Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΡΧΙΣΕ 15-11-2001 (δημοσίευση στο τεύχος 9 του περιοδικού FUTURA)

O ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΡΧΙΣΕ 15-11-2001
(Δημοσίευση στο τεύχος 9 του περιοδικού Futura)




Ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος[1]βρίσκεται ήδη εν εξελίξει. Ο όρος αυτός δεν αντιστοιχεί σε μια έστω πετυχημένη απόπειρα μεταφορικής προσέγγισης της
πραγματικής κατάστασης. Αποτυπώνει με κυριολεκτική ακρίβεια την πραγματικότητα στην οποία η Ανθρωπότητα υπάρχει και δρα μετά την 11-9.
Μπορεί ο πόλεμος αυτός να μη θυμίζει το γνωστό, συμβατικό είδος πολέμου
ανάμεσα σε οργανωμένους στρατούς αντιπάλων εθνών-κρατών, και να θέτει σε δοκιμασία το ρεπερτόριο των αναλυτικών σχημάτων των διαφόρων σχολιαστών
ωθώντας τους στην αναζήτηση νέων όρων ( π.χ « ασύμμετρα χτυπήματα » ), όμως
αυτό σε καμμία περίπτωση δεν θέτει σε αμφισβήτηση το χαρακτήρα του ως πολέμου. Όσο για το « Παγκόσμιος », ακόμη κι αν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ( Δεκέμβριος 2001) στο στόχαστρο της Συμμαχίας για τη σωτηρία του
Παγκόσμιου Καπιταλισμού με επικεφαλής τις Η.Π.Α βρίσκεται το Αφγανιστάν,
αρκεί μια ματιά στα δημοσιοποιημένα σχέδια της Ουάσιγκτων για επέκταση των επιθέσεων σε μια σειρά άλλα « ύποπτα » κράτη και πολύ περισσότερο στις ξεκάθαρες ως προς αυτό διακυρήξεις της Συμμαχίας περί « μακρόχρονης εκστρατείας κατά των τρομοκρατών όπου Γης », για να φανεί του λόγου το
αληθές.
Όσον αφορά το πρωταρχικό ζήτημα του προσδιορισμού των αντιπάλων σ’ αυτό
τον πόλεμο, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτότυπη παραδοξότητα. Μέσα σ’
ένα πρωτόγνωρα θολό και ασαφές τοπίο που εγκαινίασε η μυστικοπάθεια των δραστών του χτυπήματος της 11-9 [2] και η εμφανής αδυναμία των Η.Π.Α να εμφανίσουν στοιχειωδώς αξιόπιστα τεκμήρια για την ταυτότητα των ενόχων,
παρακολουθούμε τη βίαιη εγκαθίδρυση μιας Παγκόσμιας σύγκρουσης με απολυτότητα τέτοια, που απαγορεύει σε πρωτοφανή ιστορικά βαθμό την ουδέτερη
τοποθέτηση. Μια Παγκόσμια σύγκρουση που φέρνει σε αντιπαράθεση την πραγματικότητα του κυρίαρχου Δυτικού Καπιταλισμού με αυτήν της ισλαμικής
Ανατολής, και μεταφράζεται ιδεολογικά στη σύγκρουση « της δημοκρατίας και του πολιτισμού ενάντια στο βάρβαρο θρησκευτικό φονταμενταλισμό » ή στη σύγκρουση « των πιστών στο λόγο του αληθινού Θεού ενάντια στους άπιστους
δολοφόνους καταπατητές της Δύσης », σύμφωνα με την αντίστροφη ανάγνωση.
Η πρωτοβουλία των κινήσεων σ’ αυτού του είδους τη σχηματοποίηση των
αντιμαχομένων μετώπων ανήκει χωρίς αμφιβολία στην πλευρά εκείνη που κατέχει
την οικονομική, στρατιωτική και ιδεολογική υπεροχή, δηλαδή τις Η.Π.Α και τους Συμμάχους τους. Αναπαράγεται,όμως, με τον ακριβώς ανάλογα απόλυτο τρόπο και από την άλλη μεριά. Αυτή η ιδιόμορφη συμμετρία στις απόψεις των αντιμαχομένων πλευρών μας ανοίγει το δρόμο ώστε ν’ αντιληφθούμε κάτι που
έχει βαρύνουσα σημασία. Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη διευθέτηση της σύγκρουσης, πέρα από το να εξυπηρετεί τα ιδιαίτερα συμφέροντα της κάθε πλευράς της αντιπαράθεσης, υπακούει στην αναγκαιότητα των αντιφάσεων
του σημερινού Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού, νοούμενου διαλεκτικά
ως ένα δυναμικό σύνολο που υπερβαίνει τις ξεχωριστές δράσεις των μερών που
το απαρτίζουν, με το ειδικό βάρος που αντιστοιχεί στο καθένα, τις ενσωματώνει και ταυτόχρονα εκφράζεται μέσω αυτών.


ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΤΟΣ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ


Η πίεση που η ενορχήστρωση όλων των κυρίαρχων ιδεολογικών μηχανισμών
στον μονότονα επαναλαμβανόμενο σκοπό του « ή με μας ή με τους τρομοκράτες » ασκεί στους φορείς της απελευθερωτικής Ανθρώπινης δράσης είναι τεράστια. Πολύ περισσότερο, απ’ τη στιγμή που τους βρίσκει σ’ ένα ευαίσθητο χρονικό σημείο όπου έχουν προχωρήσει σε μια ταχεία συσσώρρευση ενός σημαντικού συλλογικού δυναμικού αντίστασης με τάσεις περαιτέρω ανάπτυξης, χωρίς, όμως,
να έχουν προλάβει να αναπτύξουν μια διαδικασία εις βάθος ιδεολογικής επεξεργασίας των ιδιαίτερων Παγκόσμιων ιστορικών (αντικειμενικών και υποκειμενικών )συνθηκών που συγκροτούν το πλαίσιο του σημερινού απελευθερωτικού οράματος.
Μπορεί τα αντανακλαστικά του κινήματος ενάντια στην Καπιταλιστική
Παγκοσμιοποίηση να λειτούργησαν πραγματικά άψογα και το κίνημα να
διοχέτευσε με γοργούς ρυθμούς το απελευθερωτικό του φορτίο στην ανάπτυξη
εστιών αντιπολεμικής αντίστασης ( με πιο προχωρημένο παράδειγμα την Ιταλία
που δεν έχει σταματήσει να χορεύει στους άγριους ρυθμούς των γεγονότων της
Γένοβας ), παρόλ’ αυτά η δυσκολία του διαχωρισμού τόσο από από τις κυρίαρχες
δυνάμεις του Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού όσο και από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό τύπου Μπιν Λάντεν, χωρίς ο διπλός αυτός διαχωρισμός να
καταργεί την προτεραιότητα της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ισχυρών,
παραμένει μεγάλη.
Πράγματι, αν προχωρήσουμε ένα βήμα πέρα από την οπωσδήποτε απαραίτητη και
δεδομένη απάντηση της ενεργούς εναντίωσης στον πόλεμο των Η.Π.Α και των Συμμάχων τους, θα βρεθούμε μπροστά σ’ένα γρίφο αποκαλυπτικό της παράνοιας
και της διαστροφής που χαρακτηρίζει το Παγκόσμιο Καπιταλιστικό σύστημα στην
τωρινή και ύστατη φάση της ιστορικής παρακμής του.
Η ίδια η φύση του προβλήματος και ο ύψιστος βαθμός της σημασίας του θεωρώ
πως καθιστούν επιτακτικό το εγχείρημα μιας βαθιάς, συνθετικής κατανόησης της
παραπάνω σύγκρουσης, τους κύριους άξονες της οποίας θα επιχειρήσω να αναδείξω στη συνέχεια. Πρόκειται για μια δυναμική διαδικασία κατανόησης που
αρθρώνεται σε δύο ξεχωριστές αλλά διαλεκτικά διαπλεκόμενες γνωσιακές
δράσεις : μια γνωσιακή δράση αποδόμησης της αντίθεσης που επικεντρώνεται στον καταρχήν ψευδή χαρακτήρα της αντίθεσης ως τέτοιας, και μια γνωσιακή δράση η οποία εστιάζοντας στο επίπεδο των αντικειμενικών βάσεων που
δημιούργησαν το ψεύδος αυτό και στην πραγματικότητα που το ψεύδος αυτό παράγει, θα αποκαταστήσει την αντίθεση στο πραγματικό της περιεχόμενο.



ΔΥΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ νs ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ : ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ ΨΕΜΜΑ



Ξεκινώντας από την πρώτη, θα πρέπει καταρχήν να καταστεί σαφές ότι η προβολή του αντιδραστικού χαρακτήρα του σύγχρονου ισλαμικού φονταμενταλισμού στο παρελθόν, που επιχειρείται μες απ’ την ιδέα μιας δήθεν διαχρονικής πολιτισμικής σύγκρουσης κατά την οποία ο δυτικός πολιτισμός και ο
χριστιανισμός ανέκαθεν υπεράσπιζαν την πρόοδο της Ανθρωπότητας, είναι παντελώς ανυπόστατη. Μια τέτοια αντίληψη αδικεί κατάφορα το μουσουλμανικό
πολιτισμό, ο οποίος κατέγραψε μια σειρά από εξαιρετικής σημασίας νίκες στο ενεργητικό του Ανθρώπινου Γένους ( αρκεί να θυμηθούμε τα επιστημονικά επιτεύγματα των Αράβων ), και αποτέλεσε στις κοινωνίες που κυριάρχησε την πιο
« ανθρώπινη » απάντηση στη στυγνή κτηνωδία του χριστιανισμού της Ιεράς Εξέτασης και των Σταυροφοριών.[3]
Το πως κατέστη εν γένει δυνατό να μετατραπεί ο μουσουλμανισμός σε φορέα των πιο οπισθοδρομικών ιδεολογικών και κοινωνικών επιταγών δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί – δεν πρόκειται για κάτι, άλλωστε, που αφορά αποκλειστικά το μουσουλμανισμό. Η υπαρξιακή υποδούλωση του Ανθρώπου που συνιστά την πεμπτουσία όλων ανεξαιρέτως των θρησκειών τις έχει ανάγει ιστορικά σε προνομιακούς φορείς της ιδεολογικής ρύθμισης των πλέον ακραίων μορφών κοινωνικής υποδούλωσης. Οι λόγοι για τους οποίους η δυνατότητα αυτή έγινε
πραγματική στις σύγχρονες κοινωνίες της Ανατολής σχετίζονται ευθέως με τον κυρίαρχο δυτικό Καπιταλισμό και τις επιλογές του.
Ο κυρίαρχος δυτικός Καπιταλισμός στήριξε και στηρίζει τη δική του ανάπτυξη
στην καταλήστευση των κοινωνιών αυτών – όπως και όλων των κοινωνιών εκτός
των ορίων των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών θυλάκων – υποχρεώνοντάς τες σε μια διαρκώς επιδεινούμενη οικονομική, κοινωνική και ιδεολογική καθυστέρηση,
που παρέχει το γενικό έδαφος για την ανάδυση θεοκρατικών καθεστώτων και φαινομένων τύπου Μπιν Λάντεν. Ταυτόχρονα, η στήριξη αυτών ακριβώς των καθεστώτων αποτελεί στρατηγική επιλογή του κυρίαρχου δυτικού Καπιταλισμού
για τη διασφάλιση των συμφερόντων του σε περιοχές καίριας γεωστρατηγικής
σημασίας κυρίως λόγω των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου. Τα καθεστώτα αυτά έχουν υπάρξει και σε αρκετές περιπτώσεις εξακολουθούν να είναι οι πιο αξιόπιστοι σύμμαχοι του κυρίαρχου δυτικού Καπιταλισμού στην ευρύτερη περιοχή. Το παράδειγμα της Σαουδικής Αραβίας που τυγχάνει να είναι το πιο σκληρό θεοκρατικό καθεστώς στον κόσμο, η μήτρα από την οποία ο ισλαμικός φονταμενταλισμός χρηματοδοτείται και εξάγεται στον κόσμο και ταυτόχρονα
το αγαπημένο παιδί της Δύσης, είναι το πλέον τρανταχτό και αδιάψευστο.
Αν σ’ όλα αυτά προσθέσουμε και το ότι οι ισλαμικές ομάδες αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα ακριβώς μες από την αμέριστη οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη των Η.Π.Α στο πλαίσιο της προηγούμενης Σταυροφορίας
ενάντια στον Κομμουνισμό, μπορούμε να αντιληφθούμε πλήρως τον ψευδή χαρακτήρα της εικόνας της ολικής και αγεφύρωτης αντιπαράθεσης που υποτίθεται πως χωρίζει τον κυρίαρχο δυτικό Καπιταλισμό από τον ισλαμικό
φονταμενταλισμό.[4]


Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΣΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ



Παρόλ’ αυτά, η σύγκρουση υπάρχει. Οι Αμερικάνικες βόμβες που πέφτουν, τώρα στο Αφγανιστάν αύριο ποιος ξέρει που, είναι πολύ πραγματικές.Οι εκατοντάδες νεκροί και οι χιλιάδες σπρωγμένοι στο ύστατο όριο της Ανθρώπινης
εξαθλίωσης εξαιτίας της υποτιθέμενης ιδεολογικής συγγένειάς τους με τους
εγκάθετους δυνάστες τους και της κτηνώδους επιβολής της ναζιστικής λογικής της συλλογικής ευθύνης με βάση την υπόθεση αυτή, είναι πολύ πραγματικοί.
Η ποικίλων βαθμών και αποχρώσεων συναίνεση σημαντικού μέρους των λαών του μουσουλμανικού κόσμου στο ριζοσπαστικό φονταμενταλισμό υπό το βάρος της επίθεσης και της πόλωσης που αυτή μοιραία παράγει, είναι επίσης πολύ πραγματική.[5]
Ανέκαθεν η κυρίαρχη ιδεολογία, αντανακλώντας την κυρίαρχη υλική δύναμη που την γεννά και την προσδιορίζει, έχει τη δυνατότητα να καθορίζει την πραγματικότητα στο βαθμό που η δύναμη αυτή καταφέρνει κάθε φορά να επιβάλλεται στην κοινωνία.
Όμως, η διαπίστωση της ισχύος της κυρίαρχης ιδεολογίας να κατασκευάζει και να επιβάλλει πραγματικότητες δεν είναι επαρκής εξήγηση για την ύπαρξη της ίδιας της σύγκρουσης. Το κρίσιμο ερώτημα « Γιατί η επιβολή της συγκεκριμένης σύγκρουσης στο συγκεκριμένο ιστορικό σημείο και ποια μπορεί να είναι η σημασία της ; » παραμένει ανοιχτό.
Καλό είναι να έχουμε πάντα κατά νου ότι η διατυπωμένη από το Μαρξ
διαλεκτική της Ανθρώπινης δράσης σύμφωνα με την οποία η ελευθερία δράσης του Ανθρώπου πραγματώνεται σε συνθήκες που δεν επιλέγει ο ίδιος, ισχύει τόσο
για τους καταπιεστές όσο και για τους καταπιεζόμενους, αν και ασφαλώς με διαφορετικό τρόπο. Ο Καπιταλισμός είναι ένα ανισομερές και σε πολλαπλές διαστάσεις ιεραρχικό Παγκόσμιο σύστημα, οι κύριες τάσεις του οποίου μοιραία
εκδηλώνονται πρώτιστα μες από τις κινήσεις των πιο ισχυρών του μερών – των
μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων. Αυτό, όμως, σε καμμία περίπτωση δε
συνεπάγεται ότι οι δυνάμεις αυτές μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, να ξεκινούν πολέμους και να ορίζουν φίλους κι εχθρούς κατά βούληση. Το σύνολο εκφράζεται μες από το μέρος αλλά και το προσδιορίζει, όσο ισχυρό κι αν είναι αυτό. Με απλά
λόγια, το παιχνίδι προσδιορίζει τους παίκτες. Αν θέλεις να είσαι ο νικητής στο παιχνίδι πρώτιστα πρέπει αυτό να υπάρχει, κι εσύ να παίξεις σύμφωνα με τους κανόνες του. Αυτούς τους κανόνες, με άλλα λόγια τη βαθύτερη ιστορική λογική
που διέπει τη σύγκρουση, θα επιχειρήσω να ανασύρω στην επιφάνεια στη συνέχεια.
Για το σκοπό αυτό, θεωρώ εξαιρετικά χρήσιμη μια αναδρομή στην προηγούμενη Παγκόσμια σύγκρουση, στην προηγούμενη μεγάλη σταυροφορία
του Καπιταλισμού, την σταυροφορία ενάντια στον Κομμουνισμό. Καθώς η σύγκρουση αυτή αποτελεί μια συντελεσμένη ιστορική εμπειρία, μπορεί πλέον
να γίνει αντικείμενο μιας σφαιρικής και διεισδυτικής αναλυτικής ματιάς, η οποία έχει να μας μας αποκαλύψει πολλά σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους ο
Καπιταλισμός δομεί τις συγκρούσεις του και το βαθύτερο νόημα στο οποίο
υπακούν.
Το πρώτο βασικό γεγονός που ενδιαφέρει άμεσα την κουβέντα μας και πρέπει να
υπογραμμιστεί είναι ότι ο Καπιταλισμός χρησιμοποιεί τις συγκρούσεις που
δημιουργεί για να συγκροτήσει τη δική του ταυτότητα. Αυτός είναι ένας πρωταρχικός λόγος για τον οποίο η επιλογή του αντιπάλου δεν είναι ποτέ αυθαίρετη. Ο Καπιταλισμός, όντας το πιο βαθιά ανταγωνιστικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης στην Ανθρώπινη Ιστορία ( η επέκταση και καθολικοποίηση του ανταγωνισμού σ’ όλες τις σφαίρες της Ανθρώπινης ζωής
προσδιορίζει το χαρακτήρα και το ιστορικό του όριο ), αδυνατεί να εκδιπλώσει τα δικά του χαρακτηριστικά δίχως τη μεσολάβηση μιας ανταγωνιστικής ετερότητας.
Η ανταγωνιστική σχέση θέτει σε κίνηση μια διαλεκτική διαδικασία ταυτοποίησης διαμέσου της αντίθεσης. Η διαδικασία αυτή δεν είναι παρά ένας γενικός, σχετικά εύκολα αναγνωρίσιμος στην Ανθρώπινη εμπειρία κανόνας που
λέει πως τα αντιμαχόμενα μέρη μιας αντίθεσης καθορίζουν αμφότερα τη δράση τους με γνώμονα το ένα τη δράση του άλλου, με αποτέλεσμα να τείνουν να εξομοιωθούν και να μετατραπούν το ένα σε καθρέφτη του άλλου. Από κάποιο
σημείο και μετά, η ύπαρξη του ενός αντιπάλου συνιστά τη φανέρωση της ταυτότητας του άλλου – γεγονός απαράδεκτο από την άποψη της κατεστημένης
τυπικής λογικής, όμως πέρα ως πέρα αληθινό.
Αυτή τη διαδικασία είμαστε πλέον σε θέση να την αναγνωρίσουμε στη σύγκρουση που καθόρισε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου - που υπήρξε συγχρόνως η εποχή της τελευταίας μεγάλης καπιταλιστικής ακμής[6]. Η τάση του Παγκόσμιου Καπιταλισμού μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, νοούμενου ως ενιαίας ολότητας, ήταν να εξελιχθεί μέσω της ιδιοποίησης και ενσωμάτωσης στη δική του δυναμική αιτημάτων και διεκδικήσεων εργατικού χαρακτήρα[7], και ήταν αυτή η διαδικασία ιδιοποίησης που προσέφερε την καύσιμη ενέργεια στον Καπιταλισμό γι’ αυτή την τελευταία του ακμή. Το κράτος, όντας ο κύριος αποδέκτης τόσο των εργατικών διεκδικήσεων όσο και των αιτημάτων προστασίας που κάθε εθνική αστική τάξη προέβαλλε σ’ ένα διεθνές περιβάλλον ανελέητου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, ενίσχυσε το βάρος της παρουσίας του στην οικονομία και την κοινωνική ζωή γενικότερα - με διαφορετικό σε κάθε περίπτωση τρόπο, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες κάθε καθιερωμένης ή νεότευκτης ( τα κράτη που προέκυψαν μες απ’ τη φωτιά τωναντιαποικιακών αγώνων ) εθνο-κρατικής οντότητας και τη θέση της στον Παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό.
H τάση αυτή δεν ήταν ipso facto δυνατό – όπως είδαμε πριν – να εκφραστεί
ως είχε, δηλαδή ως ενιαία Παγκόσμια τάση. Ο κυρίαρχος δυτικός Καπιταλισμός
με επικεφαλής τις Η.Π.Α « ανέλαβε » να εκφράσει το ιστορικό συμφέρον του
Παγκόσμιου Καπιταλιστικού συστήματος και να « στήσει » μια νέα Παγκόσμια σύγκρουση, να δημιουργήσει ένα Παγκόσμιο αντίπαλο που να εκφράσει σε
καθαρή και αντίθετη προς τον Καπιταλισμό μορφή την Παγκόσμια διαδικασία
καπιταλιστικής ιδιοποίησης των οικονομικών και πολιτικών μορφών που
αντιστοιχούν ιστορικά στην εργατική τάξη[8]. Στο πρόσωπο του καθεστώτος της Ε.Σ.Σ.Δ βρήκε τον ιδανικό[9]. Διαδραματίζοντας το ρόλο του απόλυτου οικονομικού, στρατιωτικού και ιδεολογικού εχθρού του Καπιταλισμού, η Ε.Σ.Σ.Δ
μαζί με τα προσκείμενα σ’ αυτήν καθεστώτα υπήρξε η χωρική αποκρυστάλλωση της συγκεκριμένης φάσης του Παγκόσμιου Καπιταλισμού, το σοσιαλιστικό πρόσωπο, η σοσιαλιστική φανέρωση του Καπιταλισμού στον κόσμο[10].
Όμως, αυτή η διαδικασία φανέρωσης μέσω της αντίθεσης υπήρξε συγχρόνως
για το Παγκόσμιο Καπιταλιστικό σύστημα και μια πρώτης τάξεως διαδικασία
απόκρυψης,με πραγματικά τεράστια σημασία για την ίδια την επιβίωσή του.
Προβάλλοντας το Σοσιαλισμό σε μια εξωτερική από το ίδιο και τις αντιφάσεις του
ετερότητα μπόρεσε να οικειοποιηθεί τα σοσιαλιστικά στοιχεία ( σχεδιασμένη κρατική παρέμβαση και άνοδος της εργατικής κατανάλωσης ως μοχλός της
καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης – Κέυνς ) διασφαλίζοντας ταυτόχρονα
τη δική του ιστορική συνέχεια και συνοχή. Μπόρεσε να προωθήσει τη σύμφωνη με το χαρακτήρα και το συμφέρον του πραγμάτωση της ιστορικής αναγκαιότητας
να αναλάβει η εργατική τάξη τον πρωταγωνιστικό ρόλο, υποτάσσοντας το ρόλο αυτό στην υπηρεσία του. Μπόρεσε να δώσει με τον δικό του τρόπο ( δηλαδή
ανταγωνιστικά ) έκφραση στην Παγκόσμια δυναμική που τον διέπει, αποκρύπτοντας ταυτόχρονα αυτήν ακριβώς την Παγκόσμια δυναμική.
Το ίδιο πετυχημένο « κόλπο » επιχειρεί σήμερα να επαναλάβει ο Παγκόσμιος
Καπιταλισμός με τη νέα σταυροφορία του κυρίαρχου δυτικού Καπιταλισμού κατά
της « Παγκόσμιας τρομοκρατίας ». Μόνο που η ιστορική συγκυρία είναι πλέον
πολύ διαφορετική. Δε ζούμε πια την τελευταία καπιταλιστική ακμή, αλλά την ύστατη, την τελειωτική καπιταλιστική παρακμή. Η τάση του Παγκόσμιου Καπιταλισμού δεν είναι πια να δίνει σχετικό χώρο στην εργατική τάξη και να ιδιοποιείται τα βήματά της. Είναι να στρέφεται με δολοφονικές τάσεις ενάντια στην Ανθρωπότητα και την Ιστορία, στερημένος ο ίδιος από κάθε Ανθρώπινο και
Ιστορικό νόημα. Αυτή είναι η Παγκόσμια τάση που αυτή τη φορά επιχειρεί να
φανερώσει και ταυτόχρονα να αποκρύψει ο Παγκόσμιος Καπιταλισμός. Και το
επιχειρεί « στήνοντας » απέναντί του ως Παγκόσμιο αντίπαλο τη φονταμενταλίστικη τρομοκρατία.
Σύμφωνα με την ίδια διαλεκτική διαδικασία που είδαμε και πριν, ο φονταμενταλισμός αντικατοπτρίζει τον κυρίαρχο δυτικό Καπιταλισμό – και το ίδιο
το Παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα που εκφράζεται μες από τις πιο ισχυρές του δυνάμεις – στην κορυφαία αντιδραστική του φάση. Η ταυτότητα του σημερινού Καπιταλισμού αποκαλύπτεται στην πιο καθαρή της μορφή μέσα στο φονταμενταλισμό. Ο φονταμενταλισμός του θρησκευτικού δόγματος αντικατοπτρίζει την Παγκόσμια βαρβαρότητα του φονταμενταλισμού της αγοράς
και του κέρδους. Η απόλυτη ισχύς του φετίχ του Θεού αποκρυσταλλώνει την ολοκληρωτική επικράτηση του φετίχ του Χρήματος πάνω στις τύχες της Ανθρωπότητας. Η καθολική υπαγωγή του Ανθρώπου στις κατηγορίες του
μεταφυσικού ανορθολογισμού αντικατοπτρίζει την πλήρη καταβύθιση του Παγκόσμιου Καπιταλισμού στη μεταφυσική του Εμπορεύματος, στο μεταφυσικό ανορθολογισμό που μοιραία συνοδεύει την απώλεια ιστορικού νοήματος.
Αν θέλουμε, λοιπόν, σήμερα ν’ ακούσουμε καθαρά, χωρίς « παράσιτα » τη φωνή του Παγκόσμιου Καπιταλισμού, πρέπει να στρέψουμε τ’ αυτιά μας στα κυρήγματα του φονταμενταλισμού. Η κύρηξη του ολοκληρωτικού πολέμου του
Θεού και των πιστών του ενάντια σ’ όλους τους άπιστους αποτελεί στην πραγματικότητα την κύρηξη του ολοκληρωτικού πολέμου του ολικά παραδομένου
στην υλική του μεταφυσική Παγκόσμιου Καπιταλισμού ενάντια στο Ανθρώπινο Είδος.
Ο Παγκόσμιος Καπιταλισμός χρησιμοποιεί τη σύγκρουση με το φονταμενταλισμό για να δώσει έκφραση στα δικά του « θέλω », για να υποβιβάσει
το δικό του συνολικό επίπεδο στο ακραία οπισθοδρομικό σημείο του
φονταμενταλισμού. Η καταστροφή των πολιτιστικών μνημείων του Αφγανιστάν
από τους Ταλιμπάν περιγράφει εύγλωττα το τι κάνει ο Παγκόσμιος Καπιταλισμός
στον Ανθρώπινο Πολιτισμό συνολικά. Δεν είναι τυχαίο πως ενώ η κυρίαρχη δυτική προπαγάνδα κατακεραυνώνει την ακραία εφαρμογή του ισλαμικού νόμου
στις μουσουλμανικές χώρες, την ίδια στιγμή ο κυρίαρχος δυτικός Καπιταλισμός επιχειρεί ουσιαστικά να εξομοιώσει σε αυταρχικότητα και αυθαιρεσία το δικό του
« δημοκρατικό », « ανθρωπιστικό » νομοθετικό πλαίσιο με το ισλαμικό δίκαιο, με
πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.
Η σύγκρουση ανάμεσα στον κυρίαρχο δυτικό Καπιταλισμό και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό επιτρέπει στον πρώτο να εμφανίζει στα λόγια τον εαυτό του ως υπερασπιστή της Δημοκρατίας, της Προόδου και του Πολιτισμόυ,την ίδια στιγμή που εξαλείφει στην πράξη από την ταυτότητά του κάθε υπόλειμμα τέτοιων στοιχείων. Συνιστά την απόπειρα του Παγκόσμιου Καπιταλισμού να ελέγξει
πρακτικά και ιδεολογικά τη σημερινή Παγκόσμια συγκυρία και να επιβάλλει το δικό του δολοφονικό νόμο. Αν, μάλιστα, θυμηθούμε ξανά ότι ήταν ο κυρίαρχος
δυτικός Καπιταλισμός που επέβαλλε ουσιαστικά τη γιγάντωση του φονταμενταλισμού στο πλαίσιο της μεταξύ τους συμμαχίας ενάντια στον κοινό
Σοβιετικό εχθρό, είμαστε σε θέση πλέον ν’ αντιληφθούμε την άδηλη, βαθύτερη λογική με την οποία ο κυρίαρχος δυτικός Καπιταλισμός στο πρόσωπο των συμμάχων του τότε προετοίμασε μεθοδικά όσο και ασυνείδητα τους εχθρούς του σήμερα και φύτεψε το σπόρο του δικού του μελλοντικού εαυτού, με την ίδια ακριβώς λογική που κάθε κύμα οικονομικής ανάπτυξης του Καπιταλισμού
προετοιμάζει μεθοδικά όσο και ασυνείδητα τους όρους της επερχόμενης οικονομικής κρίσης.
Αν, τώρα, αφήσουμε κατά μέρος τον κυρίαρχο δυτικό Καπιταλισμό και εξετάσουμε την ίδια διαδικασία από την πλευρά των αντιπάλων του, θα βρεθούμε
μπροστά στο δεύτερο εξαιρετικής σημασίας φαινόμενο που διέπει τις συγκρούσεις
του Παγκόσμιου Καπιταλισμού.
Είδαμε πως ο « υπαρκτός σοσιαλισμός » εξέφρασε - με τρόπο τόσο καθαρό που ο κυρίαρχος δυτικός Καπιταλισμός δεν θα μπορούσε από τη φύση του να προσεγγίσει – την τάση του Παγκόσμιου Καπιταλισμού να εξελιχθεί αφομοιώνοντας τις προοδευτικές αρνήσεις που προέβαλλε απέναντί του η εργατική τάξη. Το πράγμα, όμως, δεν τελειώνει εκεί.
Με την ίδια κίνηση που ο « υπαρκτός σοσιαλισμός » αποκρυστάλλωνε τη φύση
του Παγκόσμιου Καπιταλισμού και ενσωματωνόταν στο πλαίσιό του μέσω του
ανταγωνισμού του με τον κυρίαρχο δυτικό Καπιταλισμό, αντανακλούσε συγχρόνως με αντεστραμμένο-αρνητικό τρόπο τον πραγματικό αντίπαλο του
Παγκόσμιου Καπιταλισμού. Πάντα υπάρχει και πραγματικός Παγκόσμιος αντίπαλος που, όμως, δε διάκειται εξωτερικά προς τον Παγκόσμιο Καπιταλισμό,
αλλά προκύπτει διαλεκτικά μες απ’ τις εσωτερικές του αντιφάσεις και το χαρακτήρα που αυτές παίρνουν ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξής τους.
Αυτός ο αντίπαλος κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου – και καθ’ όλη τη
διάρκεια του 20ου αιώνα – ήταν η απειλή μιας εργατικής Επανάστασης σε κάποια
χώρα, που θα ξεπερνούσε την αφομοιωτική ικανότητα του Καπιταλισμού και θα
μπορούσε να καταλήξει, επεκτεινόμενη βαθμιαία από κράτος σε κράτος, στην
Παγκόσμια ανατροπή του. Αυτό τον αντίπαλο φανέρωνε και συγχρόνως απέκρυπτε - σε μια μορφή που αναποδογύριζε το νόημά του - η ύπαρξη του καθεστώτος της Ε.Σ.Σ.Δ, αυτή η δυνατότητα υπήρξε η αντεστραμμένη του ουσία[11].
Aν, τώρα, στρέψουμε το βλέμμα στη σημερινή Παγκόσμια σύγκρουση και θέσουμε το ερώτημα «ποια είναι η αρνητική-αντεστραμμένη ουσία της απόλυτης υποταγής του Ανθρώπου στη θρησκευτική μεταφυσική, που πρεσβεύει ο φονταμενταλισμός ;», ποια θα μπορούσε να είναι η απάντηση ; Ποιος είναι ο σημερινός πραγματικός Παγκόσμιος εσωτερικός εχθρός του Παγκόσμιου Καπιταλισμού ο οποίος ενσαρκώνεται αντεστραμμένα στο πρόσωπο του φανατικού καμικάζι που θυσιάζει την Ανθρώπινη ζωή του για να εισέλθει στον παράδεισο του Αλλάχ ;
Είναι επιτέλους η Παγκόσμια Ανθρωπότητα. Είναι ο Άνθρωπος στην πλήρη ειδολογική του πραγματικότητα. Είναι ο Άνθρωπος που έφτασε πια το πλήρωμα του Χρόνου να υπερβεί το όριο όλης της εώς τώρα Ιστορίας του και της πραγματικότητας που αυτή παρήγαγε για τον ίδιο ( ο Καπιταλισμός της εποχής της παγκοσμιοποίησης είναι ακριβώς το ύστατο αυτό όριο ), να σπάσει τα δεσμά της αλλοτρίωσης από την πραγματική του φύση που χαρακτηρίζουν την Ιστορία αυτή, και – μες απ’ την Παγκόσμια Ανθρώπινη Κοινωνική Επανάσταση – να αποκαλύψει ολοκληρωμένα στον Κόσμο την πραγματική του φυσική διαφορά από αυτόν, την αληθινή του ειδολογική ταυτότητα : ΘΕΟΣ. Είναι ο Άνθρωπος που έχει φέρει πια τον εαυτό του σε θέση να μπορεί να ξεκινήσει να πραγματώνει το δικό του Παράδεισο.
Τι σημαίνουν όλα αυτά ; Ας πάρουμε τα πράγματα αναλυτικά από την αρχή.


[1] Εάν συνηγορήσουμε με τον subcommandante Marcos πως ο Τρίτος υπήρξε ο Ψυχρός πόλεμος μεταξύ των υπερδυνάμεων Η.Π.Α και Ε.Σ.Σ.Δ, και δεν έχουμε ιδιαίτερο λόγο να μην το κάνουμε.
[2] Η έμμεση ανάληψη της ευθύνης που φέρεται να έκανε ο Μπιν Λάντεν κατόπιν της μη αναστρέψιμης χρέωσης
του χτυπήματος σ’ αυτόν και της αναγόρευσής του σε σύμβολο της ισχύος του πολιτικού Ισλάμ, δε συνιστά επ’
ουδενί τεκμήριο.
[3] Οι αιτίες γι’ αυτή την κατάσταση – όπως άλλωστε και για τη σημερινή – δεν εντοπίζονται στα δόγματα των δύο
θρησκειών, αλλά στα κοινωνικά δεδομένα που οι δύο θρησκείες αντανακλούν και ταυτόχρονα συνδημιουργούν.
Τα ίδια τα δόγματα δεν είναι παρά ιδεολογικές αποκρυσταλλώσεις ενός συγκεκριμένου επιπέδου κοινωνικής
εξέλιξης και υπόκεινται στη διαρκή επανανοηματοδότηση που επιβάλλει η δυναμική αυτής της εξέλιξης,
για όσο διάστημα συνεχίζουν ν’ αποτελούν ενεργό της κομμάτι.
[4] Μέσα σ’ όλ’ αυτά, δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να υποτιμήσουμε το ρόλο που διαδραμάτισε στη διαμόρφωση του συγκεκριμένου σκηνικού η αδυναμία της ιδεολογικά και πολιτικά υποταγμένης στο σταλινισμό και τις επιταγές
της εξωτερικής πολιτικής της σοβιετικής άρχουσας τάξης Αριστεράς να προβάλλει μια ολοκληρωμένη εναλλακτική
ριζοσπαστική πρόταση στις κοινωνίες αυτές, που άφησε το περιθώριο στον ισλαμισμό να αξιοποιεί προς όφελός του τις διαθέσεις αντίστασης των Ανθρώπων ενάντια στην άθλια πραγματικότητα της ζωής τους
[5] Πρέπει οπωσδήποτε ν’ αποφύγουμε την ταύτιση της μεγάλης αυτής μερίδας κόσμου με τον αντιδραστικό χαρακτήρα του φονταμενταλισμού. Σε μαζικό επίπεδο, ο φονταμενταλισμός προσφέρει τη μοναδική άμεσα ορατή
διέξοδο αντίστασης σε κοινωνίες σκόπιμα καθηλωμένες από εξωτερικούς κι εσωτερικούς παράγοντες σε κατάσταση όπου η θρησκεία εξακολουθεί να συνιστά το καθολικό πεδίο εγγραφής των κοινωνικών αντιθέσεων.
Οι μάζες του μουσουλμανικού κόσμου υπήρξαν κι εξακολουθούν να είναι τα πρώτα και κυριότερα θύματα του
φονταμενταλισμού. Ο κατεπείγοντας χαρακτήρας της αθλιότητας που ζουν είναι που τις κάνει να στρέφονται στην αναζήτηση άμεσα ριζοσπαστικών λύσεων, κι όχι τα οράματα του παραδείσου του Αλλάχ (χωρίς να υποτιμάμε καθόλου τη σημασία της συγκεκριμένης ιδεολογικής διευθέτησης, όπως θα φανεί παρακάτω ).
[6] Το τέλος της καπιταλιστικής άνθισης που σηματοδότησε η πετρελαϊκή κρίση του 1973 μπορεί να μη συνέπεσε με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, προσδιόρισε, όμως, την έναρξη των μοριακών διαδικασιών αποσύνθεσης του
« σοσιαλιστικού » οικοδομήματος.
[7] Η τάση αυτή εμφανίζεται ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα. Τότε, ο Καπιταλισμός ολοκλήρωσε τον κύκλο της αυστηρά δικής του ιστορικής εξέλιξης, την ανάπτυξή του με πρωταρχικό κινητήριο μοχλό την εκδίπλωση των
ιδιογενών χαρακτηριστικών του, και φυσιολογικά, εκδηλώθηκε η πρώτη σοβαρή απόπειρα ανατροπής του
( Ρώσικη Επανάσταση ) που όμως, αποτυγχάνοντας να επεκταθεί και να ανατρέψει παγκόσμια τον Καπιταλισμό
( η Παγκόσμια ανατροπή είναι η μόνη πραγματική που μπορεί να γνωρίσει ο Καπιταλισμός ), σηματοδότησε ταυτόχρονα την είσοδο της εργατικής τάξης στο καπιταλιστικό προσκήνιο. Η φάση αυτή κορυφώθηκε μεταπολεμικά για να ολοκληρωθεί τελικά κι αυτή με την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ, φέρνοντας τον Παγκόσμιο
Καπιταλισμό κατάφατσα με το απόλυτο ιστορικό του αδιέξοδο.



[8] Προφανώς η ιδιοποίηση συνεπάγεται μια ακραία διαστρέβλωση των μορφών αυτών, γι’ αυτό και θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς να τις συναντήσει στην πραγματική ( δηλ. την ιστορική ) σοσιαλιστική-επαναστατική
τους μορφή. Συνεπάγεται, όμως, πολύ περισσότερα απ’ αυτήν. Η έννοια της «διαστρέβλωσης» περιορίζεται στο πλαίσιο της εμπειρικής διαπίστωσης. Η έννοια της «ιδιοποίησης» από την άλλη, συλλαμβάνει την αντιδραστική
ιστορική κίνηση αφομοίωσης ενός ιστορικού σταδίου της Ανθρωπότητας (του Σοσιαλισμού) στο προηγούμενό του
(τον Καπιταλισμό), δηλαδή το απώτερο ιστορικό νόημα της διαστρέβλωσης. Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη τη διαλεκτική σχέση αντίθεσης που συνδέει ιστορικά το Σοσιαλισμό με τον Καπιταλισμό (όπως κι όλα τα ιστορικά στάδια με τα προηγούμενα και τα επόμενά τους), μπορούμε να ισχυριστούμε πως η εισαγωγή της έννοιας της «αντιστροφής» ενδείκνυται προκειμένου να απόδώσει ακριβέστερα από την έννοια της «διαστρέβλωσης» την ιστορική αυτή κίνηση σ’ ένα πιο άμεσο περιγραφικό επίπεδο.
[9] Αυτό συνέβη αφού πρώτα η ευκαιρία της Σοσιαλιστικής Επανάστασης είχε χαθεί σε Παγκόσμιο επίπεδο και
- φυσιολογικά – και μες την ίδια την Ε.Σ.Σ.Δ ήδη από τη δεκαετία του ’20. Στο χρονικό διάστημα που
μεσολάβησε μέχρι την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, οι σοσιαλιστικές παρακαταθήκες της Οκτωβριανής
Επανάστασης είχαν πλήρως αποκαθαρθεί από κάθε στοιχείο πραγματικής επαναστατικής δυναμικής και μετατραπεί στην πράξη σε δυνάμεις σαφώς αντεπαναστατικές. Μπορούμε, σε συμφωνία με την πιο πάνω σημείωση, να ισχυριστούμε πως πρόκειται για τη διαδικασία οικοδόμησης του «αντεστραμμένου εργατικού κράτους» στην Ε.Σ.Σ.Δ. Η έννοια «αντεστραμμένο εργατικό κράτος» επιχειρεί να συλλάβει την κίνηση του μετασχηματισμού των σοσιαλιστικών μορφών σε κάτι που σε τελική ανάλυση έχει αναμφισβήτητο καπιταλιστικό χαρακτήρα η οποία αποκρυσταλλώνεται στη δομή του Σοβιετικού καθεστώτος , σε αντίθεση με τις επικρατούσες στο χώρο της Επαναστατικής Αριστεράς και αντικρουόμενες ορολογίες του «εκφυλισμένου εργατικού κράτους» και του «κρατικού καπιταλισμού», που αμφότερες δίνουν προτεραιότητα στην πραγματικότητα του ενός από τα δύο σκέλη του μετασχηματισμού, η καθεμιά σε διαφορετικό.

[10] Αξίζει εδώ να υπογραμμιστεί η παραγνωρισμένη σημασία του γεγονότος ότι ήταν ακριβώς οι επιθετικές ενέργειες
του κυρίαρχου δυτικού Καπιταλισμού στον περίγυρο της Ε.Σ.Σ.Δ μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου που δεν άφησαν το περιθώριο στην Ε.Σ.Σ.Δ να διανοηθεί καν πως θα μπορούσε να συνυπάρξει ειρηνικά με τον κυρίαρχο δυτικό Καπιταλισμό.
[11] Στο γεγονός αυτό βρίσκεται η αντικειμενική βάση της βαθιάς ταύτισης των εργαζομένων μαζών Παγκοσμίως με το καθεστώς της Ε.Σ.Σ.Δ, πέρα από τα τερτίπια της προπαγάνδας του καθεστώτος και των ελεγχόμενων από αυτό
Κομμουνιστικών Κομμάτων διεθνώς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου