H ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΤΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ Η.Π.Α Μικρό εγκώμιο στη βαρβαρότητα 28-3-2003 (δημοσίευση στο τεύχος 10 του περιοδικού FUTURA)

10 - 6 – 8

Η ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ Η.Π.Α
Μικρό εγκώμιο για τη βαρβαρότητα


Δώδεκα μέρες πολέμου στο Ιράκ, κι η Ιστορία έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο απ’ ότι ο καθένας από μας είναι αυτή τη στιγμή σε θέση να συλλάβει. Προς τα που; Μα, φυσικά κι αποφασιστικά, προς το απροχώρητο. Το ρήγμα που εγκαινίασε το χτύπημα της 11/9 βαθαίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κι ό,τι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο υπέβοσκε ως συλλογική αίσθηση σε λανθάνουσα μορφή, μετατρέπεται τώρα, κυριολεκτικά μέρα με την ημέρα, σε ολοένα και πιο εμπεδωμένη συνείδηση του Ανθρώπινου είδους απανταχού του πλανήτη: το βέλος του Χρόνου έχει πάρει ανάποδες στροφές κι επιταχύνει, οριστικά κι αμετάκλητα. Ο Κάφκα το έχει ξεκαθαρίσει ρητά εδώ και καιρό: «Πέρα από ένα ορισμένο σημείο δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό το σημείο οφείλουμε να το φτάσουμε».Αυτό το σημείο είναι η πραγματικότητα που αναπνέουμε σήμερα.
Η αλήθεια που, πριν ακόμη την έναρξη του πολέμου, εμφανιζόταν κρυστάλλινη στα μάτια του καθενός που διαθέτει στοιχειώδη συναίσθηση της σημερινής Παγκόσμιας κατάστασης, καθώς και (κυρίως) του τρόπου με τον οποίο αναπτύσσεται η Ανθρώπινη Ιστορία, δε χρειάστηκε παρά λίγες μέρες για να ξεκινήσει να εγγράφεται σε ό,τι οι ίδιοι οι φονταμενταλιστές του πραγματισμού αρέσκονται ν’ αποκαλούν «σκληρό πυρήνα των γεγονότων»: η Αυτοκρατορία των Η.Π.Α είναι ήδη ο μεγάλος χαμένος – κι αυτό, ανεξάρτητα από τις άμεσες εξελίξεις που επίκεινται στο μέτωπο του Ιράκ (και τις οποίες ουδείς μπορεί να προβλέψει), ανεξάρτητα ακόμη κι από την τελική έκβαση του συγκεκριμένου επεισοδίου του Μεγάλου Πολέμου του 21ου αιώνα[1]. Η πτώση της Αυτοκρατορίας των Η.Π.Α φανερώνεται (και θα συνεχίσει να φανερώνεται ολοένα και περισσότερο) στην πράξη ως εξαρχής εγγεγραμμένη στην ίδια την κήρυξη του Παγκόσμιου Πολέμου κατά της «τρομοκρατίας» που ακολούθησε το χτύπημα της 11-9.
Ο προφανής παραλογισμός μιας εκστρατείας που «ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου» ερχόμενη μετωπικά κι απροκάλυπτα σε σύγκρουση με οτιδήποτε έχει μέχρι σήμερα γίνει γνωστό ως «Ανθρώπινος πολιτισμός» [ έστω και στη μορφή της επίφασης (βλ. Ο.Η.Ε, Διεθνές Δίκαιο κ.λ.π) – η ισχνότητα των επιφάσεων δεσμεύει πάντα πολύ μεγαλύτερη ιστορική ενάργεια απ’ ότι οι «βαθιές», «επιστημονικές» αναλύσεις είναι πρόθυμες ν’ αναγνωρίσουν ] έχει πυροδοτήσει συζητήσεις επί συζητήσεων σε διεθνή κλίμακα σχετικά με τους λόγους που ωθούν τη μοναδική Παγκόσμια Υπερδύναμη στην πραγματοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος, και μάλιστα υπό τη δηλωμένη πρόθεση της επ’ αόριστον συνέχισης κι επέκτασής του.
Όλων των ειδών οι αιτίες, οικονομικές, πολιτικές, γεωστρατηγικές, εσωτερικές κι εξωτερικές (και τις οποίες δεν θα μπω στον κόπο να επαναλάβω) έχουν επιστρατευθεί στην προσπάθεια ανεύρεσης κάποιας εξήγησης «που να βγάζει νόημα». Όλοι αυτοί οι λόγοι είναι βέβαια πολύ πραγματικοί – παρ’ όλ’ αυτά, το τέλος της ημέρας μας βρίσκει κάθε φορά με την ίδια στυφή γεύση της αγανάκτησης και της απορίας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι, απλούστατα, το αυτονόητο δε χρήζει εξήγησης – διότι όσο περισσότερο ψάχνουμε να το «ανακαλύψουμε», τόσο περισσότερο εκείνο μας διαφεύγει.
Όλες οι παραπάνω επιγραμματικά αναφερόμενες αιτίες συνοψίζονται στην πραγματικότητα σε μια και μοναδική πρόταση: η αυτοκρατορία των Η.Π.Α, ως καθολική-Παγκόσμια εκπλήρωση της ιστορικής ανάπτυξης του Κεφαλαίου και της Ιδιοκτησίας συνολικά (για την ακρίβεια, της ανάπτυξης της ίδιας της Ιστορίας του Ανθρώπινου είδους ως ανάπτυξης της Αλλοτρίωσης του είδους από την πραγματική-Θεϊκή του φύση), δεν έχει άλλη επιλογή από το ν’ ακολουθήσει το πεπρωμένο της: να κυνηγήσει τη χίμαιρα της Απόλυτης κυριαρχίας και στο τέλος να συντριβεί, να σβήσει από το πρόσωπο της Γης. Αbsoletum = Obsoletum, όπως γνώριζαν πολύ καλά οι Ρωμαίοι…
Το σχέδιο της «κατάκτησης του κόσμου» συνιστά το ζωτικό πυρήνα του φαντασιακού της Εξουσίας, την ειδοποιό δυναμική που προσδιορίζει το αρχικό και το τελικό σημείο της παρουσίας της επί της Γης. Η αυτοκρατορία των Η.Π.Α είναι η ύστατη και κορυφαία αυτοκρατορία της Ιστορίας (αυτός, παρεπιμπτόντως, είναι και ο λόγος που η πτώση της είναι άρρηκτα συνυφασμένη με μια καθολική αλλαγή πραγματικότητας για το Ανθρώπινο είδος), φυσική κληρονόμος όλων των προηγουμένων, η πρώτη που εμφανίζεται ως πραγματικά Παγκόσμια, κι αυτή που επιτέλους δείχνει να είναι σε θέση να πραγματοποιήσει ότι οι υπόλοιποι (από το Μέγα Αλέξανδρο και τον Ιούλιο Καίσαρα μέχρι τον Τζένγκις Χαν και τον Μωάμεθ τον Πορθητή) δεν είχαν δει παρά μόνο στον ύπνο τους. Πάνω σε ποια ρεαλιστική βάση, άραγε, θα ήταν δυνατό να γίνει έστω και νοητή η πιθανότητα να μην το επιχειρήσει - η πιθανότητα, για την ακρίβεια, να μην εξαναγκαστεί από την ίδια την ιστορική δυναμική να το επιχειρήσει; Πρόκειται για τους ίδιους πανάρχαιους νόμους της Ιστορίας που επιβεβαιώνονται σ’ ένα νέο και ποιοτικά ανώτερο κάθε φορά επίπεδο, μέχρι το επίπεδο αυτό να φτάσει στο σημείο της αναίρεσης-υπέρβασης της ίδιας της πραγματικότητας της Ιστορίας και των νόμων της – κι αυτή η ύστατη και κορυφαία επιβεβαίωση ασφαλώς και δεν είναι άλλη από την προδιαγεγραμμένη πτώση της αυτοκρατορίας των Η.Π.Α στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον.
Υπάρχει, βέβαια, και το φαινομενικά εύλογο επιχείρημα ότι ο συγκεκριμένος πόλεμος διεξάγεται από μια κλίκα «θρησκόληπτων φανατικών» που τυχαίνει να βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην εξουσία των Η.Π.Α – και μάλιστα κάτω από ιδιαίτερα αμφισβητήσιμες διαδικασίες- κι ότι αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό, αν όχι και με αντιρρήσεις, ακόμη κι από δυνάμεις εντός του κυρίαρχου κατεστημένου της χώρας. Πως μπορεί, λοιπόν, κάτι που μοιάζει άστοχο και παρακινδυνευμένο ακόμη κι απ’ τη σκοπιά του «εθνικού συμφέροντος» των Η.Π.Α, κάτι που φαίνεται ν’ απορρέει από μια ατυχή αλυσίδα «εξαιρέσεων» κι «ανωμαλιών», να περιγράφεται ως αναγκαία έκφραση του ιστορικού αυτονόητου;
Το στοιχείο του θρησκευτικού μεσσιανισμού εντός του οποίου βρίσκεται εμβαπτισμένο ολόκληρο το σχέδιο για την απόλυτη πλανητική επιβολή των Η.Π.Α είναι ομολογουμένως εξαιρετικά σημαντικό κι ενδιαφέρον - αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που φαντάζονται οι ορθολογιστές κατήγοροί του. Από κει και πέρα, αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι πως οι οιεσδήποτε επιφυλάξεις διατυπώνονται στο εσωτερικό του Αμερικάνικου μηχανισμού εξουσίας αναφέρονται στο επίπεδο των τακτικών χειρισμών, κι όχι στην ουσία του συγκεκριμένου πολέμου. Ακόμη περισσότερο: οι αντιδράσεις που εκφράστηκαν από τις κυβερνήσεις κάποιων χωρών της Ευρώπης, της Ρωσίας και της Κίνας αφορούν τη συγκεκριμένη εισβολή των Η.Π.Α στο Ιράκ που πλήττει άμεσα τα δικά τους ληστρικά συμφέροντα, και καθόλου την ουσία του Παγκόσμιου πολέμου κατά της «τρομοκρατίας» στη συνεχή ροή του οποίου εντάσσεται η εισβολή αυτή, και τον οποίο έχουν εξαρχής κι ομόθυμα συνυπογράψει.
Το πιο σημαντικό στοιχείο, πάντως, στη σχετική επιχειρηματολογία, έχει να κάνει με το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει η άποψη που θέλει τον πόλεμο να είναι μια περιστασιακή και διορθώσιμη εντός του δοσμένου καπιταλιστικού Παγκόσμιου πλαισίου «παρεκτροπή». Τη «στιγμή» που ο κόσμος έτσι όπως τον έχει γνωρίσει το Ανθρώπινο είδος στη μέχρι τώρα πορεία του στον πλανήτη καταρρέει, τη «στιγμή» που το Κεφάλαιο φανερώνεται ταυτόχρονα ως πεμπτουσία και καταστροφή της Ανθρώπινης Ιστορίας, οι ίδιοι παλιοί γνωστοί υπέρμαχοι της αστικής ουτοπίας επιμένουν να σκορπούν ψευδαισθήσεις για τη δυνατότητα επιστροφής σ’ ένα κόσμο (καπιταλιστικής, εννοείται) ισορροπίας και νομιμότητας, σ’ ένα κόσμο που ο μοναδικός πραγματικός λόγος της ύπαρξής του δεν ήταν άλλος από τη γέννα του σημερινού – κι ακόμη περισσότερο: του αυριανού.
Το παραμύθι σχετικά με τη δυνατότητα του Κεφαλαίου να λύνει «ορθολογικά» κι ειρηνικά τις αντιφάσεις και τις κρίσεις του είναι παλιό και χιλιοειπωμένο, ποτέ όμως δεν είχε αποκαλυφθεί ως τέτοιο με τον καταφανή τρόπο που αυτό συμβαίνει σήμερα, ενώ την ίδια στιγμή ποτέ δεν ήταν πιο επιτακτική η ανάγκη των ίδιων του των φορέων να πιστέψουν σ’ αυτό. Δεν τους μένει πια καμία άλλη επιλογή: το παρόν και το μέλλον του Κεφαλαίου δεν είναι παρά ο θάνατος, ενώ το παρελθόν που με νοσταλγία ατενίζουν και στο οποίο τελεσίδικα ανήκουν, δεν ήταν στην πραγματικότητα καθόλου λιγότερο ένας κόσμος υποδούλωσης κι εξευτελισμού του Ανθρώπινου είδους απ’ ότι ο σημερινός. Όμως οι μάσκες του παρελθόντος έχουν πια πέσει, και τα τρεμάμενα ψελλίσματά τους δε μπορούν να καλύψουν τον διαρκώς εντεινόμενο βόμβο της Ιστορίας. Μες από το σκοτάδι της πληρωμένης τους τυφλότητας έχει ήδη αρχίσει ν’ ανατέλλει το πραγματικό Φως του κόσμου τούτου – Φωτιά!
Μπροστά σε μια πρωτόγνωρη και άκρως επικίνδυνη Παγκόσμια κατάσταση, η φυσική κι επόμενη τάση των Ανθρώπων προκειμένου να την κατανοήσουν είναι να ανατρέξουν σε μια ήδη γνωστή και βιωμένη ιστορική εμπειρία. Η τάση αυτή οδηγεί – μ’ έναν αυτόματο τρόπο, θα ‘λεγε κανείς – τους συνειρμούς στη συσχέτιση της Αυτοκρατορίας των Η.Π.Α με το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας.
Το «βασικό ένστικτο» των μαζών δε λαθεύει. Η αναλογία είναι από πολλές απόψεις πραγματική, όμως η δυνατότητά μας να εξερευνήσουμε τη φύση της πραγματικότητάς της εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο είμαστε πρόθυμοι να ομολογήσουμε ότι η μόνη ουσιαστική βοήθεια που μπορεί καταρχήν να μας προσφέρει αυτή η αναλογία, δεν είναι άλλη από τη συνειδητοποίηση του αδιεξόδου της άγνοιάς μας. Μέσω της αναλογίας, η λύση στο αίνιγμα της βαρβαρότητας που βιώνει σήμερα το Ανθρώπινο είδος παραπέμπεται σ’ ένα άλλο αίνιγμα, εξίσου άλυτο στην πραγματικότητα, παρά το πέρασμα του χρόνου: το αίνιγμα της βαρβαρότητας του ναζισμού, τα εγκλήματα του οποίου εξακολουθούν να βασανίζουν το συλλογικό μας υποσυνείδητο με τη μορφή μιας «ανεξήγητης κατάρας». Η αναλογία, επομένως, μακριά από το να μας εφοδιάζει με κάποιου είδους ενιαία κι εφαρμόσιμη σε αμφότερες τις πλευρές της εξήγηση, μας παρέχει τουλάχιστο τη βάση πάνω στην οποία μια τέτοια εξήγηση μπορεί να επιχειρηθεί: ένα ενιαίο πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που, κι αυτό με τη σειρά του, δεν είναι παρά η πόρτα που μας βγάζει πίσω στο ένα και μοναδικό, πανάρχαιο Αίνιγμα: το Αίνιγμα της Ανθρώπινης Ιστορίας. Μια θεμελιακή ιδιότητα της εκδήλωσης του Αινίγματος αυτού, η οποία κι έρχεται ολοένα και περισσότερο στην επιφάνεια όσο το Αίνιγμα πλησιάζει στη λύση του (γι’ αυτό ακριβώς και χαρακτηρίζει τόσο το φαινόμενο του ναζισμού όσο και – με πολύ πιο ολοκληρωμένο τρόπο – τον σημερινό Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της «αυτοκρατορίας του Κακού»), είναι το ότι το ά-λογο και το α-κατανόητο αποτελούν τον φορέα της ουσιαστικής λογικής της ιστορικής εξέλιξης, το ότι είναι ακριβώς μέσω της «εξαίρεσης» που πραγματώνεται ο ιστορικός κανόνας.
Το κύριο εμπόδιο που αποπροσανατολίζει ευθύς εξαρχής τις προσπάθειές μας να φτάσουμε στην εξήγηση της α-κατανόητης βαρβαρότητας που βιώνουμε, έγκειται στην ίδια τη δική μας απροθυμία ν’ αποδεχτούμε το αυτονόητο γεγονός ότι η όποια εξήγηση άξια του ονόματός της δε μπορεί παρά να ταυτίζεται με κάποιου είδους ιστορική νομιμοποίηση. Πρόκειται για μια απόλυτα κατανοητή κι αναμενόμενη αντίδραση εκ μέρους μας: η ιστορική προοπτική όλων των μορφών της ριζοσπαστικής κοινωνικής σκέψης του 20ου αιώνα συνοψίζεται στο πασίγνωστο δίλημμα που έθεσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ: «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα». Η φυσική μας εναντίωση απέναντι στη βαρβαρότητα καθώς και το γεγονός ότι η επιβολή της περνάει κατ’ ανάγκη πάνω από την ήττα των κοινωνικών αγώνων, λειτουργούν έτσι ώστε να γίνεται αντιληπτή ως αποτυχία της ίδιας της Ιστορίας. Η βαρβαρότητα παραμένει αιωνίως εξόριστη από τη χάρη της ιστορικής δικαίωσης, καταδικασμένη από το (υπόρρητο τις περισσότερες φορές) αξίωμα σύμφωνα με το οποίο «μόνο η Πρόοδος είναι λογική, κι επομένως πραγματική». Σ’ αυτό το πνεύμα, η ιδέα ότι η επιβολή της βαρβαρότητας θα μπορούσε με οποιονδήποτε τρόπο ν’ αποτελεί φορέα της ιστορικής αναγκαιότητας και απαραίτητο σκαλοπάτι στη διαδικασία της απελευθέρωσης του Ανθρώπινου είδους μοιάζει εξαρχής σκανδαλώδης και ύποπτη .
Παρ’ όλ’ αυτά, όπως είπαμε και προηγουμένως, με την είσοδό μας στον 21ο αιώνα το βέλος του Χρόνου έχει πάρει ανάποδες στροφές. Μήπως, λοιπόν, αν θέλουμε να συντονιστούμε με την κίνησή του και την απελευθερωτική προοπτική που αυτή ανοίγει, είναι καιρός ν’ αρχίσουμε κι εμείς να σκεφτόμαστε λίγο ανάποδα;
Η επαναστατική ιδεολογία της Θεϊκότητας του Ανθρώπινου είδους (επιγραμματικά, η θεωρία που υποστηρίζει ότι η Παγκόσμια Επανάσταση του 21ου αιώνα θα αποτελέσει την πραγμάτωση της προδιαγεγραμμένης Αποκάλυψης του Θεού στο πρόσωπο του Ανθρώπινου είδους) απαντά ανεπιφύλακτα ναι. Ο μοναδικός τρόπος ν’ απαλλαγούμε από τον ασφυκτικό ετεροκαθορισμό μας από το Κεφάλαιο στον οποίο μας περικλείει η απλή άρνηση-εναντίωσή μας σ’ αυτό, είναι το να εντάξουμε στην οπτική μας το στοιχείο της ιστορικής του δικαίωσης, τη «θετική ουσία της ιδιοκτησίας» όπως έλεγε ο Μαρξ.
Αν αυτό ισχύει γενικά για την Ιδιοκτησία και το Κεφάλαιο, τότε στην Παγκόσμια βαρβαρότητα του 21ου αιώνα βρίσκει με διαλεκτικό τρόπο την ολοκληρωμένη επαλήθευσή του. Με διαλεκτικό τρόπο, διότι αν καθήκον της επαναστατικής σκέψης της εποχής του Μαρξ ήταν το να νοηματοδοτήσει επαναστατικά την «θετική ουσία της ιδιοκτησίας», το αντίστοιχο καθήκον για μας σήμερα είναι το να νοηματοδοτήσουμε επαναστατικά την ενεργό απώλεια-άρνηση αυτής της «θετικής ουσίας», καθώς είναι αυτή η απώλεια-άρνηση που βρίσκεται στον πυρήνα του τι ακριβώς εννοούμε όταν μιλάμε για την καθολική-Παγκόσμια βαρβαρότητα του 21ου αιώνα. Ταυτόχρονα η επαλήθευση είναι πλήρης, διότι τώρα είναι που η ανάγκη μας να νοηματοδοτήσουμε επαναστατικά τον εχθρό καθίσταται καθολική-πραγματική, κι αυτό συμβαίνει για δύο ξεχωριστούς λόγους που σχετίζονται άμεσα με τη μοναδικότητα της Παγκόσμιας κατάστασης του 21ου αιώνα.
Ο ουσιαστικός λόγος είναι το ότι η σημερινή Παγκόσμια βαρβαρότητα του Κεφαλαίου απειλεί άμεσα την Ανθρώπινη φύση (το Ανθρώπινο είδος και τη μετουσιωμένη μες από τη δράση του υλική φύση) με καθολικό-οριστικό φυσικό αφανισμό – κι αυτή η απειλή είναι ο μοναδικός τρόπος που γνωρίζει η Ιδιοκτησία προκειμένου ν’ αγγίξει την καθολικότητα-πραγμάτωσή της. Ο ακόμη πιο ουσιαστικός λόγος, ο οποίος και σχετίζεται άμεσα με τον προηγούμενο (φαίνεται να εμπεριέχεται στον προηγούμενο ενώ στην πραγματικότητα αυτός τον εμπεριέχει), είναι το ότι η Ιδιοκτησία και το Κεφάλαιο δεν πρόκειται να βρίσκονται για πολύ καιρό ακόμη κοντά μας, και πως το σύντομο «σόου» των τελευταίων 10.000 χρόνων, το θέατρο της ανάπτυξης του Ανθρώπινου διαχωρισμού και της ταξικής σύγκρουσης, δεν θ’ αργήσει να λάβει τέλος – πράγμα που σημαίνει ότι η επαναστατική νοηματοδότησή της βαρβαρότητας θ’ αποτελέσει, ήδη από τώρα, τον αναγκαίο επικήδειο-φόρο τιμής του Ανθρώπινου είδους προς το συγκεκριμένο κομμάτι της ύπαρξής του πριν τον καθολικό-οριστικό αφανισμό του.
Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι απλά το να μελετήσουμε τα λάθη και τις αδυναμίες του παρελθόντος και να εξάγουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα, αλλά κάτι περισσότερο: να βρούμε τον τρόπο που θα μας επιτρέψει να δούμε τις περασμένες νίκες του Κεφαλαίου σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή σαν αναγκαία στάδια της συσσώρρευσης των όρων εκείνων που θα φέρουν τη δική μας μία και μοναδική, καθολική «τελική νίκη», που έλεγε και ο Τσε. Ο τρόπος αυτός θα πρέπει να είναι σε θέση να ενσωματώσει την δυναμική της θριαμβικής Παγκόσμιας επέκτασης του Κεφαλαίου τα τελευταία 150 χρόνια στη λογική της επαναστατικής του υπέρβασης – απ’ τη στιγμή όμως που η κορύφωση της επέκτασης αυτής στον 21ο αιώνα έρχεται να φανερώσει το Κεφάλαιο ως υπέρτατη-καθολική μορφή της Ιστορίας, θα πρέπει στην πραγματικότητα να είναι σε θέση να συμπεριλάβει την ίδια την πραγματικότητα της Ανθρώπινης Ιστορίας στη λογική της επαναστατικής υπέρβασής της. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια ριζική αποϋποστασιοποίηση της Ιστορίας. Μια οπτική, που αναγνωρίζοντας καταρχήν την ιδιαίτερη πραγματικότητα της Ιστορίας, να είναι ικανή να ξεφύγει από τον κλειστό (έτσι όπως αποδεικνύεται τελικά) ορίζοντά της και να κατανοήσει την ιδιαίτερη αυτή Ανθρώπινη πραγματικότητα ως απαραίτητο στάδιο της εξέλιξης ενός ευρύτερου σχεδίου που την περιλαμβάνει και τη νοηματοδοτεί.
Σύμφωνα με την επαναστατική ιδεολογία της Θεϊκότητας του Ανθρώπινου είδους, η θεμελιώδης αρχή πάνω στην οποία μπορεί να επιτευχθεί η επαναστατική οπτική του 21ου αιώνα δε μπορεί να είναι άλλη από την καθολική-Παγκόσμια φυσική-οργανική κατηγορία του Ανθρώπινου είδους, και το παραπάνω σχέδιο συνίσταται στην διαμέσου της Ιστορίας (διαμέσου, δηλαδή, της ίδιας της δράσης του Ανθρώπινου είδους) φανέρωση της ολοκληρωμένης-πραγματικής Θεϊκής του φύσης. Η πραγματικότητα της Ιστορίας δεν αποτελεί παρά την απαραίτητη μεταβατική-διαμεσολαβητική πραγματικότητα ανάμεσα σε δύο ποιοτικά διαφορετικές οντολογικές πραγματικότητες-καταστάσεις της ύλης, την πραγματικότητα της φύσης και την πραγματικότητα της Ανθρώπινης φύσης. Αυτό σημαίνει ότι ο χαρακτήρας τόσο της Παγκόσμιας σύγκρουσης του 21ου αιώνα που διεξάγεται ανάμεσα στο Κεφάλαιο και το Ανθρώπινο είδος, όσο και του διακυβεύματός της, δεν είναι ιστορικός αλλά φυσικός-οντολογικός. Γυρνώντας, λοιπόν, πίσω στο ερώτημα της Ρόζας, μπορούμε σήμερα ν’ απαντήσουμε ότι η Βαρβαρότητα είναι ήδη εδώ, και πως το δίλημμα που θέτει για τον 21ο αιώνα μπορεί το ίδιο σχηματικά και συμπυκνωμένα να οριστεί ως «Θάνατος ή Αθανασία του Ανθρώπινου είδους».
Το σημείο-κλειδί στο όλο ζήτημα έγκειται στην ορθή σύλληψη της πραγματικότητας της Αλλοτρίωσης του Ανθρώπινου είδους. Η Αλλοτρίωση, μολονότι ταυτίζεται με την εξέλιξη της Ιστορίας κι αποκλείεται να τη συναντήσουμε οπουδήποτε αλλού εκτός του πλαισίου της, δεν είναι μια ιστορική πραγματικότητα αλλά μια φυσική-οντολογική πραγματικότητα που αναπτύσσεται μέσω της Ιστορίας. Όταν μιλάμε, λοιπόν, για την επαναστατική υπέρβαση της Αλλοτρίωσης, εννοούμε την υπέρβαση μιας φυσικής-οντολογικής πραγματικότητας από μια άλλη φυσική-οντολογική πραγματικότητα – για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει πρώτα η πραγματικότητα της Αλλοτρίωσης να ολοκληρωθεί-φανερωθεί ως τέτοια. Η καθολική-Παγκόσμια επιβολή της βαρβαρότητας συνιστά αυτήν ακριβώς την ολοκλήρωση-φανέρωση της «κρυφής» οντολογικής ουσίας της Αλλοτρίωσης, η οποία και συνοψίζεται σε μια μόνο φράση: Θάνατος της Ανθρώπινης φύσης.
Ο θάνατος, ο οποίος κατά τη διάρκεια της Ιστορίας υπήρξε η δεδομένη ατομική μοίρα των Ανθρώπων που βρίσκεται σε αγεφύρωτη αντίθεση με την επίσης δεδομένη συνέχεια-αθανασία του Ανθρώπινου είδους, φανερώνεται στο τέλος της Ιστορίας ως καθολική προοπτική του Ανθρώπινου είδους που αναπόφευκτα κουβαλάει μαζί της τη δυναμική της ολοκληρωμένης αναίρεσης-υπέρβασής της. Αν η Αλλοτρίωση ολοκληρώνεται-φανερώνεται μεταφέροντας το θάνατο από το επίπεδο του ατομικού στο επίπεδο του καθολικού-ειδολογικού και καταργώντας τη θεμελιακή για την πραγματικότητα της Ιστορίας αντίθεση ανάμεσα στα δύο επίπεδα, η Επανάσταση εκτελεί αναγκαστικά την ακριβώς αντίστροφη κίνηση: καταργεί την αντίθεση ανάμεσα στα δύο επίπεδα μεταφέροντας την αθανασία από το επίπεδο του καθολικού-ειδολογικού στο επίπεδο του ατομικού. Εδώ, λοιπόν, έγκειται η αναγκαιότητα της βαρβαρότητας, που δεν είναι μια αναγκαιότητα της ιστορικής ανάπτυξης αλλά μια φυσική-οντολογική αναγκαιότητα που ασκείται πάνω στην Ανθρώπινη Ιστορία συνολικά – αυτός είναι και ο βασικός λόγος που μέχρι τώρα διέφευγε της αντίληψής μας.
Αυτή η θεώρηση μας παρέχει το έδαφος πάνω στο οποίο μπορούμε να εξετάσουμε τη σχέση ανάμεσα στη βαρβαρότητα του ναζισμού και την αντίστοιχη της αυτοκρατορίας των Η.Π.Α.
Η επικράτηση του ναζισμού υπήρξε μια σαφή εκδήλωση της γενικής ροπής της Ιστορίας προς τη βαρβαρότητα, καθώς αποτέλεσε την πρώτη καταστροφική απειλή καθολικών-Παγκόσμιων διαστάσεων. Η εκδήλωση αυτή, όμως, εγγράφεται από την αρχή μέχρι το τέλος της στην εξελικτική κίνηση της Ιστορίας, η οποία και εξακολουθεί στη φάση αυτή να είναι ενεργά πραγματική – η πρωτοφανής μεταπολεμική ανάπτυξη του Κεφαλαίου εκφράζει αυτή ακριβώς την ενεργό αφομοίωση της βαρβαρότητας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην εξελικτική κίνηση της Ιστορίας.
Ο ναζισμός αποτέλεσε, χωρίς αμφιβολία, μια εκδήλωση του Κεφαλαίου – παρ’ όλ’ αυτά, υπήρξε υποχρεωμένος να λάβει μια ιδιαίτερη, διακριτή και διαφοροποιημένη ιστορική μορφή, τόσο ιδεολογικά όσο και στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας. Στη μορφή αυτή ο ναζισμός αποκρυστάλλωσε την καθολική-Παγκόσμια καταστροφική προοπτική του Κεφαλαίου, ταυτόχρονα όμως την εμφάνισε ως μια ξεχωριστή μερικότητα του Κεφαλαίου, μερικότητα που τελικά εξάντλησε τη δυναμική της εντός των ορίων ενός συγκεκριμένου ισχυρού έθνους-κράτους (της Γερμανίας) και της πολεμικής επιθετικότητας που το έθνος-κράτος αυτό άσκησε μαζί με τους συμμάχους του απέναντι στα υπόλοιπα. Ο ναζισμός υπήρξε αυτό που δηλώνει και η κατάληξη -ισμός στ’ όνομά του: η επιλογή της βαρβαρότητας ως μια συγκεκριμένη ιστορική (ιδεολογική και πολιτική) επιλογή. Επιλογή που, ως τέτοια, και παρά την προδιαγραμμένη στην εγγενή αδυναμία καθολίκευσής της ήττα της, έδωσε ένα ξεκάθαρο προμήνυμα για την κατοπινή εξέλιξη των πραγμάτων.
Το προμήνυμα αυτό βρίσκει την επαλήθευσή του στην Παγκόσμια πραγματικότητα του 21ου αιώνα, η οποία όμως διαγράφεται ριζικά διαφορετική – γεγονός με ιδιαίτερες συνέπειες πάνω στις ισορροπίες και τη γενικότερη «αρχιτεκτονική» της Παγκόσμιας κατάστασης.
Αν ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος μετέφρασε τη συστημική ανάγκη του Κεφαλαίου για έξοδο από την κρίση της δεκαετίας του ’30 σε μια Παγκόσμια σύγκρουση των ισχυρών καπιταλισμών του πλανήτη μεταξύ τους, ο Παγκόσμιος πόλεμος «κατά της τρομοκρατίας» που σημαδεύει τον 21ο αιώνα είναι ο πόλεμος που διεξάγει το ίδιο το «παγκοσμιοποιημένο» Κεφάλαιο εναντίον του Ανθρώπινου είδους, ο πόλεμος του συνασπισμού των ισχυρών του πλανήτη με επικεφαλής τον ισχυρότερο (το κεφάλαιο των Η.Π.Α) εναντίον των Ανθρώπινων κοινωνιών απανταχού της Γης. Αν ο ναζισμός υπήρξε ταυτόχρονα η «δύναμη κρούσης» αλλά και ο αποδιοπομπαίος τράγος για το Κεφάλαιο, η αυτοκρατορία των Η.Π.Α επιδεικνύει την ισχύ της με την αλαζονεία που αρμόζει σ’ αυτό που όλοι γνωρίζουν πως είναι: η καρδιά του Παγκόσμιου Κεφαλαίου, η κεντρική οικονομική και στρατιωτική δύναμη που εγγυάται την ίδια του τη διεθνή επιβίωση. Αυτός ήταν, άλλωστε, και ο εδώ και καιρό διακηρυγμένος της στόχος, δια στόματος Κίσινγκερ: «Ο σκοπός των Η.Π.Α δεν είναι να ηγεμονεύσουν στο διεθνές σύστημα, αλλά να είναι οι ίδιες το διεθνές σύστημα». Αυτό δε σημαίνει, ασφαλώς, ότι ο διαρκής πόλεμος των Η.Π.Α παύει ν’ αποτελεί την έκφραση ενός ισχυρού εθνικού κεφαλαίου (του ισχυρότερου) που επιχειρεί να προασπίσει το ιδιαίτερο συμφέρον του στη σκακιέρα του Παγκόσμιου ανταγωνισμού. Σημαίνει όμως ότι κάνοντας ακριβώς αυτό (διεκδικώντας, δηλαδή, το ιδιαίτερο «εθνικό τους» συμφέρον), οι Η.Π.Α αναδεικνύονται ταυτόχρονα και αναγκαστικά στην Παγκόσμια εκείνη δύναμη που συσπειρώνει γύρω από τις βασικές της επιλογές το σύνολο των αρχουσών τάξεων του πλανήτη, στον ένα και μοναδικό προνομιούχο εκφραστή των προσανατολισμών του Κεφαλαίου ως ενιαίου και καθολικού-Παγκόσμιου συστήματος.
Ο ναζισμός υπήρξε μια ιδιαίτερη καπιταλιστική μερικότητα που προώθησε την ανάπτυξη της καθολικότητας του Παγκόσμιου Κεφαλαίου ερχόμενη σε σύγκρουση μαζί της, και απορροφώμενη τελικά σ’ αυτήν. Από την άλλη, η αυτοκρατορία των Η.Π.Α ενσαρκώνει αυτήν ακριβώς την καθολικότητα, φέρνοντας έτσι στην επιφάνεια τον ολοκληρωμένο-πραγματικό της χαρακτήρα, που δεν είναι άλλος από τη μερικότητα του Κεφαλαίου και της ίδιας της Ιστορίας απέναντι στη φυσική-οντολογική καθολικότητα του Ανθρώπινου είδους. Ο διαρκής Παγκόσμιος πόλεμος των Η.Π.Α φανερώνει τη βαρβαρότητα ως αυτό που ολοκληρωμένα-πραγματικά είναι: το τέλος της Ιστορίας, με την ταυτόχρονη διαλεκτική σημασία της πραγμάτωσης-αναίρεσης της εξελικτικής της κίνησης (πραγμάτωση καθώς ολοκληρώνει την ανάπτυξη της Ανθρώπινης αλλοτρίωσης, και ταυτόχρονα αναίρεση, καθώς είναι αυτή ακριβώς η πραγμάτωση που την φανερώνει ως ριζικά εχθρική προς το Ανθρώπινο είδος, και επομένως και προς τον ίδιο της τον εαυτό συνολικά ως κομμάτι της εξέλιξης του Ανθρώπινου είδους). Η βαρβαρότητα δε συνιστά πια μια συγκεκριμένη επιλογή-κατεύθυνση της Ιστορικής πραγματικότητας, αλλά ολοκληρώνει-φανερώνει την ίδια την Ιστορική πραγματικότητα στην καθολική-Παγκόσμια φυσική-οντολογική της μορφή: τη μορφή της ενεργούς (διαμεσολαβημένης, δηλαδή, από την ίδια τη δράση του Ανθρώπινου είδους) απουσίας της πραγματικής-Θεϊκής φύσης του Ανθρώπινου είδους.
Αυτός είναι και ο λόγος που, ενώ ο ναζισμός ανέπτυξε μια κοσμοθεωρία που τον διαφοροποιούσε από το γενικότερο φιλελεύθερο-δημοκρατικό πρόταγμα της ρητορικής του Κεφαλαίου, ο αυτοκρατορικός ολοκληρωτισμός των Η.Π.Α καθολικοποιεί τη βαρβαρότητα ευαγγελιζόμενος την πραγμάτωση της εγγενούς οικουμενικότητας αυτού ακριβώς του προτάγματος. Αν ο αντιφασιστικός αγώνας του ’40 εγκλωβίστηκε στη στενωπό της «δημοκρατίας» και της υπεράσπισης της πατρίδας για να καταστεί έτσι εύκολο θύμα των παλινορθωτικών πολιτικών που ακολούθησαν οι νικητές μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του τι έγινε στην Ελλάδα), τα πράγματα σήμερα εμφανίζονται τρόπω τινά αντίστροφα: το λεξιλόγιο της «δημοκρατίας» ανήκει αυτή τη φορά στους ίδιους τους φορείς της βαρβαρότητας - πράγμα που σημαίνει ότι η ολοκληρωτική λογική ανήκει τώρα σε μας, και βρίσκει την ακριβή της έκφραση στον καθολικό-Παγκόσμιο, φυσικό-οντολογικό χαρακτήρα της Επανάστασης του 21ου αιώνα.
Η πρωτοτυπία-μοναδικότητα της Παγκόσμιας πραγματικότητας του 21ου αιώνα δε σημαίνει ότι οι εθνικές συγκρούσεις στο εσωτερικό του συνασπισμού των ισχυρών του πλανήτη παύουν να υφίστανται προς χάριν κάποιας υποτιθέμενης «αυτοκρατορικής» ειρήνης – αντίθετα, η βαρβαρότητα ως καθολική πραγματικότητα του Ανθρώπινου είδους ταυτίζεται με την όξυνση των συγκρούσεων και την επέκταση της πραγματικότητας του πολέμου σε ολόκληρο το φάσμα των πολλαπλών και αλληλοδιαπλεκόμενων αντιθέσεων και ανταγωνισμών που διατρέχουν το Παγκόσμιο σύστημα.
Οι ενδο-καπιταλιστικές αντιθέσεις παραμένουν οπωσδήποτε ενεργές, διαρκώς εντείνονται, και παράγουν αποτελέσματα – αυτό, όμως, που έχει πραγματικά σημασία είναι ότι η ενεργός πραγματικότητα των αποτελεσμάτων αυτών δε συγκροτείται παρά μόνο στη σχέση της με την μοναδική ενεργά πραγματική αντίθεση της εποχής του τέλους της Ιστορίας: την καθολική-Παγκόσμια φυσική-οντολογική σύγκρουση ανάμεσα στο Παγκόσμιο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο και το Ανθρώπινο είδος, η οποία με τη σειρά της αποτελεί την ολοκλήρωση-πραγμάτωση-φανέρωση της διαλεκτικής αντίθεσης ανάμεσα στο φυσικό και το Ανθρώπινο οντολογικό επίπεδο της ύλης, αντίθεση που θεμελιώνει οντολογικά την πραγματικότητα της Ανθρώπινης Ιστορίας-Αλλοτρίωσης. Όλοι οι μικροί και μεγάλοι, φανεροί και αφανείς πόλεμοι της σύγχρονης εποχής νοηματοδοτούνται αποκλειστικά σε σχέση με τον παραπάνω Παγκόσμιο πόλεμο, γεγονός που εγγυάται ότι οι ενδο-καπιταλιστικές συγκρούσεις δεν πρόκειται να ξεπεράσουν το σημείο πέρα απ’ το οποίο θα τεθεί σε αμφισβήτηση η φυσική-οντολογική ενότητα του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου στη σχέση του με το Ανθρώπινο είδος.
[Φυσικοποιημένο (ή αποϊστορικοποιημένο) ονομάζει η επαναστατική ιδεολογία της Θεϊκότητας του Ανθρώπινου είδους το Κεφάλαιο που ολοκληρώνεται-φανερώνεται ως ενιαία, ανεξάρτητη και καθολική φυσική πραγματικότητα, το Κεφάλαιο που από ιστορική δύναμη προόδου που υπήρξε στην αρχή της ύπαρξής του, και αντίδρασης που υπήρξε στη συνέχεια, μετατρέπεται σε καθολική φυσική δύναμη εξόντωσης του Ανθρώπινου είδους.]
Το γεγονός ότι οι Η.Π.Α συγκεκριμένα βρέθηκαν στην ξεχωριστή θέση του να είναι αυτές που θέτουν σε Παγκόσμια κίνηση την φυσική-οντολογική διαλεκτική του τέλους της Ιστορίας, αυτές που ενσαρκώνουν σε διεθνές επίπεδο τη συνολική τάση αποκοπής-αποδέσμευσης του Κεφαλαίου από την ιστορικά ενεργή του προοπτική (αποκοπή που ταυτόχρονα συνιστά την ολοκλήρωση-φανέρωση της κρυφής οντολογικής ουσίας του Κεφαλαίου και της ίδιας της Ιστορίας ως αποκοπής του Ανθρώπινου είδους από την πραγματική-Θεϊκή του φύση) δεν είναι τυχαίο – τίποτε στην Ανθρώπινη Ιστορία δεν είναι τυχαίο, τα πάντα υπακούουν στην κρυφή εσωτερική λογική του ιστορικού γίγνεσθαι.
Με δυο λόγια, η ολοκλήρωση-φανέρωση της εξελικτικής κίνησης του Κεφαλαίου και της Ιστορίας συμπίπτει με την ολοκλήρωση-φανέρωση της ιδιαίτερης εξελικτικής πορείας του έθνους-κράτους των Η.Π.Α. Οι Η.Π.Α υπήρξαν ευθύς εξαρχής μια Παγκόσμια δύναμη, ένα έθνος μεταναστών – στην πραγματικότητα, μια προϊούσα «συμπύκνωση» της καθολικότητας της Ανθρώπινης Ιστορίας-Αλλοτρίωσης σ’ ένα συγκεκριμένο χωροχρονικό σημείο, η οποία καθώς αναπτύσσεται ξεδιπλώνει τα χαρακτηριστικά της. Η ίδια η «ληξιαρχική πράξη» της γέννησης του έθνους-κράτους των Η.Π.Α ήταν μια πράξη αποκοπής (των χιλιάδων μεταναστών που το δημιούργησαν από τους τόπους καταγωγής τους, τον πολιτισμό και την ιστορία τους) και φυσικής εξόντωσης (των αυτόχθονων κατοίκων, του πολιτισμού και της ιστορίας τους).
Ούτε είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι Η.Π.Α καταργούν στην πράξη όλες τις υποτιθέμενες τυπικές εγγυήσεις ασφαλείας απέναντι στη βαρβαρότητα που το ίδιο το Κεφάλαιο θεσμοθέτησε μετά την εμπειρία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιτιθέμενες συγκεκριμένα στο Ιράκ. Η αρχαία Μεσοποταμία αποτελεί τον τόπο γέννησης του Κράτους και της Εξουσίας ως μιας αναγκαιότητας επιβεβλημένης από τις απαιτήσεις της περαιτέρω εξέλιξης κι επέκτασης του Ανθρώπινου είδους – την κοιτίδα της καταγεγραμμένης Ανθρώπινης Ιστορίας. Το Κράτος και η Εξουσία, λοιπόν, ολοκληρώνοντας την εξελικτική τους πορεία στην καθολική-Παγκόσμια μορφή της αυτοκρατορίας των Η.Π.Α, επιστρέφουν στην ίδια τους την αφετηρία-μήτρα για να την καταστρέψουν, και μαζί μ’ αυτήν να αρνηθούν και το τελευταίο ίχνος της δικής τους σύνδεσης με το ενεργό νόημα που κάποτε τα έφερε στη ζωή.
Κάτι άλλο που ισχύει για την Ιστορία, είναι ότι ποτέ δεν αφήνει απλήρωτα τα χρωστούμενά της. Μιλήσαμε προηγουμένως για την ιδιαίτερη σχέση που υφίσταται ανάμεσα στις Η.Π.Α και το Παγκόσμιο Κεφάλαιο. Η σχέση αυτή εδραιώθηκε στη συνείδηση του Ανθρώπινου είδους κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, όταν ο πόλος των Η.Π.Α ταυτίστηκε με τον Καπιταλισμό και ο πόλος της Ε.Σ.Σ.Δ με το Σοσιαλισμό. Όταν τα Ανατολικά καθεστώτα κατέρρευσαν την περίοδο ’89-’91, το Παγκόσμιο Κεφάλαιο (με επικεφαλής τις Η.Π.Α) εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο αυτή την ταύτιση, στηριζόμενο ουσιαστικά σ’ αυτήν για να κηρύξει το τέλος του απελευθερωτικού κοινωνικού οράματος και τη δική του αιώνια παντοδυναμία, και να εξαπολύσει τη σαρωτική του επίθεση εναντίον των Ανθρώπινων κοινωνιών σε πλανητικό επίπεδο. Τα γεγονότα του ’89-’91 άνοιξαν ουσιαστικά την αυλαία του 21ου αιώνα και της Παγκόσμιας εποχής του τέλους της Ιστορίας, πυροδοτώντας τη φρενήρη διαδικασία μετατροπής του Κεφαλαίου από μια ιστορική σε μια καθολική φυσική-οντολογική κατηγορία (Παγκόσμιο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο).
Η Ιστορία θα τους πληρώσει με το ίδιο ακριβώς νόμισμα. Οι Η.Π.Α έχουν καταγραφεί στη συνείδηση του Ανθρώπινου είδους ως ο ένας και απόλυτος εκφραστής-εγγυητής του Παγκόσμιου Κεφαλαίου – και μάλιστα, για πολύ πιο βάσιμους και ουσιαστικούς λόγους απ’ αυτούς στους οποίους στηρίχθηκε η ταύτιση του Σοσιαλισμού μ’ ένα καθεστώς εντός του οποίου το πτώμα της απελευθερωτικής πνοής που το γέννησε σάπιζε εδώ και πολλές δεκαετίες. Εδώ που έχουν φτάσει πλέον τα πράγματα, το Παγκόσμιο Κεφάλαιο δεν είναι σε θέση να διαχωρίσει τον εαυτό του από την αυτοκρατορία των Η.Π.Α – γεγονός που συνεπάγεται ευθέως ότι η πτώση της αυτοκρατορίας των Η.Π.Α θα σημάνει μοιραία και την αρχή του τέλους για το Παγκόσμιο Κεφάλαιο.
Ποια, όμως, είναι η δύναμη που θα επιφέρει αυτή την καθολική-Παγκόσμια ανατροπή; Μα φυσικά αυτή που ήταν πάντα, η ίδια δύναμη που είναι υπεύθυνη για την κατάλυση όλων των αυτοκρατοριών που έχουν εμφανιστεί στον πλανήτη: οι βάρβαροι. Μόνο που αυτή τη φορά οι βάρβαροι δεν θα φέρουν το όνομα κάποιων συγκεκριμένων Ανθρώπινων φυλών ( Βάνδαλοι, Ούνοι κ.α), αλλά βρίσκονται παντού στον κόσμο κι έχουν όλοι το ίδιο πρόσωπο σε αναρίθμητες διαφορετικές εκδοχές: το πρόσωπο του Ανθρώπινου είδους – το πρόσωπο του Θεού.
Το ίδιο το μέγεθος και ο χαρακτήρας της επίθεσης του Παγκόσμιου Φυσικοποιημένου Κεφαλαίου είναι που φέρνει καθολικά το είδος μας στη θέση στην οποία βρέθηκε ευθύς εξαρχής, πριν την ανάπτυξη της Ιστορίας και του Πολιτισμού: τη θέση του πρωτόγονου-βάρβαρου που παλεύει για τη ζωή του απέναντι στα καταστροφικά στοιχεία της φύσης. Ο πολύπλοκος, χαοτικός γρίφος της Ανθρώπινης Ιστορίας, ολοκληρώνεται-φανερώνεται σ’ ένα απλούστατο και σαφές, καθολικά περιεκτικό φυσικό-οντολογικό δίλημμα: ή αυτοί ή Εμείς.
Είμαστε βάρβαροι, διότι ως είδος έχουμε παραδώσει την ψυχή και το πνεύμα μας στο Κεφάλαιο – όμως, επειδή ακριβώς είμαστε πλέον βάρβαροι, δεν πρόκειται να παραδώσουμε και τα γεννητικά μας όργανα. Για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν αποτελούν δημιουργήματα της Ιστορίας - ίσα-ίσα, αυτά είναι που συνιστούν το σημείο της φύσης απ’ όπου πηγάζει (κάθε φορά) η Ιστορία. Τα γεννητικά μας όργανα ανήκουν στη φύση – κι είναι η φύση αυτή που, καθολικά εκφραζόμενη μες απ’ το Ανθρώπινο είδος και την Παγκόσμια Επανάστασή του, θα φέρει στο φως τη μηδαμινότητα της ύπαρξης του Κεφαλαίου και της ίδιας της Ιστορίας μπροστά στο εξελικτικό σχέδιο της φύσης για την καθολική αναδημιουργία-μεταμόρφωσή της σ’ ένα ανώτερο οντολογικό επίπεδο, το επίπεδο της Ανθρώπινης φύσης (ενεργό κομμάτι του οποίου σχεδίου αποτελεί η Ιστορία καθώς και η κορυφαία-καθολική εξελικτική της μορφή, το Κεφάλαιο). Η απάντηση της φύσης δεν θα είναι ούτε «ορθή» ούτε «λανθασμένη», ούτε «δίκαιη» ούτε «άδικη» - αυτές είναι ιστορικά ανεπτυγμένες έννοιες, ακατάλληλες να προσδιορίσουν την φυσική-οντολογική Παγκόσμια σύγκρουση του τέλους της Ιστορίας. Η απάντηση της Παγκόσμιας Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους θα είναι απλά η ακριβώς ανάλογη της φυσικής αντανακλαστικής αντίδρασης του οποιουδήποτε έμβιου οργανισμού απέναντι στο οτιδήποτε θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη φυσική του επιβίωση. Τονίσαμε προηγουμένως ότι η πτώση της αυτοκρατορίας των Η.Π.Α είναι προδιαγεγραμμένη μέσα στην Ανθρώπινη Ιστορία, όμως αυτή δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια. Στην πραγματικότητα, βρίσκεται ήδη προδιαγεγραμμένη μέσα στη συστατική της ζωής κίνηση του πρώτου μονοκύτταρου οργανισμού – κι ακόμη πιο πίσω…
«Πρωτόγονος», όμως, δε σημαίνει μόνο «ζωώδης», «φυσικός» - σημαίνει και «πρωτογενής», «ολοκληρωτικά καινούργιος».Οι βάρβαροι δεν αναγνωρίζουν και δε σέβονται κανενός είδους παράδοση. Αν η πρώτη σημασία της λέξης είναι αυτή που θα σημαδέψει την έναρξη της διαδικασίας της Παγκόσμιας Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους, το πέρας της διαδικασίας αυτής είναι που θα φανερώσει τη δεύτερη σημασία σ’ όλο της το μεγαλείο.
Στην αρχή του κειμένου έγινε αναφορά στο μεσσιανικό πνεύμα που φαίνεται να καθοδηγεί το διαρκή πόλεμο των Η.Π.Α, πνεύμα στο οποίο φαίνεται να συγχωνεύονται κατά παράδοξο τρόπο η παραδοσιακή εβραϊκή με τη νεότερη (και ιδιαίτερα διαδεδομένη στις Η.Π.Α) «ευαγγελιστική» εσχατολογία. Στον ετερόκλητο (θα λέγαμε μεταμοντέρνο) και πραγματιστικό χαρακτήρα του μεσσιανικού αυτού πνεύματος κρύβεται αυτό που θα μπορούσαμε ν’ αποκαλέσουμε «θετική ουσία της απώλειας της θετικής ουσίας της Ιδιοκτησίας». Στην καρδιά της «Παγκόσμιας επιχείρησης σωτηρίας» που έχουν αναλάβει οι Η.Π.Α κείται αντεστραμμένη η αλήθεια ότι το τέλος της Ιστορίας σηματοδοτεί την πραγμάτωση του μεσσιανικού οραματισμού, κι ότι στη διαδικασία της πραγμάτωσης αυτής συγκλίνουν αναπόφευκτα όλες οι διαφορετικές κι αντιτιθέμενες μεταξύ τους θρησκευτικές-ιδεολογικές μορφές του μεσσιανικού που έχουν εμφανιστεί στην Ανθρώπινη Ιστορία.
Ο 21ος αιώνας στέκεται ενώπιον της πραγμάτωσης-φανέρωσης του Θεϊκού. Το Κεφάλαιο αναπόφευκτα το αντιλαμβάνεται αυτό και το εκφράζει – όμως, δεν είναι σε θέση να φέρει το ίδιο εις πέρας τη διαδικασία αυτή, καθώς η «θετική ουσία» της μεσσιανικής του επέλασης δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ο αφηρημένος-αρνητικός αντικατοπτρισμός της. Η Θεϊκότητα δεν είναι μια ιδιότητα του Κεφαλαίου, ούτε μιας μερίδας Ανθρώπων που το έχουν στην κατοχή τους (έτσι νομίζουν, διότι στην πραγματικότητα ισχύει το αντίστροφο). Από την ίδια της τη φύση, η Θεϊκότητα αποτελεί μια ενύπαρκτη οντολογική ποιότητα του υλικού γίγνεσθαι η οποία ολοκληρώνεται-πραγματώνεται-φανερώνεται ως ιδιαίτερη και καθολική φυσική-οντολογική ποιότητα του Ανθρώπινου είδους. Η ποιότητα αυτή κατά την περίοδο της Ανθρώπινης Ιστορίας-Αλλοτρίωσης (κατά το διάστημα, δηλαδή, που η διαλεκτική αντίθεση ανάμεσα στο φυσικό και το Ανθρώπινο οντολογικό επίπεδο της ύλης διεξάγεται στο εσωτερικό του πρώτου και υπό τους όρους του) φανερώνεται μονάχα αφηρημένα, καθώς αφαιρείται από το Ανθρώπινο είδος και μεταβιβάζεται στα δημιουργήματα της δράσης του. Ένα τέτοιο δημιούργημα είναι και το Παγκόσμιο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο – και μάλιστα, το κορυφαίο δημιούργημα της ιστορικής δράσης του Ανθρώπινο είδους, καθώς συνιστά την ολοκληρωμένη-καθολική μορφή της εξέλιξης της αφηρημένης Θεϊκότητας, της ιδέας του Θεού. Η κατάργηση της αφηρημένης Θεϊκότητας και η μετατροπή της σε πραγματωμένη Θεϊκότητα αποτελεί έργο της ενιαίας και καθολικής δράσης του Ανθρώπινου είδους - δηλαδή, της Παγκόσμιας Επανάστασης του 21ου αιώνα. Αν το Παγκόσμιο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο φανερώνεται ως μια ενιαία, ανεξάρτητη και καθολική φυσική πραγματικότητα, το μόνο που έχει ενεργό νόημα να διεκδικηθεί απέναντί του είναι μια άλλη, πρωτογενής κι ολοκληρωτικά καινούργια φυσική πραγματικότητα - αυτή είναι η πραγματικότητα της ολοκληρωμένης-πραγματωμένης Θεϊκής φύσης του Ανθρώπινου είδους.
Συνοψίζοντας σχετικά με τη βαρβαρότητα: η βαρβαρότητα αποτελεί την ενιαία και καθολική πραγματικότητα στην οποία το Παγκόσμιο Φυσικοποιημένο Κεφάλαιο υποχρεώνει το είδος μας στον 21ο αιώνα. Αυτή είναι η ύστατη και κορυφαία υπηρεσία που προσφέρει στο δημιουργό του, καθώς είναι αυτή ακριβώς η επιστροφή του Ανθρώπινου είδους στην κατάσταση της βαρβαρότητας που συγκεντρώνει τους απαραίτητους όρους για τη καθολική-Παγκόσμια αφύπνιση της ειδολογικής μας συνείδησης, οι διεργασίες της οποίας έχουν ήδη ξεκινήσει, και θα κορυφωθούν στο ξέσπασμα της Παγκόσμιας Επανάστασης.
Όσο περισσότερο προχωράει η ανάπτυξη της Αλλοτρίωσης κατά τη διάρκεια της Ιστορίας, τόσο περισσότερο εξελίσσεται η αφηρημένη μορφή της Θεϊκότητας (ή απλά θρησκεία) και τόσο κοντύτερα φτάνει στη συμβολική προ-εικόνιση της πορείας και των χαρακτηριστικών που πρόκειται να λάβει η Θεϊκότητα του Ανθρώπινου είδους στην ολοκληρωμένη-πραγματωμένη της μορφή. Την πληρέστερη τέτοιου είδους προ-εικόνιση μας προσφέρει λογικά η πιο ανεπτυγμένη ιστορικά θρησκεία (που αποτέλεσε και το θεμέλιο λίθο της εμφάνισης κι επέκτασης του Κεφαλαίου), ο Χριστιανισμός - γι’ αυτό και βαρβαρότητα με δυο λόγια σημαίνει ότι (όπως ακριβώς προοιωνίζεται η Παλαιά Διαθήκη) η πρώτη Αποκάλυψη του πραγματικού Θεού θα είναι στη μορφή του Θεού-τιμωρού, του Θεού-εκδικητή.
Ο 21ος αιώνας θα φανερώσει την αλήθεια των πραγμάτων ως την ακριβώς αντίστροφη απ’ αυτήν που έχει εμφανιστεί κατά την περίοδο της Ανθρώπινης Ιστορίας-Αλλοτρίωσης. Γι’ αυτό λοιπόν κι εμείς ήδη από σήμερα, κατορθώνοντας να δούμε μες απ’ το πυκνό σκοτάδι του θανατικού που απλώνεται γύρω μας, στεκόμαστε απέναντι στους εφήμερους αυτοκράτορες κι επίδοξους δολοφόνους μας, κι αντιστρέφοντας το γνωστό χαιρετισμό τους φωνάζουμε: Χαίρε, μελλοθάνατε! Οι Καίσαρες σε χαιρετούν!






[1] Λίγες μέρες μετά τη συγγραφή αυτών των λέξεων η Βαγδάτη έπεσε στα χέρια των επιδρομέων δίχως να προβάλλει ιδιαίτερη αντίσταση, κατόπιν μιας (ασφαλώς μη αποδείξιμης, τουλάχιστο στη φάση αυτή, αλλά οπωσδήποτε κραυγαλέας) «συμφωνίας κυρίων» ανάμεσα στον Σαντάμ Χουσεϊν και τις δυνάμεις των Συμμάχων. Το γεγονός αυτό, παρ’ ότι προς στιγμή λειτούργησε ευνοϊκά για τους τρομοσταυροφόρους σ’ έναν κάποιο βαθμό (και ιδιαίτερα μετά τις υπερβολικές κι εν τέλει αβάσιμες προσδοκίες που είχαν ξυπνήσει οι εξελίξεις των πρώτων ημερών του πολέμου), στην πραγματικότητα δεν αλλοιώνει σε τίποτα την αλήθεια της πρότασης που ακολουθεί στο κείμενο.