Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

ΒΑΣΙΚΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΪΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ 13-7-2002

ΒΑΣΙΚΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ
ΤΗΣ ΘΕΪΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ
13-7-2002



« Ο ιδεαλισμός, σε αντίθεση με τον υλισμό, ανάπτυξε τη δρώσα πλευρά του ανθρώπου – μα μονάχα αφηρημένα, γιατί ο ιδεαλισμός δε γνωρίζει φυσικά την πραγματική συγκεκριμένη δράση σαν τέτοια » ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

« Αληθές είναι το Όλο » ΧΕΓΓΕΛ

« Η αλήθεια δεν είναι ένα ξεσκέπασμα που καταστρέφει το μυστικό, αλλά η αποκάλυψη που το δικαιώνει » ΒΑΛΤΕΡ ΜΠΕΝΓΙΑΜΙΝ


1.Υπάρχει μια συγκεκριμένη διαλεκτική στην ανάπτυξη της Ανθρώπινης Ιστορίας, σύμφωνα με την οποία την εποχή που το Ανθρώπινο είδος θα φτάσει να έχει δημιουργήσει τα μέσα για να γίνει αθάνατο, θα έχει ταυτόχρονα στα χέρια του και τα μέσα για να καταστρέψει άπαξ και δια παντός τον εαυτό του. Η εποχή αυτή είναι η Παγκόσμια εποχή του τέλους της Ιστορίας, ο 21ος αιώνας. Η ακραία ένταση ανάμεσα στις δύο επιλογές (οντολογικό δίλημμα ), φέρνει το ζήτημα της Ζωής και του Θανάτου στο επίκεντρο της Ανθρώπινης Ιστορίας, το μεταφέρει από το επίπεδο της Ανθρώπινης μονάδας στο επίπεδο της Ανθρώπινης Ολότητας ( της ενιαίας και καθολικής μοίρας του είδους ), και εγκαινιάζει την είσοδο της Ανθρώπινης Ιστορίας στο χώρο της υλιστικής μεταφυσικής - μ’ άλλα λόγια, στο χώρο της Ανθρώπινης Οντολογίας.

2. Mέχρι τώρα, η επαναστατική υλιστική σκέψη μάχεται το θρησκευτικό ιδεαλισμό ως έναν εξωτερικό κοινωνικό και ιδεολογικό εχθρό. Εστιάζει την ιδεολογική πολεμική της στο θεμελιώδες φυσικό-αντικειμενικό ψεύδος της ύπαρξης του Θεού (δηλαδή, μιας εξωτερικής προς τον Άνθρωπο πνευματικής δύναμης από την οποία εκπορεύεται τόσο η Φύση όσο και ο Άνθρωπος ), και υπερασπίζεται το προφανές της αλήθειας ότι ο Θεός αυτός είναι φυσικά-αντικειμενικά ανύπαρκτος. Στην Παγκόσμια εποχή του οντολογικού διλήμματος, το ζήτημα είναι να αλώσουμε τη θρησκεία στο εσωτερικό της και να της κλέψουμε το προαιώνιο μυστικό της. Να αποκαλύψουμε, να στήσουμε στα πόδια της, και να κάνουμε δική μας την αφηρημένη-αντεστραμμένη Ανθρώπινη αλήθεια που φυλάσσεται στην καρδιά του θρησκευτικού ιδεαλισμού.

3. Το ίδιο το Ανθρώπινο είδος είναι η μεταφυσική, το μετά-επίπεδο της Φύσης, η μετά-φυσική σχέση της Φύσης με τον εαυτό της ( στο εξής, μεταφυσικό = Ανθρώπινο ). Το Ανθρώπινο είδος δεν είναι ένα ακόμη φυσικό είδος. Είναι το φυσικό είδος που μετα-δημιουργεί ολόκληρη τη Φύση σύμφωνα με τους σκοπούς του. Το φυσικό είδος που με τη δράση του δημιουργεί ταυτόχρονα τον εαυτό του και τη Φύση - δημιουργεί δηλαδή την μετά-Φύση, την Ανθρώπινη Φύση (Μαρξ).

4. Ο πραγματικός χαρακτήρας των πραγμάτων δεν φανερώνεται παρά μόνο όταν αυτά ολοκληρώνονται. Το Ανθρώπινο είδος είναι το καθολικό είδος της Φύσης – δημιουργεί την Ανθρώπινη Φύση καθολικά και προς όλες τις κατευθύνσεις (Μαρξ). Αυτό σημαίνει πως η πραγματική-ολοκληρωμένη εμβέλεια του πεδίου της δράσης του Ανθρώπινου είδους (η ενεργός πραγματικότητα, δηλαδή, της Ανθρώπινης Φύσης) είναι το άπειρο υλικό Σύμπαν. Η αλήθεια-καθολικότητα της ταυτότητας του Ανθρώπινου είδους βρίσκεται κρυμμένη-αντεστραμμένη στο εσωτερικό του θρησκευτικού ιδεαλισμού : το Ανθρώπινο είδος είναι ο Θεός του υλικού Σύμπαντος. Το γεγονός ότι η αλήθεια αυτή παραμένει κρυμμένη από τη συνείδηση του Ανθρώπινου είδους προσδιορίζει το σύνολο της Ανθρώπινης Ιστορίας ως ασύνειδης φάσης ή προϊστορίας του Ανθρώπινου είδους (Ένγκελς).
5. Η Θεϊκότητα του Ανθρώπινου είδους είναι εξαρχής εγγεγραμμένη στην ειδολογική του υπόσταση, στη Θεϊκή (δημιουργική) σχέση του είδους με τον εαυτό του και τη Φύση. Γι’αυτό ακριβώς το λόγο, η εμφάνιση του θείου ταυτίζεται με την εμφάνιση του Ανθρώπινου είδους – η θρησκευτική εμπειρία και το Ανθρώπινο ζώο γεννιούνται ταυτόχρονα, συνιστώντας το ένα τον καθρέφτη της πραγματικότητας του άλλου. Η ανιμιστική θρησκεία του πρωτόγονου Ανθρώπου ερμηνεύεται από το σύγχρονο Άνθρωπο ως προϊόν του φόβου και της αδυναμίας του απέναντι στα καταστροφικά στοιχεία της Φύσης. Η θεώρηση αυτή είναι αληθής στο βαθμό που αφορά μια ενδο-Ανθρώπινη σχέση, την ιστορική σχέση του σύγχρονου (κι αντικειμενικά πολύ λιγότερο αδύναμου απέναντι στη Φύση) Ανθρώπου με τους ειδολογικούς του προγόνους, ιδωμένη από τη σκοπιά του. Το πραγματικό, όμως, νόημα της πρώτης θρησκείας μπορεί να γίνει αντιληπτό μόνο αν εξεταστεί υπό τους όρους που αυτή εκδηλώθηκε σε πραγματικό χρόνο, δηλαδή ως δηλωτική της οντολογικής σχέσης του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Ανθρώπινου είδους με την υπόλοιπη Φύση. Ο φόβος ως φυσική εκδήλωση του ενστίκτου της επιβίωσης χαρακτηρίζει το σύνολο των φυσικών ειδών, η ιδέα του Θεού, όμως, είναι αποκλειστικό δημιούργημα του Ανθρώπινου είδους. Η ιδέα του Θεού δεν αντλεί την προέλευσή της από τη Φύση, γιατί στη Φύση δεν υπάρχει πουθενά – την αντλεί από τον ιδιαίτερο και καθολικό μετα-φυσικό χαρακτήρα του Ανθρώπινου είδους. Η θρησκεία, λοιπόν, δεν προέκυψε ως δήλωση της φυσικής αδυναμίας του Ανθρώπινου είδους, αλλά ως δήλωση της καθολικής φυσικής ειδολογικής του δύναμης. Στην πραγματικότητα, η ιδέα του Θεού συνιστά την πρώτη (αφηρημένη-αντεστραμμένη) σύσταση του Ανθρώπινου είδους προς το φυσικό Σύμπαν.

6. Η Θεϊκότητα του Ανθρώπινου είδους εμφανίζεται καταρχήν αφηρημένα-αντεστραμμένα, ως μια ιδέα εξωτερική προς το Ανθρώπινο είδος, ακριβώς διότι η ίδια η Θεϊκότητα ( καθολική δημιουργική σχέση ) επιβάλλει έτσι ώστε η πραγμάτωση-φανέρωσή της να είναι έργο του ίδιου του Ανθρώπινου είδους – η ολοκληρωμένη-πραγματική Θεϊκότητα είναι κάτι στο οποίο το Ανθρώπινο είδος οφείλει να φτάσει μέσω της δικής του δράσης . Το έργο αυτό είναι η Ανθρώπινη Ιστορία. Η Ανθρώπινη Ιστορία είναι η μέσω της Ανθρώπινης δράσης σπειροειδής κίνηση της Φύσης από το φυσικό[1] προς το Ανθρώπινο οντολογικό επίπεδο, η μέσω της Ανθρώπινης δράσης σπειροειδής κίνηση του Ανθρώπινου είδους από την αφηρημένη προς την πραγματωμένη μεταφυσική, από τον Άνθρωπο-Ζώο προς τον Άνθρωπο-Θεό.

7. Ο Άνθρωπος-Ζώο συνιστά την ιστορικά αναπτυσσόμενη οντολογική ουσία της Ανθρώπινης Ιστορίας, δηλαδή της διάστασης του ιστορικού Χρόνου. Η οντολογική αυτή ουσία προσδιορίζεται ως η ανάπτυξη της διαλεκτικής αντίθεσης ανάμεσα στο φυσικό και το Ανθρώπινο οντολογικό επίπεδο που διεξάγεται στο εσωτερικό του πρώτου, ως η πραγματικότητα εκείνη κατά την οποία το μεταφυσικό επίπεδο της Φύσης αναπτύσσεται υποτασσόμενο στο φυσικό (πρόκειται ουσιαστικά για την ανάπτυξη αυτής ακριβώς της υποταγής) - γι’ αυτό το λόγο και εκδηλώνεται αφηρημένα-αντεστραμμένα. Πρόκειται για την πραγματικότητα κατά την οποία η δράση του Ανθρώπινου είδους που δημιουργεί την Ανθρώπινη Φύση εξελίσσεται υπό την κυριαρχία του φυσικού νόμου της ανάγκης και του θανάτου. Ο ιστορικός Χρόνος, είναι ο Χρόνος που μετράει την απόσταση ανάμεσα στη φυσική και τη μεταφυσική-Ανθρώπινη οντολογική κατάσταση της ύλης.

8. Το ειδοποιό χαρακτηριστικό της οντολογίας του Ανθρώπου-Ζώου είναι η Αλλοτρίωση του Ανθρώπινου είδους από την ουσία του, καταρχήν από την πραγματική-ολοκληρωμένη του φύση, τη Θεϊκή. Η θρησκευτική Αλλοτρίωση αποτελεί το θεμέλιο κάθε μορφής ιστορικής Αλλοτρίωσης. Η Αλλοτρίωση σημαίνει ακριβώς αυτό: την δημιουργία του Ανθρώπινου είδους μες από την ίδια του τη δράση ως ενός απλά φυσικού είδους, ενός ζώου. Η υποταγή του Ανθρώπινου στο φυσικό οντολογικό επίπεδο πραγματοποιείται αναγκαστικά με Ανθρώπινο τρόπο, μέσω δηλαδή της δράσης του Ανθρώπινου είδους. Αυτό σημαίνει ότι η διαλεκτική αντίθεση των δύο οντολογικών επιπέδων που συγκροτεί τη διάσταση του ιστορικού Χρόνου, εκδηλώνεται καταρχήν στο γεγονός ότι πεδίο του αγώνα του Ανθρώπινου είδους εντός και ενάντια στο φυσικό νόμο της ανάγκης και του θανάτου καθίσταται το σύνολο της Φύσης – ότι, δηλαδή, στη διάσταση του ιστορικού Χρόνου αναπτύσσεται η αντίθεση του Ανθρώπινου είδους με ολόκληρη τη υλική Φύση στο προ-Ανθρώπινο στάδιο της ανάπτυξής της.

9. Ο προσδιορισμός της Αλλοτρίωσης ως οντολογικής ουσίας της Ανθρώπινης Ιστορίας δε σημαίνει ότι η Αλλοτρίωση είναι μια σταθερή, αμετάβλητη κατάσταση καθ’ όλη τη διάρκεια της Ανθρώπινης Ιστορίας. Η Αλλοτρίωση δεν είναι ένα ιστορικό φαινόμενο αλλά ένα φυσικό-οντολογικό φαινόμενο που αναπτύσσεται διαμέσου της Ιστορίας και θεμελιώνει την Ιστορία, καθώς η ίδια η εμφάνιση του Ανθρώπινου είδους στον πλανήτη σηματοδοτεί μια κίνηση αποξένωσης της Φύσης από τον εαυτό της: από την άποψη του Ανθρώπινου είδους η αποξένωση αυτή εκδηλώνεται ακριβώς ως θνητότητα, η οποία συνιστά και την φυσική-οντολογική ουσία της ιστορικά αναπτυσσόμενης Αλοτρίωσης. Η διαλεκτική της ιστορικής ανάπτυξης της Αλλοτρίωσης προσδιορίζεται ως εξής: όσο περισσότερο η φύση μετατρέπεται σε Ανθρώπινη Φύση μέσω της δράσης του Ανθρώπινου είδους, τόσο περισσότερο το ίδιο το Ανθρώπινο είδος μετατρέπεται σε φύση ( σε Ανθρώπινο ζώο). Η κίνηση αυτή της Αλλοτρίωσης, είναι η κίνηση που διαγράφουν το φυσικό και το Ανθρώπινο οντολογικό επίπεδο καθώς συγκρούονται, το ένα προς τη θέση του άλλου: Όσο το Ανθρώπινο είδος δίνει στη φύση τη μορφή του, τόσο κι αυτή του δίνει τη δική της. Αυτό σημαίνει ότι κατά την ανάπτυξη της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης, ο φυσικός νόμος της ανάγκης και του θανάτου μετατοπίζεται από την εξωτερική υλική Φύση προς το εσωτερικό της Ανθρώπινης Φύσης, την Ανθρώπινη κοινωνία (μετατρέπεται δηλαδή σε κοινωνικό νόμο ).

10. Η διαλεκτική της σπειροειδούς ανάπτυξης της διάστασης του ιστορικού Χρόνου καθορίζεται από τους εξής νόμους :
α) Η Ιστορική αναγκαιότητα αποτελεί τη μετουσίωση της φυσικής αναγκαιότητας στα οντολογικά δεδομένα του Ανθρώπου-Ζώου, και προσδιορίζεται ως η αναγκαιότητα που ωθεί τον Άνθρωπο-Ζώο από ένα συγκεκριμένο ιστορικό επίπεδο ανάπτυξης-αλλοτρίωσης σ’ ένα άλλο, ανώτερο γι’ αυτόν με φυσικά κριτήρια, και γι’ αυτό το λόγο σε μεγαλύτερο βαθμό αλλοτριωμένου.
β) Κάθε ιστορικά αναγκαίο επίπεδο ανάπτυξης-αλλοτρίωσης πραγματώνει-φανερώνει το χαρακτήρα του όταν ολοκληρώνεται.
γ) Κάθε ιστορική αναγκαιότητα είναι μια εξαφανιζόμενη αναγκαιότητα. Η ολοκλήρωση-φανέρωση-πραγμάτωση κάθε συγκεκριμένου ιστορικού επιπέδου ανάπτυξης-αλλοτρίωσης συμπίπτει με την εξαφάνιση της ενεργούς πραγματικότητάς του.
δ) Η Ανθρώπινη Ιστορία αναπτύσσεται με βάση τη διαλεκτική της συνέχειας μες από την ασυνέχεια. Κάθε νέο, ιστορικά πιο προχωρημένο και σε ανώτερο βαθμό αλλοτριωμένο επίπεδο ανάπτυξης που προκύπτει από την άρνηση-κατάργηση του προηγουμένου ( ασυνέχεια ), ενσωματώνει το προηγούμενο επίπεδο στις δικές του κατηγορίες ( συνέχεια ).
ε) Τόσο η συνέχεια όσο και η ασυνέχεια δεν αφορούν μόνο το αμέσως προηγούμενο επίπεδο, αλλά όλα τα προηγούμενα επίπεδα. Κάθε νέο ιστορικό επίπεδο ανάπτυξης-αλλοτρίωσης έρχεται σε ρήξη και ταυτόχρονα ενσωματώνει στο πλαίσιό του το σύνολο της προηγούμενης Ανθρώπινης Ιστορίας όπως αυτό βρισκόταν ενσωματωμένο στο αμέσως προηγούμενο επίπεδο, μέχρι να φτάσει στο σημείο της δικής του ολοκλήρωσης και εξαφάνισης, και ούτω καθεξής. Η ανάπτυξη της Ανθρώπινης Ιστορίας είναι μια ανάπτυξη διαρκούς διαλεκτικής ολοποίησης.

11. Σύμφωνα με τους παραπάνω γενικούς νόμους, η Ανθρώπινη Ιστορία-Αλλοτρίωση αναπτύσσεται-ολοκληρώνεται-φανερώνεται σπειροειδώς μες από 3 διαδοχικές ρήξεις-ολοποιήσεις που εκδηλώνονται η καθεμία στο εσωτερικό της προηγούμενης.
Κάθε ρήξη-ολοποίηση επαναλαμβάνει στην τροχιά της δικής της ιστορικής εμβέλειας την κίνηση της Αλλοτρίωσης, αναπαράγοντάς τη σ’ ένα κάθε φορά νέο, ανώτερο επίπεδο καθολικότητας. Οι θεμελιώδεις όψεις της κίνησης αυτής είναι :
α) η επέκταση του φυσικού ανταγωνισμού για την επιβίωση στο εσωτερικό της Ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτό συνεπάγεται τη διάρρηξη του θεμελιακού ειδοποιού χαρακτηριστικού του Ανθρώπινου είδους : της κοινωνικής φύσης της Ανθρώπινης δράσης, της κοινωνικότητας ως οντολογικής βάσης της Ανθρώπινης υπόστασης ( της ενότητας, δηλαδή, του Ανθρώπινου είδους στη βάση της καθολικής ειδολογικής του διαφοροποίησης απ’ όλα τα υπόλοιπα φυσικά είδη ). Μες από την επέκταση του ενδο-Ανθρώπινου, ενδο-κοινωνικού ανταγωνισμού, αναπτύσσεται η ατομικότητα ως φυσική-ζωική μορφή Ανθρώπινης υποκειμενικότητας. Κάτι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε είναι ότι η διάρρηξη της κοινωνικότητας είναι ιστορικού χαρακτήρα, πραγματοποιείται δηλαδή διαμέσου της ίδιας της υποτασσόμενης στο φυσικό νόμο κοινωνικής δράσης του Ανθρώπινου είδους, ως ενεργός εκδήλωση αυτής ακριβώς της υποταγής.
β) Η κίνηση από το Ανθρώπινα πραγματωμένο προς το Ανθρώπινα αφηρημένο επίπεδο, από την Ανθρώπινη πράξη προς την Ανθρώπινη ιδέα. Η κίνηση αυτή είναι η άλλη όψη της προηγούμενης, απ’ τη στιγμή που Ανθρώπινα αφηρημένο ( αφαίρεση της ιδιαίτερης οντολογικής υπόστασης του Ανθρώπινου είδους ) δε μπορεί παρά να σημαίνει φυσικό-ζωώδες.
γ) Η, με βάση τα παραπάνω, παραγωγή μέσω της δράσης του Ανθρώπινου είδους μιας αντεστραμμένης πραγματικότητας. Η αντιστροφή της πραγματικότητας συνιστά το αποτέλεσμα της υποταγής του μεταφυσικού στο φυσικό οντολογικό επίπεδο, όπως αυτή εκδηλώνεται μες από την υποταγή του Ανθρώπινου είδους στα προϊόντα της ίδιας του της δράσης.

12. Οι 3 προαναφερόμενες διαδοχικές ρήξεις-ολοποιήσεις της Ανθρώπινης Ιστορίας είναι συγκεκριμένα αυτές που χαρακτηρίζουν :
α) Το πέρασμα από τις πρωτόγονες, αταξικές Ανθρώπινες κοινωνίες κοινοκτημοσύνης στις κοινωνίες της ταξικής διαίρεσης και της ατομικής ιδιοκτησίας. Το πέρασμα αυτό σηματοδοτεί μια ολική ρήξη με την προηγούμενη Ιστορία ( τη λεγόμενη και προϊστορία του πολιτισμού ), και πραγματώνει την οντολογική αλήθεια της Ανθρώπινης Ιστορίας ( την Αλλοτρίωση ) σ’ ένα πρώτο επίπεδο ολοκλήρωσης-φανέρωσης ( πρώτη σπείρα ).
β) Εντός του πλαισίου των ταξικών κοινωνιών και της ατομικής ιδιοκτησίας, το πέρασμα από τις παραδοσιακές ταξικές κοινωνίες στην κορυφαία και ύστατη μορφή ταξικής κοινωνίας, τον Καπιταλισμό. Το πέρασμα αυτό σηματοδοτεί μια ολική ρήξη με τις προηγούμενες μορφές ταξικής κοινωνίας, και πραγματώνει την οντολογική αλήθεια της Ανθρώπινης Ιστορίας ( την Αλλοτρίωση ) σ’ ένα δεύτερο επίπεδο ολοκλήρωσης-φανέρωσης ( δεύτερη σπείρα ).
γ) Εντός του πλαισίου του Καπιταλισμού, το πέρασμα από τον ιστορικό Καπιταλισμό στο τέλος της Ιστορίας, την εποχή της κορύφωσης (ολοκλήρωσης) και τελικής λύσης (εξαφάνισης) της σύγκρουσης ανάμεσα στο φυσικό και το μεταφυσικό οντολογικό επίπεδο, η οποία πραγματώνεται ως Παγκόσμια (περιέχουσα, δηλαδή, το σύνολο του ιστορικού Χωροχρόνου ) σύγκρουση ανάμεσα στο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο και το Ανθρώπινο είδος. Αυτή είναι η Παγκόσμια εποχή του 21ου αιώνα. Το πέρασμα στην κυριαρχία του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου σηματοδοτεί μια ολική ρήξη με το σύνολο της Ανθρώπινης Ιστορίας ( πράγμα που σημαίνει ολική ρήξη με το ίδιο το Ανθρώπινο είδος ), και πραγματώνει την οντολογική αλήθεια της Ανθρώπινης Ιστορίας ( την Αλλοτρίωση ) σ’ ένα τρίτο και τελικό-πραγματικό επίπεδο ολοκλήρωσης-φανέρωσης ( τρίτη και τελική σπείρα ).
Φυσικοποιημένο ( ή αποϊστορικοποιημένο ) Κεφάλαιο ονομάζεται το Κεφάλαιο που από ιστορική δύναμη προόδου που υπήρξε στην αρχή της ύπαρξής του, και αντίδρασης που υπήρξε στη συνέχεια, μετατρέπεται σε φυσική δύναμη εξόντωσης του Ανθρώπινου είδους. Το Κεφάλαιο που εμφανίζεται ως ενιαία, καθολική (Παγκόσμια) κι ανεξάρτητη φυσική πραγματικότητα Το Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο ενέχει απέναντι στο Ανθρώπινο είδος ανάλογη οντολογικά θέση με την καταστροφική δύναμη που είχε η φύση απέναντι του (όπως και απέναντι σ’όλα τα φυσικά είδη) όταν αυτό έκανε την εμφάνισή του στον πλανήτη. Με το πέρασμα στην κυριαρχία του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου η Ιστορία εισέρχεται στην περίοδο του τέλους της επιστρέφοντας στο αρχικό της σημείο από την ανάποδη, καθώς η προσπάθεια του Ανθρώπινου είδους να αντιπαρατεθεί μέσω της δημιουργικής του δράσης στην καταστροφική δύναμη της φύσης ολοκληρώνεται-φανερώνεται στην πραγματικότητα του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου που αποτελεί την κορυφαία-Ανθρώπινη μορφή αυτής ακριβώς της καταστροφικής φυσικής δύναμης.

13. Οι συνθήκες για το πέρασμα του Καπιταλισμού στην εποχή του τέλους της Ιστορίας, του Φυσικοποιημένου Παγκόσμιου Κεφαλαίου και της τελικής οντολογικής σύγκρουσης διαμορφώθηκαν μέσω της διαλεκτικής ενσωμάτωσης του ιστορικού επιπέδου του Σοσιαλισμού στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Καπιταλισμού (διαδικασία που εν πολλοίς καθόρισε την ιστορία του 20ου αιώνα), ενώ το ίδιο το πέρασμα εγκαινιάστηκε με την κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων που ενσάρκωσαν τη διαλεκτική αυτή ενσωμάτωση. Η ενσωμάτωση επιτεύχθηκε δια της αντιστροφής, δια της υπαγωγής του Σοσιαλισμού στη σπειροειδή κίνηση της αντιστροφής της πραγματικότητας (της Αλλοτρίωσης), με ό,τι σήμανε αυτό για τον ίδιο - να μετατραπεί, δηλαδή, κι αυτός σ’ ένα προϊόν του Ανθρώπινου είδους που καταλήγει να στραφεί εναντίον του . Η κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων σήμανε την ολοκλήρωση-εξαφάνιση της ενεργά πραγματικής ιστορικής υπόστασης όχι μόνο του Σοσιαλισμού, αλλά σύσσωμης της ιστορικής πραγματικότητας που εγκαθίδρυσε ο Καπιταλισμός ενσωματώνοντας τον Σοσιαλισμό στο Παγκόσμιο πλαίσιό του. Στην πραγματικότητα, εγκαινίασε την Παγκόσμια εποχή της ολοκλήρωσης-εξαφάνισης της ίδιας της Ιστορίας, ως της ενεργά πραγματικής εκείνης διάστασης εντός της οποίας συγκροτούνται οι δυνατότητες και οι προσανατολισμοί της δράσης του Ανθρώπινου είδους.

14. Το τέλος της Ιστορίας σημαίνει το τέλος της συνύπαρξης του φυσικού και του μεταφυσικού οντολογικού επιπέδου (μέσω της αντίθεσής τους) κάτω από την κυριαρχία του φυσικού νόμου της ανάγκης και του θανάτου, γεγονός που, με δεδομένη την καθολική κυριάρχηση του φυσικού νόμου στο εσωτερικό της Ανθρώπινης Φύσης (Παγκόσμιο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο), καταλήγει σήμερα να σημαίνει το τέλος της συνύπαρξης ( μέσω της μεταξύ τους σύγκρουσης και ιστορικής μεταβολής ) των αντιτιθέμενων κοινωνικών στρατοπέδων σε Παγκόσμιο επίπεδο. Η σύγκρουση ανάμεσα στο Φυσικοποιημένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο και το Ανθρώπινο είδος συνιστά την τελική κορύφωση της σύγκρουσης των δύο οντολογικών επιπέδων της Φύσης, διότι αποτελεί τη σύγκρουση του Ανθρώπινου είδους με το κορυφαίο και καθολικό εξελικτικό σημείο του φυσικού επιπέδου: τον εαυτό του ως φύση. Τα δύο οντολογικά επίπεδα συγκρούονται μέχρι το ένα να απορροφήσει εξ ολοκλήρου το άλλο στους κόλπους του. Αυτό σημαίνει ότι στον 21ο αιώνα το Φυσικοποιημένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο και το Ανθρώπινο είδος δε συνυπάρχουν με όρους ιστορικής σύγκρουσης, αλλά με όρους αμοιβαίας φυσικής καταστροφής.

15. Το τέλος της Ιστορίας σημαίνει ότι η ρήξη-ολοποίηση της δράσης του Ανθρώπινου είδους που θα ακολουθήσει δεν θα είναι ιστορικού, αλλά οντολογικού περιεχομένου. Δεν θα είναι μια ρήξη-ολοποίηση που συμβαίνει σε κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό σημείο και αφορά το σύνολο της προηγούμενης Ανθρώπινης Ιστορίας. Θα πρόκειται για μια ρήξη-ολοποίηση που αφορά το σύνολο της Ανθρώπινης Ιστορίας ως ενιαίας (χωρικής και χρονικής, Παγκόσμιας) οντολογικής πραγματικότητας. Η ρήξη-ολοποίηση αυτή είναι δυνατό να συμβεί με δύο αντίθετους τρόπους, προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις (οντολογικό δίλημμα) :
α) είτε ο φυσικός νόμος της ανάγκης και του θανάτου, κορυφαία και καθολικά εκφρασμένος στη μορφή του Φυσικοποιημένου Παγκόσμιου Κεφαλαίου, θα αφανίσει το Ανθρώπινο είδος (οπισθοδρόμηση οντολογικής τάξης με την ολική απορρόφηση του μεταφυσικού οντολογικού επιπέδου πίσω στο φυσικό).
β) είτε το Ανθρώπινο είδος θα αφανίσει το Φυσικοποιημένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο και θα ολοκληρώσει-φανερώσει-πραγματώσει τη Θεϊκή του φύση (ποιοτική αναβάθμιση οντολογικής τάξης με την ολική απορρόφηση του φυσικού νόμου της ανάγκης και του θανάτου μέσα στην αθάνατη Ανθρώπινη υλικότητα).

16. Η σχέση ανάμεσα στην έννοια «οντολογικό» που χαρακτηρίζει την Παγκόσμια εποχή του τέλους της Ιστορίας και την έννοια «ιστορικό» που χαρακτηρίζει τις προηγούμενες περιόδους, δεν είναι σχέση τυπικής αντίθεσης, αλλά διαλεκτικής ρήξης-ενσωμάτωσης. Το ιστορικό επίπεδο συνολικά περιέχεται στο πλαίσιο του οντολογικού επιπέδου, σύμφωνα με τον ίδιο νόμο (εκφραζόμενο σε ανώτερη ποιοτικά βαθμίδα) που έκανε την προηγούμενη Ιστορία να περιέχεται πάντα στο πλαίσιο κάθε νέου, ανώτερου ιστορικού σταδίου. Το τέλος της Ιστορίας δε σημαίνει, όπως οι κάθε λογής απολογητές του Φυσικοποιημένου Παγκόσμιου Κεφαλαίου θα ήθελαν να πιστέψουμε, ότι η κοινωνική σύγκρουση ανάμεσα στο Κεφάλαιο και την Εργασία καταργείται. Σημαίνει, αντίθετα, ότι αναβαθμίζεται σε οντολογική σύγκρουση ανάμεσα στο Φυσικοποιημένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο και το Ανθρώπινο είδος. Οι αντιτιθέμενες κοινωνικές τάξεις δεν εκφράζουν πια συγκρουόμενα ιστορικά συμφέροντα – εκφράζουν συγκρουόμενες οντολογικές κατευθύνσεις.
Κάθε σημείο στην σπειροειδή κίνηση της δράσης του Ανθρώπινου είδους που βρίσκεται εντός του ιστορικού επιπέδου, προϋποθέτει οντολογικά τη φυσική ύπαρξη ενός ζωντανού Ανθρώπινου είδους που παλεύει για την ανάπτυξη των όρων της φυσικής του επιβίωσης. Όταν αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η φυσική ύπαρξη του Ανθρώπινου είδους σε Παγκόσμιο επίπεδο, σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μια χρονική περίοδο που δεν μπορεί πλέον να προσδιοριστεί ως ιστορική. Όσον αφορά το φαινομενικά αντιφατικό φαινόμενο να περιέχεται το σύνολο του ιστορικού Χωροχρόνου σε μια περίοδο που δε μπορεί να προσδιοριστεί ως ιστορική, αυτή είναι άλλη μια περίπτωση που το αντιφατικό δεν είναι παρά ο τρόπος εκδήλωσης του αναγκαίου : Μόνο ένα σημείο στην κίνηση της δράσης του Ανθρώπινου είδους που η ενεργός πραγματικότητά του υπερβαίνει την Ιστορία θα μπορούσε να ενσωματώσει στο πλαίσιο των δικών του διαλεκτικών αντιθέσεων το σύνολο της Ανθρώπινης Ιστορίας ως ενιαίας, ήδη συντελεσμένης (Ανθρώπινα πραγματωμένης) κι εξαφανιζόμενης οντολογικής πραγματικότητας.
Για να γίνει αυτό πλήρως κατανοητό, θα αναφερθώ στην αναλογία με το φυσικό φαινόμενο της σπειροειδούς κίνησης του ανεμοστρόβιλου (πρόκειται για αναλογία πραγματική κι όχι μεταφορική, για μια ανασύσταση δηλαδή μιας καθαρά φυσικής διαδικασίας σε ανώτερο επίπεδο, το Ανθρώπινο επίπεδο). Το λεγόμενο «μάτι του κυκλώνα», το σημείο δηλαδή στο εσωτερικό του ανεμοστρόβιλου γύρω απ’ το οποίο στροβιλίζεται με απίστευτες ταχύτητες ο αέρας, είναι πλήρως κενό και ταυτόχρονα συγκεντρώνει το σύνολο του βάρους της σπειροειδούς κίνησης του αέρα. Γι’ αυτό και το «μάτι του κυκλώνα», παρότι κενό από μόνο του, εξασκεί τρομακτική πίεση σ’ όποιο κομμάτι του εδάφους συναντά. Κατά ανάλογο τρόπο, η σημερινή Παγκόσμια εποχή αποτελεί ένα σημείο ιστορικού κενού, το οποίο ταυτόχρονα συγκεντρώνει το σύνολο του βάρους της σπειροειδούς κίνησης της Ανθρώπινης Ιστορίας. Μπορούμε, λοιπόν, να θεωρήσουμε ότι ζούμε μέσα στο «μάτι του κυκλώνα» της Ανθρώπινης Ιστορίας.

17. Το Ανθρώπινο είδος σήμερα δε βρίσκεται ενώπιον μιας ριζικής ιστορικής τομής, αλλά μιας καθολικής αλλαγής πραγματικότητας. Το πέρασμα του Ανθρώπινου είδους στην ολοκληρωμένη-πραγματική οντολογική του υπόσταση (τη Θεϊκή) συγκροτείται στη βάση της εσωτερικής οντολογικής συνάφειας που συνδέει τις εξής όψεις του :
α) το πέρασμα από τη φυσική πραγματικότητα της Ανθρώπινης ανάγκης (η οποία συνιστά την ιστορικά αναπτυσσόμενη μετουσίωση της φυσικής ανάγκης στο επίπεδο του Ανθρώπου-Ζώου) στη μεταφυσική πραγματικότητα της ολοκληρωμένης-πραγματικής Ανθρώπινης ελευθερίας.
β) το πέρασμα από τη φυσική πραγματικότητα του θανάτου στη μεταφυσική πραγματικότητα της υλικής αθανασίας
γ) το πέρασμα της κίνησης της δράσης του Ανθρώπινου είδους (της επέκτασης, δηλαδή, της Ανθρώπινης Φύσης) από την πεπερασμένη σπειροειδή διάσταση του ιστορικού Χρόνου στην άπειρη σπειροειδή διάσταση του συμπαντικού Χώρου (Διαστήματος).

18. Ο αναγκαίος φορέας της καθολικής ρήξης που θα πραγματώσει τη μετάβαση του Ανθρώπινου είδους στην πραγματικότητα του Ανθρώπου-Θεού είναι η Παγκόσμια Επανάσταση του Ανθρώπινου είδους ενάντια στο Φυσικοποιημένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο. Η Επανάσταση αυτή θα αποτελέσει την πρώτη πραγματική (καθολική και ενιαία) πράξη του Ανθρώπινου είδους – την πρώτη πράξη του Ανθρώπινου είδους που θα κινηθεί ενιαία και καθολικά από το επίπεδο της Ανθρώπινης αφαίρεσης προς το επίπεδο της Ανθρώπινης πραγμάτωσης.

19. Η Παγκόσμια Επανάσταση του Ανθρώπινου είδους ενσωματώνει τους ιστορικούς σκοπούς της κοινωνικής Επανάστασης (κατάργηση του Κεφαλαίου, του Κράτους, της μισθωτής εργασίας και της ατομικής ιδιοκτησίας) στην κίνηση της οντολογικής μετάβασης, κατά τον ανάλογο τρόπο με τον οποίο στη διάρκεια του 20ου αιώνα, στα έθνη της καπιταλιστικής περιφέρειας, η εργατική Επανάσταση ενσωμάτωνε στη δική της κίνηση τους σκοπούς της εθνικής αστικοδημοκρατικής Επανάστασης (πρόκειται για την αναβαθμισμένη στην οντολογική κλίμακα εφαρμογή της διατυπωμένης από τον Τρότσκι αρχής της Διαρκούς Επανάστασης). Η πραγμάτωση των ιστορικών σκοπών της κοινωνικής Επανάστασης αφορά τα πρώτα στάδια της Παγκόσμιας Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους. Η ολοκλήρωση της διαδικασίας της Παγκόσμιας Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους θα κάνει πράξη το σύνθημα : από τον καθένα άπειρη και καθολικά-πραγματικά ελεύθερη δημιουργία της Ανθρώπινης Φύσης, στον καθένα άπειρος χωροχρονικός ορίζοντας για να πραγματώνει τη δράση αυτή.

20. Ο καθολικός και ενιαίος χαρακτήρας της Παγκόσμιας Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους ενάντια στο Φυσικοποιημένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο, δε σημαίνει πως πρόκειται για μια, κατά κάποιο μαγικό τρόπο, συγχρονισμένα ταυτόχρονη Παγκόσμια κίνηση, ούτε ότι οι διαφορετικές όψεις του περάσματος του Ανθρώπινου είδους στη Θεϊκή πραγματικότητα θα πραγματοποιηθούν ταυτόχρονα. Σημαίνει, όμως, ότι το ξεδίπλωμα των διαφορετικών όψεων της Παγκόσμιας Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους (με τα ιστορικά καθήκοντα να περιέχονται εντός τους) συνιστά μια μοναδική και ενιαία στον προσανατολισμό της Παγκόσμια διαδικασία, η οποία από τη στιγμή που θα ξεκινήσει, δεν πρόκειται να σταματήσει προτού ολοκληρωθεί. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει σημείο στάσης-δυναμικής ισορροπίας ανάμεσα στην Παγκόσμια Επανάσταση του Ανθρώπινου είδους και το Φυσικοποιημένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο, ανάλογο με το σημείο στάσης-δυναμικής ισορροπίας που υπήρξε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα ανάμεσα στην εργατική Επανάσταση και τον ιστορικό Καπιταλισμό, με την παγίωση του αντεστραμμένου εργατικού κράτους στην Ε.Σ.Σ.Δ και τη μετατροπή του σε πόλο-πρότυπο Παγκόσμιας εμβέλειας (τη δυναμική ισορροπία, δηλαδή, που καθόρισε την Παγκόσμια ιστορική πραγματικότητα μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο). Ο ίδιος ο καθολικός-οντολογικός χαρακτήρας της σύγκρουσης ανάμεσα στο Ανθρώπινο είδος και το Φυσικοποιημένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο είναι που αφαιρεί το αναγκαίο ιστορικό έδαφος για τη διαμόρφωση οποιασδήποτε τέτοιου είδους ισορροπίας μεταξύ τους.

21. Η Παγκόσμια Επανάσταση του Ανθρώπινου είδους εγγράφεται στο πλαίσιο της νέας, ανώτερης από την ιστορική, οντολογικής διαλεκτικής. Η διαλεκτική αυτή δεν είναι άλλη από τη διαλεκτική του Χάους. Η ίδια η Παγκόσμια Επανάσταση συνιστά το πέρασμα από το άπειρο Χάος της πρωταρχικής κατάστασης της υλικής φύσης (κορυφαία και καθολικά εκφρασμένο στη χαοτική πραγματικότητα του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου) στο άπειρο Χάος της ελευθερίας του Ανθρώπου-Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η Παγκόσμια Επανάσταση επαναλαμβάνει, συνοψίζει και ολοκληρώνει-φανερώνει στη δική της κίνηση τη συνολική κίνηση της Ανθρώπινης Ιστορίας. Θα ξεκινήσει ως μια καθαρά φυσική-ζωική αντίδραση απέναντι στον κίνδυνο της φυσικής εξολόθρευσης, και θα τελειώσει-φανερωθεί ως η πρώτη πράξη του ελεύθερου από το φυσικό νόμο της ανάγκης και του θανάτου Ανθρώπινου είδους.

22. Η Παγκόσμια Επανάσταση του Ανθρώπινου είδους δεν ακολουθεί το πρότυπο των βασισμένων στην ιστορική διαλεκτική Επαναστάσεων που έχουν προηγηθεί. Δεν θα πραγματοποιηθεί στη βάση ενός συνειδητά οργανωμένου σχεδίου. Το σχέδιο υπήρξε αναγκαίος όρος για την πραγματοποίηση των ιστορικών Επαναστάσεων (συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς και της εργατικής Επανάστασης) : από τη στιγμή που η νέα πραγματικότητα που επρόκειτο να έρθει στο φως με κάθε ιστορική Επανάσταση, θα εξακολουθούσε να βρίσκεται εντός των ορίων της Ανθρώπινης Αλλοτρίωσης (κι αυτό αφορά και την πραγματικότητα του εργατικού κράτους), να είναι δηλαδή ξένη προς την πραγματική φύση του Ανθρώπινου είδους, έμπαινε αντικειμενικά στους Ανθρώπους η ανάγκη να τη γνωρίζουν και να την οργανώσουν καλά (ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η ίδια η Αλλοτρίωση λειτουργούσε πάντα έτσι ώστε τελικά η νέα πραγματικότητα να διαφέρει κατά πολύ και να φανερώνεται στο τέλος η αντίστροφη απ’ αυτήν που είχε αρχικά σχεδιαστεί).
Η Παγκόσμια Επανάσταση δεν θα χρειαστεί την εκπόνηση ενός σχεδίου δράσης και για έναν άλλο λόγο. Το σχέδιο της είναι ήδη παρόν και έτοιμο από τις απαρχές της ύπαρξης του Ανθρώπινου είδους, εγγεγραμμένο στον πυρήνα της ειδολογικής του υπόστασης και κρυμμένο στην καρδιά της θρησκείας. Η Παγκόσμια Επανάσταση συνιστά την εκτέλεση του ασυνείδητου αυτού σχεδίου, του πρωταρχικού και υπέρτατου Ανθρώπινου σχεδίου : της πραγμάτωσης της Θεϊκής φύσης του Ανθρώπινου είδους.

23. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την Παγκόσμια Επανάσταση ενάντια στο Φυσικοποιημένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο και το περιεχόμενο της αλλαγής που θα επιφέρει, το να στραφούμε στο πεδίο της θρησκείας αποτελεί το μοναδικό και ιδανικό τρόπο. Η θρησκεία είναι ο χώρος της καθολικότητας, ο χώρος στον οποίο το Ανθρώπινο είδος πραγματεύεται την ειδολογική του υπόσταση, τη σχέση του με τον εαυτό του και το άπειρο φυσικό Σύμπαν. Είναι ο καθολικός χώρος, ο Παγκόσμιος χώρος, ο χώρος που τον βρίσκουμε να είναι «πανταχού παρών» στην Ανθρώπινη Ιστορία. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, η υλιστική αντιστροφή και αφομοίωση της αλήθειας της θρησκείας, και η ανάδειξη της πραγματικότητας του Ανθρώπου-Θεού ως αναγκαίου και εφικτού Παγκόσμιου Ανθρώπινου μέλλοντος, αποτελεί σήμερα τη μοναδική και ιδανική βάση της ιδεολογίας της Παγκόσμιας Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους ενάντια στο Φυσικοποιημένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο. Αν ο Μαρξ χρειάστηκε ν’ αναποδογυρίσει τον ιδεαλισμό του Χέγγελ (την ιδεαλιστική ανάπτυξη της ιστορικής διαλεκτικής) για να δημιουργήσει την ιδεολογία της ιστορικής εργατικής Επανάστασης και να ενώσει μ’ αυτήν την εργατική τάξη, εμείς στον 21ο αιώνα πρέπει ν’ αναποδογυρίσουμε τη θρησκεία (την ιδεαλιστική ανάπτυξη της οντολογικής διαλεκτικής) για να δημιουργήσουμε την ιδεολογία της Παγκόσμιας Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους, και να ενώσουμε μ’ αυτήν τη συντριπτική πλειοψηφία των Ανθρώπων στον πλανήτη που αντιμετωπίζουν τη δολοφονική κυριαρχία του Φυσικοποιημένου Παγκόσμιου Κεφαλαίου.

24. Η Αλλοτρίωση του Ανθρώπινου είδους δεν μπορεί να ξεπεραστεί εάν πρώτα δεν ολοκληρωθεί-φανερωθεί-πραγματωθεί. Είδαμε και προηγουμένως (βλ. 9) ότι ο θάνατος αποτελεί την φυσική-οντολογική ουσία της Αλλοτρίωσης, κι η ουσία αυτή δεν ολοκληρώνεται-φανερώνεται-πραγματώνεται παρά μόνο στη σημερινή εποχή του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου, την εποχή του θανάτου του Ανθρώπινου Κόσμου: η ύστατη και ολοκληρωμένη αφαίρεση δεν μπορεί να είναι παρά η φυσική αφαίρεση – η φυσική εξολόθρευση. Αυτό σημαίνει ότι η επαναστατική ανατροπή του Παγκόσμιου Κεφαλαίου δεν έχει καθυστερήσει ιστορικά, αλλά αντιθέτως ο 21ος αιώνας είναι η μοναδικά και ιδανική Παγκόσμια εποχή για να λάβει χώρα.

24. Η Παγκόσμια Επανάσταση αντικρίζει τον εαυτό της στον ανάποδο καθρέφτη της θρησκείας, όχι μόνο διότι η θρησκεία είναι ο χώρος της καθολικότητας και της παγκοσμιότητας, αλλά επίσης γιατί είναι συγχρόνως και ο χώρος της απόλυτης βεβαιότητας. Από τις δύο αντικειμενικά δυνατές εκδοχές του οντολογικού διλήμματος (βλ.15) μόνο μία είναι πραγματική, η δεύτερη. Η νίκη της Παγκόσμιας Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους είναι απόλυτα βέβαιη. Το πέρασμα από την ιστορική στην οντολογική διαλεκτική σημαίνει ότι από το χώρο της πάντα ανοιχτής στους τρόπους και τους χρόνους της πραγμάτωσής της (όπως φάνηκε περίτρανα με την αντιστροφή-αφομοίωση του Σοσιαλισμού στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Καπιταλισμού κατά τον 20ο αιώνα) ιστορικής αναγκαιότητας, περνάμε στο βασίλειο της άτεγκτης οντολογικής αναγκαιότητας, του οντολογικά αναπόφευκτου. Στο βασίλειο αυτό, η πραγμάτωση της Θεϊκής φύσης του Ανθρώπινου είδους φανερώνει τη αλήθεια της ως κοινή οντολογική αναγκαιότητα τόσο του Ανθρώπινου είδους όσο και της Φύσης – την αλήθεια, δηλαδή, ότι η ίδια η ύπαρξη του Ανθρώπινου είδους και η διαλεκτική σύγκρουση ανάμεσα στο φυσικό και το Ανθρώπινο οντολογικό επίπεδο, δεν είναι παρά κομμάτι της αυτοπραγμάτωσης της υλικής Φύσης, κι ότι η υπέρβαση του φυσικού νόμου της ανάγκης και του θανάτου από το Ανθρώπινο είδος αποτελεί το επόμενο βήμα της αυτοπραγμάτωσης αυτής. Η ιστορικά ανεπτυγμένη Ανθρώπινη ελευθερία απέτυχε να μας απαλλάξει από τον ιστορικό Καπιταλισμό – το λόγο τώρα έχει η Φύση, και στους δύο πόλους της σύγκρουσης. Ο δαρβίνειος νόμος της φυσικής εξέλιξης που ο Καπιταλισμός έχει τόσο πολύ αγαπήσει, θα γίνει ο οριστικός του τάφος, γνωρίζοντας την πιο μεγαλειώδη επιβεβαίωσή του από το χέρι του ισχυρότερου και πιο εξελιγμένου είδους της Φύσης, του Ανθρώπινου.

25. Η Παγκόσμια Επανάσταση του Ανθρώπινου είδους αποτελεί τη διαδικασία της αποκάλυψης της πραγματικής-Θεϊκής ταυτότητάς του. Συνιστά, δηλαδή, την εκπλήρωση των προφητικών θρησκευτικών οραμάτων περί τελικής Κρίσης και Αποκάλυψης του Θεού. Η Παγκόσμια Επανάσταση του Ανθρώπινου είδους ενάντια στο Φυσικοποιημένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο είναι η Θεϊκή Αποκάλυψη. Η δεύτερη (κι αυτή τη φορά ολοκληρωμένη-πραγματωμένη) σύσταση του Ανθρώπινου είδους προς το φυσικό Σύμπαν, η Δευτέρα Παρουσία.








Η συμβολική πραγματικότητα, η πραγματικότητα της ιδέας-αφαίρεσης του Θεού είναι η ανώτερη μορφή υλικής πραγματικότητας που έχει υπάρξει μέχρι σήμερα: η πραγματικότητα της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης του Ανθρώπινου είδους. Όλες οι Επαναστάσεις της Ιστορίας μπορούν να ιδωθούν ως μεταφορές στην πράξη ενός κάποιου κειμενικού προτύπου. Η δράση του Ανθρώπινου είδους εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης να διαμεσολαβεί την ανάπτυξη της Ιδέας, το ίδιο το Ανθρώπινο είδος, δηλαδή, εμφανίζεται ως προϊόν του Πνεύματος. Πάνω σ’ αυτή τη φαινομενικότητα της Ιστορίας είναι που έχει στηριχθεί η (θρησκευτική και φιλοσοφική) ιδεαλιστική μυθολογία που αποδίδει στην Ιδέα τη μεταφυσική ικανότητα της αυτοπραγμάτωσης. Στην πραγματικότητα, η Ιδέα δεν υπήρξε ποτέ κάτι άλλο από Ανθρώπινη Ιδέα, δεν αποτέλεσε ποτέ κάτι περισσότερο από την ενεργά αναπτυσσόμενη από και προς το Ανθρώπινο είδος μετουσίωση της ύλης προκειμένου να φανερώσει σ’ ένα πρώτο αρνητικό[2] επίπεδο την πραγματική (Θεϊκή) ειδολογική του ταυτότητα. Οι Επαναστάσεις προκύπτουν πάντα ως λύση συσσωρρευμένων πραγματικών κοινωνικών αντιφάσεων. Η πραγματικότητα της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης, όμως, σημαίνει ότι τόσο οι αντιφάσεις όσο και οι λύσεις αποκτούν υπόσταση στη συνείδηση και τη δράση του Ανθρώπινου είδους διαμέσου της διάθλασής τους στον αρνητικό κόσμο του Σημείου, της εμβάπτισής τους στην πραγματικότητα του Λόγου.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι στον 21ο αιώνα το Παγκόσμιο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο, απογυμνωμένο κι από το τελευταίο ίχνος ιστορικού-Ανθρώπινου νοήματος (ολοκληρωτικά απελευθερωμένο από τις ιστορικές-Ανθρώπινες δεσμεύσεις του, σύμφωνα με τη δική του αντεστραμμένη ανάγνωση), κηρύσσει το τέλος της Ιστορίας και της Ιδεολογίας, προτάσσοντας μ’ αυτό τον τρόπο τη δική του εκδοχή για την πραγμάτωση-εξαφάνιση της Ιδέας. Εννοεί, και δεν το κρύβει, το τέλος της Επανάστασης.
Αυτό που αγνοούσε, όμως, πάντα ο κυρίαρχος Λόγος (κι είναι η ειρωνεία αυτής ακριβώς της εγγενούς στην ίδια του τη φύση άγνοιας που φανερώνεται τη στιγμή που ο ίδιος πραγματώνεται-εξαφανίζεται στη φυσικοποίησή του) είναι …η αλήθεια του. Η Αλήθεια λανθάνει στο λόγο της εξουσίας, κι αυτό είναι μια γνώση που εκτείνεται σ’ ολόκληρο το πεδίο της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης, και που οφείλουμε να κατανοήσουμε σε βάθος. Μόνο που αυτή η Αλήθεια είναι η αντίστροφη απ’ αυτήν που ο κυρίαρχος Λόγος θεωρεί – επίσης πάντα. Το πρώτο και μοναδικό πραγματικό θύμα της ιδεολογικής αλλοτρίωσης είναι ο ίδιος ο ενεργός της φορέας – η κυρίαρχη κοινωνική τάξη.
Το τέλος της Ιστορίας είναι η πραγματικότητα εντός της οποίας το Ανθρώπινο είδος αντικρίζει τον εαυτό του στον 21ο αιώνα, με τον ίδιο αναγκαίο και δεδομένο τρόπο που τον αντίκριζε εντός της πραγματικότητας της Ιστορίας μέχρι και τον 20ο αιώνα. Η Ιστορία, όμως, όπως ο ίδιος ο κυρίαρχος Λόγος έχει με απαρέγκλιτη συνέπεια φροντίσει ανά τους αιώνες να μας κάνει να εμπεδώσουμε, δεν είναι άλλη από την Ιστορία των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων – η περίοδος της ζωής του Ανθρώπινου είδους που γράφτηκε από το χέρι τους. Το τέλος της Ιστορίας δε σημαίνει το τέλος της Επανάστασης – σημαίνει το τέλος της Εξουσίας και την έλευση της μίας και μοναδικής Παγκόσμιας Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους (ο οποιοσδήποτε περαιτέρω προσδιορισμός της Επανάστασης θα είχε, παραδόξως, ν’ αφαιρέσει παρά να προσθέσει στην κατανόησή μας γι αυτήν). Κηρύσσοντας το τέλος της Ιστορίας, το Παγκόσμιο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο υπογράφει πανηγυρίζοντας τη θανατική του καταδίκη. Το να πούμε ότι η Επανάσταση στον 21ο αιώνα είναι ξανά επίκαιρη, θα ήταν - κατά παράδοξο τρόπο - αντεπαναστατικό. Ο 21ος αιώνας φέρνει στη ζωή το καθολικό-πραγματικό νόημα της Επανάστασης – τώρα η Επανάσταση είναι για πρώτη φορά πραγματικά επίκαιρη. Η Παγκόσμια Επανάσταση του Ανθρώπινου είδους θα δώσει στις ιστορικές Επαναστάσεις το αληθινό τους μέγεθος – θα τις φανερώσει ως τίποτε περισσότερο από τους προειδοποιητικούς παφλασμούς του μάγματος στην επιφάνεια του ηφαιστείου πριν την καθοριστική έκρηξη-εκτόξευση της Ανθρώπινης λάβας στ’ αστέρια.
Τι ακριβώς σημαίνει, όμως, τέλος της Ιστορίας; Σημαίνει ότι η Ιστορία στον 21ο αιώνα παύει να υφίσταται ως ενεργός πραγματικότητα του Ανθρώπινου είδους, ως η αναπτυσσόμενη μες από τη σύγκρουση του φυσικού και του Ανθρώπινου οντολογικού επιπέδου διάσταση εντός της οποίας διεξάγεται η εξελικτική κίνηση της δράσης του – με μια λέξη, η Ιστορία εξαφανίζεται ως προοπτική. Την ίδια στιγμή, η Ιστορία φανερώνει τον εαυτό της στην πραγματικότητα του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου ως ήδη συντελεσμένη (Ανθρώπινα πραγματωμένη), ενιαία και καθολική πραγματικότητα. Η εξαφάνιση-απουσία της Ιστορίας είναι ταυτόχρονα η πανταχού παρουσία της, καθώς συμπίπτει με την πραγμάτωση-φανέρωση της κρυφής οντολογικής της ουσίας: της απουσίας της Ανθρώπινης φύσης, της παρουσίας της ως κάτι άλλο απ’ αυτό που ολοκληρωμένα-πραγματικά είναι – με μια λέξη, της Αλλοτρίωσης. Το τέλος της Ιστορίας, λοιπόν, είναι η φανέρωση της καθαρής οντολογίας. Το διαφημιζόμενο τέλος της ιστορικής κοινωνικής σύγκρουσης σημαίνει την μετατροπή της Ιστορίας σε ενιαία και καθολική-Παγκόσμια επιφάνεια ανασύστασης της ίδιας αυτής σύγκρουσης, αυτή τη φορά με όρους αμιγώς οντολογικούς. Το κλείσιμο της ιστορικής προοπτικής ανοίγει διάπλατα τον ορίζοντα της άπειρης Συμπαντικής επέκτασης του Ανθρώπινου είδους.
Η έννοια της «επιφάνειας»αναδεικνύεται σε καθοριστικό παράγοντα της κατανόησης της Παγκόσμιας πραγματικότητας του 21ου αιώνα στην απόλυτη Μοναδικότητά της. Ο 21ος αιώνας σημειώνει τη «στιγμή» κατά την οποία ο Ιστορικός χωροχρόνος ολοκληρώνεται κι ενοποιείται, τη «στιγμή»κατά την οποία μεταμορφώνεται από μια κάθετα αναπτυσσόμενη διάσταση σε μια οριζόντια, ολοκληρωμένη και κλειστή κυκλική επιφάνεια πάνω στην οποία αντανακλάται το άπειρο υλικό Σύμπαν.
Η έννοια της «επιφάνειας» είναι που μας εισάγει στην ταυτόχρονη σύλληψη των δύο διαλεκτικά συνυφασμένων ειδοποιών χαρακτηριστικών της προαναφερόμενης Μοναδικότητας[3]. Από τη μια, έχουμε να κάνουμε με μια συρρίκνωση της (προσδιορισμένης κι ανεπτυγμένης μες απ’ την αμοιβαία διαπλοκή των ιστορικών χωροχρονικών διαφορετικοτήτων – βλέπε «πολυπολιτισμικότητα») άπειρης πολλαπλότητας των διαστάσεων της Ανθρώπινης πραγματικότητας σε μια και μοναδική, οντολογικά προσδιορισμένη διάσταση – η πραγματικότητα της Ιστορίας καταρρέει αφήνοντας στη θέση της την κενή της σκιά, κι είναι το αχνό περίγραμμα αυτής ακριβώς της σκιάς που διαγράφει το μονοπάτι στο οποίο θα βαδίσει η Παγκόσμια Επανάσταση του 21ου αιώνα Από την άλλη, η συντελεσμένη αυτή καθολική-οντολογική ενότητα δεν είναι παρά η φανέρωση της ούτως ή άλλως υφιστάμενης κρυφής πραγματικής ουσίας της ιστορικής πολλαπλότητας: της οντολογικής πραγματικότητας του υποταγμένου στην ανάγκη και το θάνατο Ανθρώπου-Ζώου. Η μία και μοναδική, ενιαία και καθολική διάσταση (επιφάνεια) της πραγματικότητας του 21ου αιώνα σημαίνει την ταυτόχρονη χαοτική συνεύρεση όλων των διαστάσεων της ιστορικής πραγματικότητας, και συμπυκνώνει στο πλαίσιό της το δυναμικό της καθολικής ανασύστασης της άπειρης πολλαπλότητας της πραγματικότητας του Ανθρώπινου είδους - αυτή τη φορά με πραγματικούς όρους, με όρους οντολογικής πραγμάτωσης κι όχι με όρους ιστορικής αφαίρεσης-Αλλοτρίωσης. Όπως είπε κι ο Χόφμανσταλ, «το βάθος είναι κρυμμένο στην επιφάνεια».
Η καθολική-οντολογική ενότητα της Μοναδικότητας σημαίνει ότι η έννοια της ιστορικής εξέλιξης, τόσο ως διαλεκτική πραγματικότητα όσο και ως μηχανιστική μυθολογία, πετιέται στο καλάθι των αχρήστων του 21ου αιώνα - δεν υπάρχουν «ανεπτυγμένες» και «καθυστερημένες» κοινωνίες. Οι Ανθρώπινες κοινωνίες του 21ου αιώνα υφίστανται ως φυσικές ποικιλίες του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου αλλά και του Ανθρώπινου είδους, η ενεργός πραγματικότητά τους είναι η πραγματικότητα της ενιαίας και καθολικής-οντολογικής σύγκρουσης.
Αν όλ’ αυτά μοιάζουν (και θα μπορούσαν πράγματι να είναι) με προϊόντα μιας εμβριθούς θεωρητικής ανάλυσης, στην πραγματικότητα συνοψίζονται σε μια απίστευτα οικεία, καθημερινή υλική μορφή: την οθόνη της τηλεόρασης. Τι εννοώ; Ανοίξτε την τηλεόραση και ξεκινήστε το ζάπινγκ. Ποια είναι η πραγματικότητα του τέλους της Ιστορίας; Μα, ακριβώς αυτή που βλέπετε μπροστά σας: μια κενή επιφάνεια πάνω στην οποία περιδινίζονται χαοτικά τα κομμάτια του Παγκόσμιου Ιστορικού χωροχρόνου. Το Ανθρώπινο είδος δημιουργεί κι αντικρίζει την πραγματικότητά του στην υλική μορφή της εικόνας. Αυτό είναι το οντολογικό νόημα της κυριαρχίας της εικονικής πραγματικότητας στον 21ο αιώνα.
Η άποψη που προβάλλεται εδώ και η οποία, στηριζόμενη στη λογική της αντιστροφής και επαναστατικής ιδιοποίησης του κυρίαρχου Λόγου, επιβεβαιώνει την πραγματικότητα του τέλους της Ιστορίας, φαίνεται να βρίσκεται σε ρήξη με το σύνολο της αριστερής και ευρύτερης προοδευτικής σκέψης που εναγκαλίζεται σφιχτά τα κουρελιασμένα λάβαρα της Ιστορίας στην απέλπιδα προσπάθειά της να αντισταθεί στη αδυσώπητη επέλαση του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου, τη διαλεκτική της οποίας αδυνατεί να συλλάβει μες από τις ιστορικές κατηγορίες που διαμορφώνουν το κατανοητικό της πλαίσιο. Η ρήξη είναι αναμφισβήτητη, απ’ τη στιγμή που για την επαναστατική ιδεολογία της Θεϊκότητας του Ανθρώπινου είδους το τέλος της Ιστορίας δεν τίθεται καν ως ζήτημα ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αλλά ως ένα αντικειμενικό φυσικό δεδομένο. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία όμως στην προκειμένη περίπτωση, είναι η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο λαμβάνει χώρα η ρήξη αυτή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπεράσπιση της πραγματικότητας της Ιστορίας εντάσσεται καταρχήν στο μέτωπο της αντίστασης του Ανθρώπινου είδους απέναντι στη δολοφονική κυριαρχία του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου. Οι υπέρμαχοι της συνέχειας της Ιστορίας επιχειρούν στο όνομά της να υπερασπίσουν την πραγματικότητα της ταξικής σύγκρουσης και την προοπτική της κοινωνικής αλλαγής, και ν’ αμφισβητήσουν μ’ αυτό τον τρόπο τον προβαλλόμενο ως τελεσίδικο χαρακτήρα της απόλυτης επικράτησης του Κεφαλαίου.
Αυτή η επαναβεβαίωση της αδιάρρηκτης σύζευξης της προοπτικής της κοινωνικής αλλαγής με την προοπτική της Ιστορίας, ενώ φαίνεται να είναι ο αδιαφιλονίκητος «άσσος στο μανίκι» της σχετικής επιχειρηματολογίας, στην πραγματικότητα αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της, καθώς προβαίνει σε μια απόλυτη, αντιδιαλεκτική ταύτιση δύο πραγμάτων που ενώ μέχρι και τον 20ο αιώνα ήταν πράγματι ένα και το αυτό, ο 21ος αιώνας έρχεται να σηματοδοτήσει τη διάζευξή τους: το ένα πράγμα είναι η Ιστορία ως ιδιαίτερο κομμάτι της εξελικτικής κίνησης του Ανθρώπινου είδους, και το άλλο είναι η εξελικτική κίνηση του Ανθρώπινου είδους καθεαυτή και συνολικά. Το τέλος της Ιστορίας δε σημαίνει το τέλος της Ανθρώπινης εξέλιξης – κάθε άλλο. Η σχετική προσέγγιση μοιάζει να αγνοεί την εγγενή τάση της Ιστορίας προς την πραγμάτωση-αυτοαναίρεσή της, παρ’ όλο που η προοπτική της εξόδου από την Ιστορία συνιστά ευθύς εξαρχής τη θεμελιακή αφετηρία-κατεύθυνση της σκέψης του ίδιου του θεμελιωτή της ιστορικής διαλεκτικής (του οποίου τα διδάγματα επικαλούνται οι υπερασπιστές της Ιστορίας εν ενεργεία), του Μαρξ.
Κι όμως, η μαρξιστική ρήση ότι «κάθε ιστορική αναγκαιότητα είναι μια εξαφανιζόμενη αναγκαιότητα» δε μπορεί παρά να αφορά και την ίδια την Ιστορία, και την ίδια την αναγκαιότητα. Η διαλεκτική αρχή της πραγμάτωσης-αυτοαναίρεσης είναι μια καθολική-οντολογική αρχή της εξελικτικής κίνησης της ύλης, κι η Ανθρώπινη Ιστορία δεν είναι παρά κομμάτι και προέκταση της κίνησης αυτής.
Αν υπάρχει κάτι που καθιστά πραγματικά δύσκολη κι εκ πρώτης όψεως εξαιρετικά στενάχωρη τη συνειδητοποίηση ότι η πραγματικότητα του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου είναι η πραγματικότητα του τέλους της Ιστορίας, αυτό είναι αναμφισβήτητα το γεγονός ότι η κατανόηση της ιστορικής διαλεκτικής μας έχει μάθει να οραματιζόμαστε το τέλος της Ιστορίας ως προϊόν της συνειδητής ανατρεπτικής δράσης των Ανθρώπινων μαζών, και ξαφνικά βρισκόμαστε ενώπιον της ακριβώς αντίστροφης κατάστασης: το τέλος της Ιστορίας μας αναγγέλεται ψυχρά από τον ίδιο τον ενεργό φορέα της Αλλοτρίωσης, το θριαμβεύον Κεφάλαιο, το οποίο όχι μόνο δεν αποσύρεται για να δώσει τη θέση του στο τέλος της Ιστορίας (όπως «θα όφειλε» σύμφωνα με τις επιταγές της ιστορικής διαλεκτικής να συμβεί, απ’ τη στιγμή που συνιστά την κορυφαία έκφραση της ιστορικής ανάπτυξης), αλλά είναι το ίδιο που λαμβάνοντας τη μορφή της ενιαίας και καθολικής φυσικής πραγματικότητας φανερώνεται ως η οντολογική ουσία και η τελική μορφή της Ιστορίας.
Κι όμως, μια πιο προσεκτική σκέψη πάνω στο ζήτημα είναι σε θέση να δείξει ότι τα πράγματα όχι μόνο μπορούν να είναι έτσι, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσαν και να είναι αλλιώς. Το μόνο που χρειάζεται είναι ν’ αντιληφθούμε ότι για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα του τέλους της Ιστορίας (του πραγματικού που βιώνουμε σήμερα ή κι οποιουδήποτε φανταστικού άλλου) πρέπει να την εντάξουμε στο πλαίσιο της νέας, ανώτερης από την ιστορική, φυσικής-οντολογικής διαλεκτικής την οποία το ίδιο αναγκαστικά εισάγει, και στην οποία αξιωματικά ανήκει. Το κρίσιμο σημείο στην προκειμένη περίπτωση είναι το να συνειδητοποιήσουμε ότι η Αλλοτρίωση του Ανθρώπινου είδους από την πραγματική του φύση δεν είναι μια ιστορική πραγματικότητα, αλλά μια φυσική-οντολογική πραγματικότητα που αναπτύσσεται διαμέσου της Ιστορίας – πράγμα που πολύ απλά σημαίνει ότι η Αλλοτρίωση δεν μπορεί να ξεπεραστεί εντός της ενεργούς πραγματικότητας της Ιστορίας, απ’ τη στιγμή που η πραγματικότητα αυτή δεν είναι άλλη από την πραγματικότητα της δικής της ανάπτυξης. Για να αναιρεθεί μια φυσική-οντολογική πραγματικότητα και να πάρει τη θέση της μια νέα, πρέπει πρώτα η πραγματικότητα αυτή να ολοκληρωθεί- φανερωθεί – αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Η Αλλοτρίωση δεν μπορεί να ξεπεραστεί ως πραγματικά τέτοια αν δεν φανερώσει τον ενιαίο και καθολικό φυσικό-οντολογικό της χαρακτήρα, κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει ολοκληρώνοντας τον εαυτό της στη μορφή του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου. Το τέλος της Ιστορίας δε μπορεί να είναι άλλο από την ολοκλήρωση της κίνησης της Αλλοτρίωσης, και τότε είναι που ο λόγος γυρνάει πίσω στο Ανθρώπινο είδος για να δώσει με την Επανάστασή του την απάντηση στο μόνο ερώτημα που απομένει (στην πραγματικότητα, το μόνο ερώτημα που υπήρξε ποτέ): το τέλος της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης θα σημάνει και το τέλος του Ανθρώπινου είδους που τη δημιούργησε, ή θα σημάνει την ολοκλήρωση-πραγμάτωση-φανέρωση της αληθινής Θεϊκής του φύσης;


Ενόσω το Ανθρώπινο είδος κρατάει την ανάσα του στην αναμονή της επικείμενης επίθεσης στο Ιράκ και της χιονοστιβάδας των Παγκόσμιων εξελίξεων που θ’ ακολουθήσουν, στους κόλπους της επαναστατικής σκέψης αναπτύσσεται μια διεργασία αναζήτησης ενός προσδιορισμού του επαναστατικού υποκειμένου του 21ου αιώνα που να ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες και «ιστορικά» πρωτοφανείς Παγκόσμιες συνθήκες στις οποίες λαμβάνει χώρα η κοινωνική σύγκρουση. Δύο από τα πλέον ενδιαφέροντα κι ενδεικτικά παραδείγματα του ιδεολογικού αυτού προβληματισμού είναι η χρήση της λατινικής έννοιας του «posse» (ζωική ορμή του πλήθους) από τους Χαρντ και Νέγκρι στο βιβλίο τους «Αυτοκρατορία», καθώς και η πρόταση ενός ορισμένου επαναπροσδιορισμού των εννοιών του «λαού» και του «έθνους» στην κατεύθυνση της καθολικά περιεκτικής ερμηνείας που τους αποδίδεται από τους ιθαγενείς Αμερικάνους, από την πλευρά του Χακίμ Μπέυ στο βιβλίο του «Μillenium». Αμφότερες οι προτάσεις αυτές δείχνουν πως η αναζήτηση κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση όσον αφορά τη συνειδητοποίηση δύο θεμελιωδών και άρρηκτα δεμένων μεταξύ τους σημείων: του καθολικού (ταυτόχρονα εσωτερικού κι εξωτερικού, συγχρονικού και διαχρονικού, οριζόντιου και κάθετου) και του φυσικού-οργανικού χαρακτήρα της συγκρότησης του Παγκόσμιου επαναστατικού υποκειμένου του 21ου αιώνα.
Παρ’ όλ’ αυτά, η εκ νέου νοηματοδότηση και χρήση ιστορικών εννοιών – εννοιών η ενεργός πραγματικότητα των οποίων αφ’ ενός εντάσσεται στη σπειροειδή κίνηση της Ιστορίας-Αλλοτρίωσης ως ζωτικός κι αναπόσπαστος παράγοντας της ανάπτυξής της, και αφ’ ετέρου ολοκληρώνεται κι εξαφανίζεται μαζί με την ενεργό πραγματικότητα της κίνησης αυτής – δεν είναι σε θέση να μας προσφέρει την απάντηση που ζητάμε στην Παγκόσμια εποχή του τέλους της Ιστορίας.
Η επαναστατική ιδεολογία της Θεϊκότητας του Ανθρώπινου είδους προτάσσει την επαναστατική χρήση της φυσικής-οργανικής έννοιας του Ανθρώπινου είδους ως τη μοναδική κι ιδανική απάντηση στο ζήτημα του προσδιορισμού του Παγκόσμιου επαναστατικού υποκειμένου του 21ου αιώνα. Πρόκειται για τη μόνη έννοια που μπορεί ν’ ανταποκριθεί με σαφή, θετικό κι ολοκληρωμένο τρόπο στα καθολικά-οντολογικά χαρακτηριστικά της Παγκόσμιας σύγκρουσης του 21ου αιώνα, την έννοια με κεντρικό άξονα την οποία οφείλουν να αναπτυχθούν οι ιδεολογικές επεξεργασίες της επαναστατικής σκέψης σ’ όλο το φάσμα της Ανθρώπινης δράσης (παρελθόν, παρόν και μέλλον). Οι ιστορικές έννοιες είναι έννοιες αρνητικές, έννοιες που διαμεσολαβούν την ενεργό ανάπτυξη της απουσίας της Ανθρώπινης φύσης. Η φυσική-οργανική έννοια του Ανθρώπινου είδους αποτελεί την καθολική-οντολογική-Παγκόσμια έννοια που έρχεται να συνθέσει στο εσωτερικό της το σύνολο των ιστορικών αρνήσεων και να το επανατοποθετήσει με όρους θέσης. Μια έννοια που δεν κάνει άλλο από το ν’ αναφέρεται στη συγκεκριμένη, θετική και ιδιαίτερη φυσική υπόσταση της Ανθρωπινότητας σ’ όλες της τις διαστάσεις - ο οποιοσδήποτε περαιτέρω προσδιορισμός του Παγκόσμιου επαναστατικού υποκειμένου θα είχε, παραδόξως, να αφαιρέσει κι όχι να προσθέσει στην κατανόησή μας γι’ αυτό.
Μ’ αυτό τον τρόπο, έρχεται σε κάθετη ρήξη με την κυρίαρχη ιστορική αστική ιδεολογία του ανθρωπισμού η οποία στην πραγματικότητα αναφέρεται στο αστικό άτομο, την πλήρη δηλαδή άρνηση του πραγματικού Ανθρώπου – ρήξη που καθίσταται πασίδηλη σήμερα που το Παγκόσμιο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο[4] δολοφονεί το Ανθρώπινο είδος βασιζόμενο ακριβώς σε μια προπαγάνδα περί ανθρωπισμού. Ο «άνθρωπος» του αστικού ανθρωπισμού είναι σκέτη ιδεολογία, το Ανθρώπινο είδος είναι χειροπιαστή φυσική πραγματικότητα.
Προκειμένου να διαβλέψει τα στοιχεία που θα καθορίσουν το χαρακτήρα του επαναστατικού προτάγματος τον 21ο αιώνα, ο Βey στρέφει το «τρίτο μάτι» της Επανάστασης στην περίπτωση των Ζαπατίστας, των εξεγερμένων Ινδιάνων του Μεξικού – κι έχει απόλυτο δίκιο. Η Ζαπατίστικη εξέγερση αποτελεί το πρώτο ζωντανό παράδειγμα της οντολογικής σύνθεσης του Παγκόσμιου επαναστατικού υποκειμένου. Οι Ζαπατίστας συνδέουν αδιάρρηκτα στο λόγο και την πρακτική τους την υπεράσπιση της αυτοδιάθεσής τους και την Παγκόσμια αντίσταση στη δολοφονική επίθεση του Κεφαλαίου. Συνθέτουν, δηλαδή, την πλέον χαρακτηριστική Ανθρώπινη μερικότητα ( την υπεράσπιση ενός τρόπου ζωής κι ενός πολιτισμού που δε μοιράζονται με κανέναν άλλο πάνω στον πλανήτη) και την πραγματική Ανθρώπινη καθολικότητα (την καθολικότητα του αγώνα του Ανθρώπινου είδους ενάντια στο Παγκόσμιο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο), σε μια πρωτοφανή, ανεπανάληπτη οργανική ενότητα.
Η ανάπτυξη της αντίθεσης ανάμεσα στο εθνικό και το διεθνικό επίπεδο υπήρξε κεντρικό κομμάτι της ανάπτυξης του Καπιταλισμού - ως ιδιαίτερη εκδήλωση της γενικής ιστορικής ανάπτυξης της αντίθεσης ανάμεσα στο Ανθρώπινα μερικό και το Ανθρώπινα καθολικό που κορυφώθηκε με το πέρασμα στον Καπιταλισμό και την αναγωγή της αντίθεσης αυτής σε υπέρτατο κοινωνικό νόμο, το νόμο του ανταγωνισμού. Πουθενά στην Παγκόσμια ιστορία του το επαναστατικό κίνημα, ούτε στις πιο ένδοξες στιγμές του, δεν κατάφερε να ξεπεράσει την αντίθεση αυτή με τον τρόπο που αυτό συμβαίνει στην περίπτωση των Ζαπατίστας – κι αυτό ασφαλώς δεν έχει να κάνει με το ότι οι παλαιότεροι επαναστάτες ήταν λιγότερο διεθνιστές, αλλά με τους διαφορετικούς αντικειμενικούς όρους με τους οποίους τίθεται η Παγκόσμια σύγκρουση στον 21ο αιώνα.
Ο διεθνισμός τον 20ο αιώνα λειτούργησε – όπου και όσο λειτούργησε μετά τη γέννηση του εθνοκομμουνισμού στην Ε.Σ.Σ.Δ. και τη μεταφύτευσή του στα πέρατα της Γης, ιδιαίτερα μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – ως επί το πλείστον στο επίπεδο της ιδεολογίας, με τη διπλή έννοια αφ’ ενός του γενικού θεωρητικού πλαισίου εντός του οποίου ερμηνεύονταν οι τοπικές-εθνικές κοινωνικές εξελίξεις, και αφ’ ετέρου της επαναστατικής προπαγανδιστικής ρητορείας (χωρίς σε καμία περίπτωση να υποτιμάται η σημασία του επιπέδου αυτού). Αυτό ήταν απόλυτα φυσικό, απ’ τη στιγμή που στον 20ο αιώνα ο διεθνισμός αποτελούσε το ορατό μέλλον της Επανάστασης. Στον 21ο αιώνα ο διεθνισμός μετατρέπεται από μέλλον σε παρόν, από ιδεολογία σε πραγματικότητα της Επανάστασης - πραγματικότητα θεμελιωμένη στην ίδια την ενιαία, διεθνοποιημένη δολοφονική κυριαρχία του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου, όπως αυτή εκφράζεται με την κήρυξη της Παγκόσμιας Σταυροφορίας για τη σωτηρία του Καπιταλισμού που ακολούθησε το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου (χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει την εξαφάνιση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, αλλιώς δε θα μιλούσαμε για Καπιταλισμό).
Η Παγκοσμιότητα από ευκταίο τέλος μετατρέπεται σε χάρτη σχεδιασμού της Επανάστασης. O διεθνισμός από χειρονομία του επαναστατικού κινήματος προς τα έξω μετατρέπεται σε ρεύμα που συγκροτεί το κίνημα εξαρχής και από μέσα – αυτό είναι το μήνυμα των Ζαπατίστας, αυτή είναι η κρίσιμη ποιοτική διαφορά που πιστοποιεί το πέρασμα του επαναστατικού υποκειμένου στο οντολογικό επίπεδο αναφοράς. Η ενότητα του Ανθρώπινα μερικού και του Ανθρώπινα καθολικού γίνεται άρρηκτη, οργανική, δηλαδή οντολογική – οι Ζαπατίστας είναι αδιαχώριστοι από το Παγκόσμιο κίνημα που τους στηρίζει.
Κάτι άλλο επίσης ενδεικτικό στην περίπτωση των Ζαπατίστας είναι….οι ίδιοι οι Ζαπατίστας. Το γεγονός ότι κάποιες φυλές γηγενών Ινδιάνων οι ρίζες των οποίων στο συγκεκριμένο κομμάτι γης του πλανήτη χάνονται στα βάθη της Ιστορίας, έρχονται εν έτει 1994 να κηρύξουν την αντίσταση όχι απέναντι στη Μεξικάνικη κυβέρνηση ούτε απέναντι στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που τη στηρίζει, αλλά απέναντι στην επίθεση του Παγκόσμιου Κεφαλαίου στο Ανθρώπινο είδος που εμπεριέχει τα προηγούμενα, είναι από μόνο του εξαιρετικά εύγλωττο. Αν το 1917 η καπιταλιστική αλυσίδα έσπασε στον αδύναμο κρίκο της καπιταλιστικής ανάπτυξης (Ρωσία), το 1994 ο οδοστρωτήρας της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης σπάει στον αδύναμο κρίκο της ίδιας της ιστορικής εξέλιξης[5], καταδεικνύοντας μ’ αυτό τον τρόπο τον καθολικό-οντολογικό χαρακτήρα της Παγκόσμιας σύγκρουσης και της επικείμενης Επανάστασης. Η στιγμή κατά την οποία το αρχικό και το τελικό εξελικτικό σημείο της Ιστορίας συναντιούνται αντιμέτωπα στο έδαφος της Παγκοσμιότητας, είναι η στιγμή που ο Παγκόσμιος Ιστορικός χωροχρόνος ολοκληρώνεται και ενοποιείται, η στιγμή κατά την οποία μεταμορφώνεται από μια κάθετα αναπτυσσόμενη διάσταση σε μια οριζόντια, ολοκληρωμένη και κλειστή κυκλική επιφάνεια πάνω στην οποία αντανακλάται το άπειρο υλικό Σύμπαν.





[1] Η λέξη «φύση» γράφεται με κεφαλαίο Φ όταν αναφέρεται στην καθολική πραγματικότητα της ύλης που περιλαμβάνει την Ανθρώπινη Φύση ως ανώτερη-κορυφαία έκφρασή της (και την οποία η Ανθρώπινη Φύση, ως τέτοια έκφραση, περιλαμβάνει με τη σειρά της), ενώ γράφεται με μικρό φ όταν αναφέρεται στο οντολογικό επίπεδο της ανάγκης και του θανάτου εντός και ενάντια στο οποίο αναπτύσσεται η Ανθρώπινη Φύση στη διάσταση της Ιστορίας (και στο οποίο η ανάπτυξη της Ιστορίας τείνει να υποτάξει την ίδια την Ανθρώπινη Φύση).
[2] Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στην αυγή του 21ου αιώνα η μελέτη των ιδιοτήτων της αντιύλης αναδεικνύεται σε πεδίο αιχμής της επιστημονικής έρευνας. Η φύση είναι το ανόργανο σώμα του Ανθρώπου. Κατά την ανάπτυξη της αντίθεσης ανάμεσα στο φυσικό και το Ανθρώπινο οντολογικό επίπεδο, ό,τι εμφανίζεται κάθε φορά ενώπιον του Ανθρώπινου είδους ως εξωτερική, αντικειμενική και δεδομένη υλική φύση, στην πραγματικότητα αποτελεί τη συγκεκριμένη υλική έκφραση της δικής του πραγματικότητας. Προσοχή: δεν πρόκειται για μια σχέση φαντασιακής προβολής που εγγράφεται στην πραγματικότητα του νοητού, αλλά για την πραγματική οντολογική βάση κάθε τέτοιου είδους σχέσης: η κίνηση που διαγράφει η δράση του Ανθρώπινου είδους φανερώνεται ταυτόχρονα τόσο στο φυσικό όσο και στο Ανθρώπινο οντολογικό επίπεδο. Κατανοώντας την (ασύνειδη κατά τη διάρκεια της Ιστορίας) αυτή αλήθεια, μπορούμε να συλλάβουμε την επιστημονική διαδικασία αποκάλυψης της πραγματικότητας της αντιύλης ως ενεργά πραγματικό κομμάτι της φανέρωσης της Ιστορίας ως αρνητικής πραγματικότητας, ως ενεργούς ανάπτυξης της αρνητικής-αφηρημένης παρουσίας της πραγματικής (Θεϊκής) Ανθρώπινης Φύσης.
[3] Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά και αποκαλυπτικά παραδείγματα της ασύνειδης σχέσης ανάμεσα στο Ανθρώπινο είδος και την υλική φύση που περιγράφεται στην προηγούμενη σημείωση με αφορμή τη σύγχρονη μελέτη της αντιύλης, είναι η περίπτωση της Μοναδικότητας. « Η έννοια singularity (μοναδικότητα) στη Φυσική και την Αστρονομία υποδηλώνει μια περιοχή όπου οι νόμοι της Φυσικής, όπως τους γνωρίζουμε, σπάνε – μια μαύρη τρύπα στο Διάστημα, ένα απρόβλεπτο nec plus ultra.» (Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας,3/1/03). Θα ήταν πράγματι εξαιρετικά δύσκολο να βρει ή να επινοήσει κανείς μια ακριβέστερη απόδοση της Παγκόσμιας πραγματικότητας του 21ου αιώνα και του χαρακτήρα της Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους που κυοφορεί.
[4] O όρος «Παγκόσμιο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο» δεν υπαινίσσεται την ύπαρξη κάποιου είδους κεντρικού επιτελείου που χαράσσει την Παγκόσμια στρατηγική του Κεφαλαίου. Το Παγκόσμιο Κεφάλαιο απαρτίζεται από τα επιμέρους εθνικά Κεφάλαια, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα οποία ασφαλώς και δεν παύει να υφίσταται – ειδάλλως, δεν θα μιλούσαμε για Καπιταλισμό. Όμως, η διαλεκτική της Παγκόσμιας κατάστασης σήμερα είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη της εποχής των Παγκοσμίων πολέμων. Η καθολικότητα της οντολογικής σύγκρουσης του 21ου αιώνα επιτάσσει την υποταγή της δυναμικής του ανταγωνισμού μεταξύ των αντιτιθέμενων Κεφαλαίων στις δικές της αναγκαιότητες, την εγγραφή της δυναμικής αυτής στη δική της κίνηση. Αναφορικά με τη σχέση των Η.Π.Α και των υπόλοιπων καπιταλιστικών δυνάμεων του πλανήτη και τις διαστάσεις που είναι δυνατό να λάβει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Η.Π.Α στην παρούσα φάση λειτουργούν πρώτιστα ως ο κεντρικός εκφραστής του Παγκόσμιου Κεφαλαίου νοούμενου ως ενιαίας διαλεκτικής ολότητας, ως εκείνος ο πόλος-πρότυπο τις στρατηγικές επιλογές του οποίου απέναντι στον κοινό Παγκόσμιο εχθρό (διαρκής και κλιμακούμενος πόλεμος ενάντια στο Ανθρώπινο είδος)δυνάμεις του πλανήτη με τη ρητή ένταξή τους στην Παγκόσμια σταυροφορία για τη σωτηρία του Καπιταλισμού που έχουν συγκροτήσει οι Η.Π.Α, κι ακόμη περισσότερο με τις πρακτικές που ακολουθεί η καθεμία στη δική της ιδιαίτερη ακτίνα δράσης.
[5] Όποιος μελετήσει την πορεία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης διαμέσου της διαδοχικής εγκαθίδρυσης ζωνών ελευθέρου εμπορίου, θα διαπιστώσει πως η διαδικασία αυτή ενώ είχε κάνει το γύρο του κόσμου, τελικά δεν ολοκληρώθηκε ακριβώς διότι έσπασε στο τελευταίο ελεύθερο σημείο, στο κομβικό σημείο που ενώνει τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική, στα βουνά του Μεξικού. O κύκλος της επέκτασης του Ενός κόσμου του Κεφαλαίου δεν έκλεισε ποτέ, κι αυτό το χρωστάμε σε κάποιους «πρωτόγονους βαρβάρους» που πριν από κάποιους αιώνες κρύφτηκαν στα βάθη της Μεξικάνικης ζούγκλας για να γλιτώσουν από το κυνήγι των «πολιτισμένων λευκών».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου