από το σύνολο των υπολοίπων στον τρόπο που ο ίδιος μεσολαβεί τη σχέση του με τη φύση και τον εαυτό του - πέρα από τους συγκεκριμένους κάθε φορά «ξενωτικούς» (σφραγισμένους, δηλαδή, από την ιδιοκτησία και την ταξική διαίρεση που χαρακτηρίζουν το ασύνειδο στάδιο) κοινωνικοϊστορικούς προσδιορισμούς του - δεν έχει υπάρξει παρά μόνο ως αφηρημένη, φαντασιακή σύλληψη που αναγκαστικά διάκειται εχθρικά προς τους αληθινούς, ζωντανούς Ανθρώπους και την πραγματικότητά τους – κι ακόμη κι αυτό δεν έλαβε χώρα παρά μόνο με την έλευση του χριστιανισμού και του καπιταλισμού σ’ ένα πιο προχωρημένο επίπεδο, δηλαδή στις πλέον πρόσφατες περιόδους της Ανθρώπινης ιστορίας.
H βαθμιαία ανάπτυξη του εμπορίου και των μέσων επικοινωνίας – ανάπτυξη που επίσης διατρέχει συνολικά τον Ανθρώπινο πολιτισμό- ολοκληρώνεται στη σύγχρονη εποχή με τη δημιουργία της ενιαίας Παγκόσμιας αγοράς, και παρέχει τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για το πέρασμα της ενιαίας ειδολογικής πραγματικότητας του Ανθρώπου από τη σφαίρα της αφαίρεσης σ’ αυτήν της πραγμάτωσης. Το πλανητικό χωριό, η Γη ως ιδιαίτερη πατρίδα του Ανθρώπου στο Σύμπαν και ο Άνθρωπος ως προνομιούχος κάτοικος και δημιουργός της αποτελούν σήμερα κομμάτι της πραγματικότητας που βιώνουμε.
Σε σχέση, τώρα, με το Ανθρώπινο μέλλον, η «Παγκοσμιοποίηση» συνοψίζει τη διαρκή καθοδηγητική του αρχή : την επέκταση του Ανθρώπινου κόσμου στο Σύμπαν. Η αναγκαιότητα του ιστορικού Χρόνου ως της διάστασης εκείνης που αντανακλά την απόσταση ανάμεσα στην αφηρημένη (υποταγμένη στο φυσικό Νόμο της Ανάγκης και του Θανάτου και εκφρασμένη στη σφαίρα της ιδεαλιστικής μεταφυσικής) και την πραγματωμένη από τον ίδιο τον Άνθρωπο Ανθρώπινη φύση[3] και στην οποία εκδηλώνεται η ανάπτυξη του Ανθρώπινου κόσμου, θα εξαφανιστεί μαζί με την απόσταση αυτή,[4]δίνοντας τη θέση της στη διάσταση του συμπαντικού Χώρου, στην οποία ο Ανθρώπινος κόσμος θα πραγματοποιεί την ανάπτυξη του εαυτού του στο εξής[5].
Η Παγκοσμιοποίηση, η ενοποίηση του Ανθρώπινου κόσμου λαμβάνει χώρα στη Γη, αλλά πάνω της καθρεφτίζεται το Σύμπαν.
Στη διάσταση του ιστορικού Χρόνου ο Ανθρώπινος κόσμος δημιουργεί τον εαυτό του σε ολοένα και ανώτερο επίπεδο βρισκόμενος σε αντίθεση και εις βάρος διαφορετικών, αλλότριων Ανθρώπινων κόσμων. Στη διάσταση του συμπαντικού Χώρου, ο Ανθρώπινος κόσμος θα διαπράττει ακριβώς το ίδιο πράγμα όντας εξαρχής ενιαίος, δηλαδή Παγκόσμιος. Η Ανθρώπινη Παγκοσμιότητα θα αποτελεί ταυτόχρονα την αρχή, τη διαδικασία και το τέλος της διαδρομής στο συμπαντικό Χώρο, με τον ίδιο τρόπο που η Ανθρώπινη αλλοτρίωση αποτελεί ταυτόχρονα την αρχή, τη διαδικασία και το τέλος της διαδρομής στον ιστορικό Χρόνο.
Η κατανόηση της ταυτόχρονης τριπλής ταυτότητας της Ανθρώπινης αλλοτρίωσης (της αφηρημένης Ανθρώπινης φύσης) είναι εξαιρετικά σημαντική για την κατανόηση της ταυτόχρονης τριπλής ταυτότητας της Ανθρώπινης Παγκοσμιότητας.
Η Ανθρώπινη αλλοτρίωση είναι που αρχίζει, αναπτύσσεται και τελειώνει στη διάσταση του ιστορικού Χρόνου – είναι αυτή που, ακριβέστερα, αρχίζει, αναπτύσσει και τελειώνει τον ιστορικό Χρόνο. Η Ανθρώπινη αλλοτρίωση φανερώνοντας τον εαυτό της τελειώνει τον ιστορικό Χρόνο, αλλά ταυτόχρονα υπήρχε εκεί από την αρχή. Η διαδικασία ανάπτυξης και φανέρωσής της δεν είναι παρά η διαδικασία της ανάπτυξης και φανέρωσης ενός fractal μοντέλου ( της κίνησης του Ανθρώπου από το Ανθρώπινα πραγματικό στο Ανθρώπινα αφηρημένο) σε όλα τα επίπεδα του Ανθρώπινου κόσμου. Το αυτό ισχύει και για την Ανθρώπινη Παγκοσμιότητα, με τη διαφορά ότι σ’ αυτή την περίπτωση ο φρακταλισμός αφορά την αντίστροφη κίνηση, την κίνηση από το Ανθρώπινα αφηρημένο στο Ανθρώπινα πραγματικό, δηλαδή την πραγματική Ανθρώπινη κίνηση.
Η εμφάνιση του Ανθρώπινου ζώου κάποτε, σε κάποιο σημείο της Γης, εμπεριείχε εξαρχής μέσα της τη δυναμική της επέκτασης του ζώου αυτού σ’ ολόκληρη τη Γη, και δρομολόγησε τη διαδικασία της. Με τον ίδιο τρόπο, η εμφάνιση του ενιαίου Παγκόσμιου Ανθρώπου κάποτε, σε κάποιο σημείο του Σύμπαντος, θα εμπεριέχει εξαρχής μέσα της τη δυναμική της επέκτασης του Ανθρώπου αυτού σ’ ολόκληρο το Σύμπαν, και θα δρομολογήσει τη διαδικασία της.
Αυτή είναι η δομική, θα λέγαμε, αναλογία της διαδικασίας ανάπτυξης της Ανθρώπινης αλλοτρίωσης ( δηλ. του Ανθρώπινου ζώου) στη διάσταση του ιστορικού Χρόνου, και της ανάπτυξης της Ανθρώπινης Παγκοσμιότητας (δηλ. του ενιαίου, πραγματικού Ανθρώπου) στη διάσταση του συμπαντικού Χώρου. Υπάρχει, όμως, μια καθολική ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις δύο διαδικασίες, μια διαφορά που δηλώνει τη μετάβαση του Ανθρώπου σε μια διαδικασία ανώτερου επιπέδου.
Η ολοκληρωμένη φανέρωση (ολοκλήρωση και φανέρωση) της Ανθρώπινης αλλοτρίωσης συνιστά ταυτόχρονα και την αρχή του ξεπεράσματός της. Με τον ίδιο τρόπο, η ολοκληρωμένη φανέρωση (ολοκλήρωση και φανέρωση) της Ανθρώπινης Παγκοσμιότητας (δηλ. η μετατροπή ολόκληρου του Σύμπαντος σε Ανθρώπινο κόσμο) θα σημάνει και την αρχή του ξεπεράσματός της. Με τη διαφορά ότι ο Χρόνος είναι πεπερασμένος, ενώ ο Χώρος άπειρος. Ο Χρόνος είναι θνησιγενής, ο Χώρος αιώνιος. Ο Χρόνος έχει τέλος, ενώ ο Χώρος δεν έχει.
Ο Χρόνος από την ίδια του τη φύση είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το Θάνατο. Στο συνολικό βάθος του πράγματος, ο Χρόνος είναι ο Θάνατος. Ο Χρόνος έχει τέλος γιατί είναι το τέλος, το μοναδικό πραγματικό τέλος που συναντάει ο Άνθρωπος καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής της ύπαρξής του. Ο Χρόνος είναι μέτρηση, και είναι πάντα αντίστροφη μέτρηση προς το Θάνατο όλων όσων ζουν στην διάστασή του. Η πραγματική αντίστροφη μέτρηση που κάνει όμως, είναι αυτή προς το Θάνατο του εαυτού του, και είναι αυτή που φανερώνεται …στο τέλος.
O Χώρος, αντιθέτως, (το ανώτερο επίπεδο εκδηλώνεται διαλεκτικά ως άρνηση του προηγουμένου) είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την Αθανασία[6] και το Άπειρο. Αυτό σημαίνει ότι η εγκατάσταση του Ανθρώπου στη διάσταση του ιστορικού Χρόνου είναι προσωρινή, ενώ στη διάσταση του συμπαντικού Χώρου μόνιμη-άχρονη-αθάνατη.
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο και η «Παγκοσμιοποίηση» θα είναι η διαρκής καθοδηγητική αρχή της ανάπτυξης του Ανθρώπινου κόσμου στη διάσταση του συμπαντικού Χώρου. Ασφαλώς και θα υπάρχουν τέλη-ολοκληρώσεις, διαλεκτικές αντιθέσεις και υπερβάσεις, ασφαλώς και θα υπάρχει διαλεκτική κίνηση προς διαρκώς ανώτερα επίπεδα συγκρότησης του ενιαίου Ανθρώπινου κόσμου. Δεν θα υπάρχει, όμως, η τελική ολοκλήρωση (δηλ. ο Θάνατος) ως η ύστατη προοπτική που επαναλαμβάνει τον εαυτό της καθ’ όλη τη διάρκεια της Ανθρώπινης πορείας, όπως συμβαίνει στη διάσταση του ιστορικού Χρόνου. Το διαλεκτικό ξεπέρασμα των διαφόρων επιπέδων θα πραγματοποιείται μέσα από διαδοχικές ολοκληρώσεις και αρνήσεις του ενιαίου, εξαρχής ολόκληρου Ανθρώπινου κόσμου που θα τείνουν στο Άπειρο, στη δίχως τέλος δημιουργία ολοένα και ανώτερων ολοκληρωμένων Ανθρώπινων Συμπάντων. Αν ο Θάνατος είναι η κοινή βάση, το κοινό πεπρωμένο των κόσμων που δημιουργεί ο Άνθρωπος στη διάσταση του ιστορικού Χρόνου, από τους κατώτερους μέχρι τους ανώτερους, η Αθανασία θα είναι η κοινή βάση, το κοινό πεπρωμένο των κόσμων που θα δημιουργεί ο Άνθρωπος στη διάσταση του συμπαντικού Χώρου, από τους κατώτερους στους ανώτερους, στο Άπειρο…
Επιστρέφω, τώρα, στο Ανθρώπινο παρόν – όπως είχα, άλλωστε, προαναγγείλει – για να επαναδιατυπώσω τη θέση μου. Η «Παγκοσμιοποίηση» είναι ο μυστικός κωδικός που ενεργοποιεί τις διαδικασίες μετάβασης της Ανθρωπότητας σε μια νέα, ανώτερη μορφή πραγματικότητας : τη μετάβαση από την πραγματικότητα του φυσικού Νόμου, του ιστορικού Χρόνου και του Θανάτου (πρόκειται για διαφορετικές όψεις μίας και της αυτής πραγματικότητας), στην πραγματικότητα του συμπαντικού Χώρου, του Ανθρώπινου Νόμου και της Αθανασίας (πρόκειται επίσης για διαφορετικές όψεις μίας και της αυτής πραγματικότητας)[7].
Το παρόν του σύγχρονου Παγκόσμιου καπιταλισμού δεν είναι, ασφαλώς, ο ενιαίος, Παγκόσμιος Άνθρωπος, αλλά η ενιαία, Παγκόσμια Ανθρώπινη αλλοτρίωση. Ο Ανθρώπινος κόσμος γίνεται ενιαίος μέσα στον πλήρως ανεπτυγμένο κατακερματισμό του, ο κατακερματισμός σ’ όλα του τα επίπεδα γίνεται το στοιχείο της ενοποίησής του. Ο σύγχρονος Παγκόσμιος καπιταλισμός συνιστά την ολοκλήρωση-φανέρωση της κυριαρχίας του αφηρημένου σε συνθήκες που δεν επιτρέπουν πια (όπως συνέβαινε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα), αλλά επιβάλλουν το καθολικό του ξεπέρασμα ως αναγκαιότητα για την ίδια τη φυσική επιβίωση του Ανθρώπινου είδους.
Ο Παγκόσμιος καπιταλισμός δεν είναι, ούτε και πρόκειται ποτέ να είναι ικανός να πραγματοποιήσει ο ίδιος τη μετάβαση στην πραγματικότητα του ενιαίου Ανθρώπου – είναι ένα σύστημα θεμελιακά ταξικό. Ο Βaudrillard έχει απόλυτο δίκιο όταν, σαρκάζοντας τη «μυθολογία της ενότητας» της καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης, λέει : «Δεν υπάρχει λύση στην ξενότητα. Είναι αιώνια και ριζική». Μόνο που θα έπρεπε να προσθέσει στη φράση του την κατάληξη «στην πραγματικότητα έτσι όπως την ξέρουμε». Ο Παγκόσμιος καπιταλισμός δεν μπορεί να «απογειώσει» πραγματικά τον Άνθρωπο. Ο Παγκόσμιος καπιταλισμός είναι η τελευταία, η κορυφαία, η πλήρως ανεπτυγμένη θρησκευτική λατρεία της Γης και της Φύσης – η λατρεία που μεταφέρει ολοκληρωτικά το φυσικό Νόμο της ανάγκης και του ανταγωνισμού για την επιβίωση στο εσωτερικό της Ανθρώπινης κοινωνίας.
Η ολοκλήρωση της κυριαρχίας του φυσικού Νόμου στην Ανθρώπινη κοινωνία, όμως, φέρνει μαζί της την ολοκλήρωση του Θανάτου. Γι’ αυτό και είναι ο ίδιος ο Παγκόσμιος καπιταλισμός που επιβάλλει στην Ανθρωπότητα το ξεπέρασμά του. Στο πλαίσιό του ο Θάνατος καθολικοποιείται, μετατρέπεται από προσωπικό πεπρωμένο κάθε Ανθρώπινης μονάδας σε καθολική προοπτική του Ανθρώπινου είδους. Ο Παγκόσμιος καπιταλισμός απειλεί πλέον να εξαφανίσει τον Άνθρωπο και τον κόσμο του από το πρόσωπο του Σύμπαντος.
Σε σχέση με το Ανθρώπινο παρόν, λοιπόν, η «Παγκοσμιοποίηση» είναι ένα σύνθημα για δράση. Ο Παγκόσμιος καπιταλισμός προσφέρει τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για το ξεπέρασμά του, όμως για να πραγματοποιηθεί το ξεπέρασμα απαιτείται η μεσολάβηση της Ανθρώπινης δράσης. Η δράση αυτή στη διαδρομή της εκτύλιξής της δεν μπορεί παρά να ολοκληρώνεται-φανερώνεται στην κοινωνική επανάσταση που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό σε Παγκόσμιο επίπεδο, στην Παγκόσμια Ανθρώπινη Κοινωνική Επανάσταση. Η Παγκόσμια Ανθρώπινη Κοινωνική Επανάσταση είναι η δράση που υλοποιεί τη μετάβαση, η δράση που πραγματώνει την αντιστροφή : η πρώτη Ανθρώπινη δράση που κινείται ολοκληρωμένα από το Ανθρώπινα αφηρημένο στο Ανθρώπινα πραγματικό, η πρώτη ολοκληρωμένη και πραγματική Ανθρώπινη δράση.
Ολ’ αυτά είναι, νομίζω, προφανές ότι κινούνται στη σφαίρα της οντολογίας και της μεταφυσικής. Αυτό δεν πρέπει να μας φέρνει στο νου επικίνδυνες ιδεαλιστικές αναθυμιάσεις. Η μεταφυσική υπήρξε ανέκαθεν άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ανθρώπινη ύπαρξη, για τον απλό λόγο ότι ο ίδιος ο Άνθρωπος είναι η μεταφυσική. Ο Ανθρώπινος κόσμος είναι το φυσικό μετα-επίπεδο του φυσικού κόσμου. Η μετάβαση για την οποία γίνεται λόγος είναι μια μετάβαση από την ιδεαλιστική στην υλιστική μετα-φυσική ή αλλιώς από την αφηρημένη στην πραγματωμένη
μετα-φυσική.
Η μετάβαση από την πραγματικότητα του Θεού ως της καθολικής Ανθρώπινης ιδέας ( δηλ. της ιστορικά αναπτυσσόμενης ιδέας που έχει καθορίσει το σύνολο της Ανθρώπινης ιστορίας) στην πραγματικότητα του Θεού ως της καθολικής Ανθρώπινης πράξης (δηλ. της χωρικά αναπτυσσόμενης Ανθρώπινης πράξης που θα επεκτείνεται στο Σύμπαν στο εξής και εις το διηνεκές). Η μετάβαση που θα φέρει στο φως της Ανθρώπινης συνείδησης το πραγματικό όνομα του Θεού : ενιαία Παγκόσμια Ανθρωπότητα ή απλά Άνθρωπος.
Στη σχέση του με τη φύση ο Άνθρωπος υπήρξε ανέκαθεν Θεός – ο φυσικός επαναδημιουργός της που της δίνει τη μορφή του, που την κάνει Ανθρώπινη, που την πλάθει «κατ’ εικόνα και ομοίωσή του». Και μάλιστα Θεός έτσι όπως αντανακλάται αντεστραμμένα στη συνείδηση της πιο ανεπτυγμένης ιστορικά ιδεαλιστικής μετα-φυσικής, του χριστιανισμού : ως εκφραστής του φυσικού Νόμου, βάρβαρος κι εκδικητικός απέναντι στα πλάσματα της δημιουργίας του –την υλική φύση και τον εαυτό του ως υλική φύση (Ανθρώπινο ζώο) – στην αρχή (Παλαιά Διαθήκη) , και ως εκφραστής του Ανθρώπινου Νόμου, γεμάτος αγάπη[8] γι’ αυτά – την υλική φύση και τον εαυτό του ως αθάνατη, καθολικά δημιουργική υλικότητα (Άνθρωπος-Θεός) – στη συνέχεια και για πάντα (Καινή Διαθήκη).
Μετά απ’ όλα αυτά, καθίσταται φανερό ότι η Παγκόσμια Ανθρώπινη Κοινωνική Επανάσταση αποτελεί το σημείο όπου συναντιούνται η ιδεαλιστική και η υλιστική μετα-φυσική για να μετατραπεί η πρώτη στη δεύτερη. Από κει και πέρα, δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι η Παγκόσμια Ανθρώπινη Κοινωνική Επανάσταση και αυτό που στην αντεστραμμένη γλώσσα της χριστιανικής μετα-φυσικής ονομάζεται Αποκάλυψη του Θεού, αυτό που εκατομμύρια Άνθρωποι σήμερα αλλά και εδώ και χιλιάδες χρόνια αντιλαμβάνονται και οραματίζονται με χίλιους δυο διαφορετικούς και πάντα διαστρεβλωμένους τρόπους ως «έλευση του Μεσσία», «τελική Σωτηρία» κ.λ.π. , είναι στην πραγματικότητα το ίδιο και το αυτό πράγμα.
Αυτό είν’ όλο.
[1] Σύμφωνα με το γενικό νόμο της Ανθρώπινης ιστορίας που ορίζει πως ο χαρακτήρας των ιστορικών φαινομένων αποκαλύπτεται όταν τα φαινόμενα ολοκληρώνονται και τείνουν προς την άρνηση και την υπέρβασή τους, όταν είναι ήδη δηλαδή ξεπερασμένα από άποψη ιστορικής αναγκαιότητας και ορατότητας.
[2] Μυστικός, διότι μια από τις όψεις του «ασύνειδου σταδίου της ιστορίας» (Ένγκελς - χαρακτηρισμός που καλύπτει όλη την εώς τώρα Ανθρώπινη ιστορία) είναι ότι το πραγματικό νόημα των εννοιών, της ίδιας της Γλώσσας ως ιστορικά αναπτυσσόμενης και πεπερασμένης μήτρας του Ανθρώπινου υποκειμένου ( βλ. Λακάν,Φουκώ – αν και η δομιστική λογική τους έκλεισε την ορατότητα στον ιστορικά αναπτυσσόμενο και πεπερασμένο χαρακτήρα της μήτρας αυτής) λανθάνει στην Ανθρώπινη συνείδηση, ακριβώς όπως και η πραγματικότητα της οποίας ενεργό κομμάτι παραγωγικής διάθλασης αποτελεί η Γλώσσα (καθότι πίσω από τις έννοιες υπάρχουν πάντα δρώντες Άνθρωποι). Έτσι, το νόημα της Γλώσσας θα φανερωθεί όταν ολοκληρωθεί η πραγματικότητα που την γέννησε (ασύνειδο στάδιο), και η ολοκλήρωση αυτή θα σημάνει την εκκίνηση των διαδικασιών εξαφάνισής της.
[3] Ο ιστορικός Χρόνος είναι Ανθρώπινα δημιουργημένη διάσταση. Ακριβώς επειδή εκφράζει την απόσταση ανάμεσα στο φυσικό και το φυσικά Ανθρώπινο οντολογικό επίπεδο, απαραίτητη όψη της ύπαρξής του είναι το ότι εμφανίζεται στη συνείδηση των Ανθρώπων ως φυσική διάσταση.
[4] «κάθε ιστορική αναγκαιότητα είναι εξαφανιζόμενη αναγκαιότητα» Κ.Μαρξ, και το ίδιο ισχύει και για την ίδια την αναγκαιότητα του Χρόνου και της Ιστορίας.
[5] Στον καλό μας θείο Μπιλ Μπάροουζ χρωστάμε την ξεκάθαρη διατύπωση της ιδέας της μετάβασης του Ανθρώπου από το Χρόνο στο Χώρο.
[6] Στο σημείο αυτό, μακριά και σε αντίθεση με οποιασδήποτε μορφής ιδεαλιστική ανοησία περί αθανασίας της ψυχής ή του πνεύματος, υποδεικνύω ξεκάθαρα την αθανασία της υλικότητας του Ανθρώπου.
[7] Σημείωση 9/2/04: Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο τον Απρίλιο του 2002. Στο διάστημα που μεσολάβησε, περισσότερη σκέψη καθώς και η επαφή μου με τη θεωρία του Χάους επέβαλλαν τον προσεκτικότερο προσδιορισμό της διάκρισης ανάμεσα στην πραγματικότητα της Αλλοτρίωσης και της πραγματωμένης Θεϊκότητας του Ανθρώπινου είδους όσον αφορά τη σχέση τους με τις διαστάσεις του Χώρου και του Χρόνου. Η θεωρία του Χάους θεμελιώνεται πάνω στην ύπαρξη ενός και μοναδικού κοσμικού βέλους του Χρόνου, κοινού για την υλική Φύση και για το Ανθρώπινο είδος. Τόσο η φυσική όσο και η Ανθρώπινη παρουσία εκδηλώνονται αναγκαστικά και στη διάσταση του Χώρου και στη διάσταση του Χρόνου. Η μετάβαση από την πραγματικότητα της Αλλοτρίωσης στην πραγματικότητα της πραγματωμένης Θεϊκότητας του Ανθρώπινου είδους μπορεί να χαρακτηριστεί ως μετάβαση από το Χρόνο στο Χώρο μόνο υπό την προϋπόθεση ότι όταν λέμε Χρόνο εννοούμε το Χρόνο έτσι όπως τον γνωρίζουμε στην ιστορική του μορφή, και την κατηγορηματική διευκρίνιση ότι οι έννοιες τόσο του «ιστορικού Χρόνου» όσο και του «συμπαντικού Χώρου» αφορούν χωροχρονικές συνθέσεις της πραγματικότητας που συγκροτούνται (από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο-καθολικό επίπεδο διαμέσου του φρακταλισμού) στη βάση των αντιτιθέμενων κατευθύνσεων που περιγράφονται στο κείμενο, κατευθύνσεων που εγγράφονται αμφότερες στην τροχιά της μίας και μοναδικής κατεύθυνσης του κοσμικού βέλους του Χρόνου.
[8] Ως εκδήλωση της ενότητας του Ανθρώπινου κόσμου στο Ανθρώπινο συναίσθημα