Η ΘΥΣΙΑ 29-10-2001

Η ΘΥΣΙΑ 29-10-2001

Η σύγχρονη παγκόσμια γενιά Ανθρώπων δε χρειάζεται να θυσιάσει απολύτως τίποτα.
Η Θυσία έχει καθορίσει την Προϊστορία του Ανθρώπινου Είδους[1]ως υπαρξιακό πρότυπο της συναλλαγής του Ανθρώπου με τον Κόσμο, τους άλλους Ανθρώπους και τον Εαυτό του. Υπήρξε η συνολική στρατηγική της Ανθρωπότητας στον αγώνα της να απελευθερωθεί από το φυσικό Νόμο που προσδιορίζει τα ζωντανά όντα και συνοψίζεται στη μάχη για την επιβίωση, και να πραγματώσει την αληθινή-Θεϊκή φυσική της υπόσταση. Κάθε μικρή ή μεγάλη Ανθρώπινη θυσία ( αν και δεν υπάρχει μικρή Ανθρώπινη θυσία - στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα Ανθρώπινο που να μην είναι μεγάλο όσο ο
Κόσμος ) σημαδεύεται από και υλοποιεί ταυτόχρονα την Υπέρτατη Θυσία που χαρακτηρίζει την Προϊστορία του Είδους μας. Τη Θυσία της πραγματικής, Θεϊκής Ανθρώπινης φύσης στη μάχη ανάμεσα στο παλαιότερο και το νεότερο, στο ανώτερο και το κατώτερο επίπεδο κοσμικής ύπαρξης, ανάμεσα στο Φυσικό και το Φυσικά Ανθρώπινο επίπεδο.
Γι’ αυτό και στη στρατηγική της Θυσίας εγγράφεται η δυσμενής θέση του Ανθρώπου απέναντι στη φυσική Νομοτέλεια καθ’ όλη τη διάρκεια της Ανθρώπινης Προϊστορίας, αλλά συγχρόνως και το μεγαλείο του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής της Ανθρώπινης υπόστασης, που λειτουργεί έτσι ώστε το νόημα όλων των Ανθρώπινων Πράξεων να συντάσσεται διαχρονικά σύμφωνα με τους κανόνες υλοποίησης του καθολικού Ανθρώπινου σχεδίου
( ΘΕΟΣ ), ανεξάρτητα από το σημείο της πορείας προς την πραγμάτωσή του στο οποίο εκδηλώνεται.
Η Αλλοτρίωση από την πραγματική, Θεϊκή Ανθρώπινη φύση είναι η Υπέρτατη Ανθρώπινη Θυσία. Γι’ αυτό και η τελευταία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θρησκεία. Η θρησκεία είναι το οντολογικό σημάδι της περιόδου της Προϊστορίας. Το αρχικό και τελικό σημείο κάθε Ανθρώπινης Αλλοτρίωσης. Κάθε Αλλοτρίωση δεν είναι παρά μια οντολογική υποταγή του Ανθρώπου στα δικά του δημιουργήματα, που έτσι αποκτούν στα μάτια του μεταφυσική διάσταση. Ο Θεός είναι το ύψιστο Ανθρώπινο δημιούργημα( η θεμελιακή Ανθρώπινη Ιδέα που κινείται μέσω της Ανθρώπινης Πράξης προς την πραγμάτωσή της), και η υποταγή σ’ Αυτόν το απόλυτο παράδειγμα κάθε Ανθρώπινης Αλλοτρίωσης.
Η θρησκεία, προαιώνια κάτοχος του Ανθρώπινου μυστικού του Θεού ( ή του Θεϊκού μυστικού του Ανθρώπου ) στην αφηρημένη-αντεστραμμένη, ιδεολογική του μορφή, και των αφηρημένων-αντεστραμμένων, ιδεολογικών εκδηλώσεων της Ανθρώπινης Θεϊκότητας ( Γλώσσα – Γραφές ), ανέλαβε να επενδύσει συμβολικά τη Θυσία και να αποτελέσει τον ενεργό μεσολαβητή της πραγματικής κατηγορικής προσταγής του Είδους μας : ο Θεός χρειάζεται θυσίες. Δίχως φυσικά να συνειδητοποιεί ( η Προϊστορία είναι η ασυνείδητη Ιστορία του Ανθρώπου ), ούτε καν να υποψιάζεται ότι ο Θεός στον οποίο σωστά αναφέρεται είναι το πραγματικό πρόσωπο του Ανθρώπου.
Οι τελετουργικές θυσίες Ανθρώπων και ζώων είχαν κεντρική θέση στην πρακτική των θρησκειών, και επιβιώνουν με κάποιες μορφές και στις μέρες μας. Η τέλεση Ανθρώπινων και ζωικών θυσιών για όμοιους ή ανάλογους θρησκευτικούς σκοπούς (π.χ ο εξευμενισμός της οργής των θεών) υποδηλώνει την οντολογική αναλογία του Ανθρώπου με τα ζώα την περίοδο αυτή, το γεγονός ότι ο Άνθρωπος παραμένει υποτελής στους προσδιορισμούς της φυσικής-ζωικής του υπόστασης.
Στο χριστιανισμό, το πιο ανεπτυγμένο ιστορικά σύστημα θρησκευτικής πίστης, κωδικοποιήθηκε ένα εξαιρετικά σημαντικό ποιοτικό άλμα που σημειώθηκε στην Ανθρώπινη Προϊστορία. Με το χριστιανισμό, η Ανθρώπινη Θυσία συνεχίζει ασφαλώς να εκθειάζεται ( διαφορετικά δεν θα μιλούσαμε για θρησκεία ) ως η πεμπτουσία της Ανθρώπινης μεγαλοσύνης[2], αυτή τη φορά όμως κατά το πρότυπο της Θεϊκής Θυσίας. Ο Θεός είναι πλέον Αυτός που καταρχήν θυσιάζεται για τον Άνθρωπο.
Η αλλαγή αυτή συμβολοποίησε το πραγματικό πέρασμα της Ανθρώπινης Προϊστορίας και Αλλοτρίωσης στην κορυφαία και τελική της φάση. Ο Άνθρωπος θυσιάζεται πλέον καθολικά και αμφίπλευρα. Θυσιάζεται και στις δύο όψεις της οντολογικής υπόστασης που κατέχει την περίοδο αυτή, την πραγματωμένη-ζωική και την ακόμη αφηρημένη-Θεϊκή. Με το χριστιανισμό η Ανθρωπότητα περνάει στην περίοδο της καθολικής Αλλοτρίωσης που δεν θ’ αργήσει, ακολουθώντας το καθολικό πρότυπο της εκδήλωσης της Ανθρώπινης Πράξης, από αφηρημένη (θρησκευτική) να εξελιχθεί σε πραγματωμένη (κοσμική) με την εγκαθίδρυση του Καπιταλισμού. Ταυτόχρονα όμως, η καθολική αυτή Θυσία-Αλλοτρίωση της Ανθρώπινης φύσης, ολοκληρώνοντας τον κύκλο της Προϊστορίας, συνιστά το διαλεκτικό προοίμιο της καθολικής Ανθρώπινης απελευθέρωσης.
Η (έστω και κάτω από τους αντιστρέφοντες την πραγματικότητα όρους της θρησκευτικής αλλοτρίωσης) μαρτυρία της οντολογικής ομοιότητας του Θεού με τον Άνθρωπο καταγράφτηκε στο χριστιανικό ιδεατό πρότυπο του ενός και μοναδικού Θεανθρώπου. Αυτό υπήρξε ένα τεράστιο βήμα της Ανθρώπινης Σκέψης στην πορεία της προς την Θεϊκή (δηλαδή την Ανθρώπινη) Αλήθεια, όντας κομμάτι της διαδικασίας κατά την οποία η περίοδος της καθολικής Ανθρώπινης Αλλοτρίωσης που άνοιξε με την έλευση του χριστιανισμού υπήρξε συνολικά ένα τεράστιο βήμα της Ανθρώπινης Πράξης στην πορεία της προς την πραγμάτωση της Θεϊκής (δηλαδή της Ανθρώπινης) Αλήθειας.
Ολ’ αυτά όμως σε λίγο θα αποτελούν οριστικό παρελθόν. Η Ανθρωπότητα ετοιμάζεται για την τελευταία μεγάλη της Θυσία. Η εσωτερική (δηλαδή η ταξική, βλ. σημείωση 2) σύγκρουση του Ανθρώπου άγγιξε το σημείο στο οποίο οι δύο συγκρουόμενοι κοινωνικοί πόλοι της Ανθρώπινης Δράσης δεν μπορούν πλέον να συνυπάρχουν, έχουν γίνει οντολογικά ασύμβατοι. Ο ένας ( ο Παγκόσμιος Καπιταλισμός ) έχει απογυμνωθεί από κάθε Ανθρώπινο νόημα και η ύπαρξή του στρέφεται ενάντια στην ίδια τη φυσική επιβίωση του Ανθρώπινου Είδους. Στο πρόσωπο των όντων που ενσαρκώνουν την δολοφονική ισχύ του Παγκόσμιου Καπιταλισμού πάνω στην Ανθρωπότητα, η τελευταία θα θυσιάσει άπαξ και δια παντός τη ζωική της υπόσταση. Θα είναι η τελευταία Θυσία του Είδους μας στο βωμό του Θεού – η Θυσία που πραγματώνει το Θεό.
Ο ιστορικός ρους της Ανθρώπινης Πράξης (το θέλημα του Θεού, μ’ άλλα λόγια) έχει φέρει τη σημερινή παγκόσμια γενιά Ανθρώπων στην ευτυχή θέση να είναι αυτή που θα πραγματώσει το τελικό βήμα της Ανθρωπότητας προς την αληθινή, Θεϊκή της φύση. Να είναι η γενιά που θα πραγματοποιήσει την Παγκόσμια Ανθρώπινη Κοινωνική Επανάσταση που θα σαρώσει τον Παγκόσμιο Καπιταλισμό. Που θα Αποκαλύψει στον Κόσμο την αληθινή ταυτότητα του Θεού, του φυσικού Δημιουργού που σφραγίζει με την Πράξη του την Ύλη και της δίνει τη μορφή του : ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Δε χρειάζεται να θυσιάσει τίποτα από τις επιθυμίες της, το χρόνο της, τον κόπο της, τη σκέψη της, την προσοχή της. Τίποτα από τον Εαυτό της – διότι στην πραγματικότητα η θυσία οποιουδήποτε πράγματος από τον Άνθρωπο είναι θυσία του Εαυτού του, απ’ τη στιγμή που τα πάντα υποτάσσονται οντολογικά στην άπειρη σφαίρα της Δράσης του, τα πάντα είναι Αυτός.
Όλες οι προηγούμενες γενιές Ανθρώπων έχουν θυσιαστεί αρκετά. Η σύγχρονη παγκόσμια γενιά Ανθρώπων δεν θα κάνει θυσίες. Θυσιάζοντας τον Παγκόσμιο Καπιταλισμό θα φέρει το τέλος κάθε Ανθρώπινης θυσίας .
[1] Ως Προϊστορία νοείται ολόκληρη η Ανθρώπινη Ιστορία που πλησιάζει στο τέλος της. Ο Ανθρώπινος Χρόνος, ο οποίος μετράει τον αγώνα της Ανθρωπότητας να παράγει τον Εαυτό της στην ελεύθερη, ολοκληρωμένη ειδολογική του πραγματικότητα, να μετατρέψει τον Άνθρωπο-ζώο στον Άνθρωπο-Θεό,φυσικό Δημιουργό του υλικού κόσμου και του Εαυτού του. Με την επίτευξη αυτού του στόχου θα εξαφανιστεί ( «κάθε ιστορική αναγκαιότητα είναι μια εξαφανιζόμενη αναγκαιότητα» Κ.Μαρξ, κι αυτό ισχύει και για την ίδια την αναγκαιότητα του Χρόνου και της Ιστορίας ).
[2] Με το χριστιανισμό, η Θυσία από εξωτερικά επιβεβλημένη, εξαναγκαστική πράξη μετατρέπεται σε εσωτερικά εκπορευόμενη,ηθική στάση. Η μετατόπιση αυτή από το εξωτερικό προς το εσωτερικό εκφράζει τη μετατόπιση του κέντρου της Ανθρώπινης Ιστορίας από τη σύγκρουση του Ανθρώπου με τη Φύση στη σύγκρουση του Ανθρώπου με τον Άνθρωπο ( κορύφωση της ταξικής διαίρεσης της Ανθρώπινης κοινωνίας ). Η Θυσία γίνεται εσωτερική υπόθεση και σύγκρουση του Ανθρώπου, σύγκρουση που εκδηλώνεται στο εσωτερικό και των δύο όψεων της κοινωνικής παραγωγής της Ανθρώπινης υπόστασης, την Ανθρώπινη μονάδα και την Ανθρώπινη ολότητα ( κοινωνία ).