Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

O ΑΛΧΗΜΙΚΟΣ ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΓΟΡΙΘΜΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ 31/12/2014

O ΑΛΧΗΜΙΚΟΣ ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΓΟΡΙΘΜΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

(με αφορμή το άρθρο της Ruth Miller Eradicated Alphabets and Radical Algorithms : Script Reform, Secularism, and Algorithmic Revolution που δημοσιεύτηκε στο c-theory net στις 3/9/2013, http://ctheory.net/articles.aspx?id=725)


Yπάρχουν “ριζοσπαστικοί αλγόριθμοι“? Έχουν σχέση οι αλγόριθμοι με την πολιτική, υπάρχει κάτι που μπορούμε να ονομάσουμε “αλγοριθμική πολιτική“ ή, ακόμη περισσότερο, “αλγοριθμική επανάσταση“? Έχουν σχέση με το Θεό και τo αλφάβητο? Είναι η γλώσσα του Θεού μια αλγοριθμική γλώσσα?
Καταφατική είναι η απάντηση που δίνει η Καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέττης/Βοστώνης Ruth Miller στο εξαιρετικά ενδιαφέρον και πολυδιάστατο άρθρο της, ορμώμενη από ένα συγκεκριμένο και πολυσήμαντο ιστορικό γεγονός: Tην Αλφαβητική Επανάστασηπου έλαβε χώρα στην Τουρκία το 1928, την κατάργηση δηλαδή του αραβικού αλφάβητου και την αντικατάστασή του από το λατινικό αλφάβητο που επέβαλλε νομοθετικά το κοσμικό καθεστώς του Κεμάλ Ατατούρκ ως παράγοντα προώθησης του δυτικού εκσυγχρονισμού και της εκκοσμίκευσης του έθνους/κράτους της Τουρκίας.
Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, με “αλγοριθμικό“ τρόπο ρέουν και τα επόμενα ερωτήματα: Ποιά η σχέση των αλγόριθμων με τη mankinddivine theory, την θεωρία/ενόραση της επαναστατικής Αποκάλυψης της Θεϊκής φύσης του Ανθρώπινου είδους μέσα στον 21ο αιώνα? Είναι η πραγματικότητα του Τέλους της Ιστορίας, στην οποία η mankinddivine theory ισχυρίζεται ότι ζούμε μετά την έλευση του 21ου αιώνα, μια αλγοριθμική πραγματικότητα? Είναι η Επανάσταση/Αποκάλυψη του 21ου αιώνα μια αλγοριθμική Επανάσταση? Αλλά και αντίστροφα: Ποιά η σχέση της mankindivine theory με τους αλγόριθμους? Ποιά η θέση και ο ρόλος της επαναστατικής προφητείας μέσα στην αλγοριθμική γλώσσα του αποκαλυπτόμενου Θεού?
Μιλήσαμε για “αλγοριθμική γλώσσα“ και “αλγοριθμική πραγματικότητα“, είναι όμως στην ίδια τη φύση του αλγόριθμου να καταργεί τη διάκριση συμβολικού/πραγματικού όπως μας πληροφορεί η Miller, μια διάκριση που ορίζεται ιστορικά ως εκφραστική/επικοινωνιακή/αναπαραστασιακή σχέση ανάμεσα στα δύο. Ο αλγόριθμος είναι γλώσσα και πραγματικότητα συγχρόνως, γλώσσα που διαρκώς μετατρέπεται σε πραγματικότητα και το αντίστροφο, γλώσσα που δεν αναπαριστά, δεν επικοινωνεί, δεν εκφράζει αλλά παράγει πραγματικότητα.
Η κατάργηση της παραπάνω διάκρισης δεν αφορά μόνον την εσωτερική λειτουργία του αλγόριθμου, αλλά και την παρουσία διαφορετικών αλγόριθμων μέσα στον Ανθρώπινο Κόσμο του 21ου αιώνα. Υπάρχουν “πραγματικοί“ μαθηματικοί αλγόριθμοι που, όπως όλοι γνωρίζουμε, συγκροτούν και “τρέχουν” την πολύπλευρα καθοριστική ψηφιακή/εικονική πραγματικότητα της εποχής μας, υπάρχουν οι αλγοριθμικές ιδιότητες και λειτουργίες συμβολικών συστημάτων όπως το αλφάβητο στις οποίες εστιάζει καταρχήν το άρθρο της Μiller, και υπάρχει και ολόκληρη, σύσσωμη η Ανθρώπινη πραγματικότητα του 21ου αιώνα ιδωμένη ως αλγοριθμική πραγματικότητα. Η ίδια η φύση του αλγόριθμου καθιστά άχρηστη κάθε προσπάθεια χάραξης ορίων ανάμεσα σε “πραγματικούς/κυριολεκτικούς“ και “συμβολικούς/μεταφορικούς“ αλγόριθμους, ή αλλιώς, για να μιλήσουμε με όρους γλωσσικών σημείων που το ίδιο το άρθρο θέτει στο επίκεντρο, καθιστά άχρηστη κάθε διάκριση ανάμεσα σε αλγόριθμους και “αλγόριθμους“.
Επομένως, αν υπάρχει κάτι που εκφράζει όχι ο ίδιος ο αλγόριθμος, αλλά η πολυποίκιλη παρουσία του στην Ανθρώπινη πραγματικότητα του 21ου αιώνα, είναι ακριβώς πως έχουμε να κάνουμε με την παγκόσμια πραγματικότητα του Τέλους της Ιστορίας, μια πραγματικότητα στην οποία αίρονται όλες οι παραδοσιακές διακρίσεις που έχουν δομήσει το ιστορικό γίγνεσθαι και την κατανόησή του (συμβολικό#πραγματικό, υποκειμενικό#αντικειμενικό, φύση#κοινωνία κ.α), προς όφελος μιας ενιαίας και καθολικής υπαρκτικής διάστασης που περιλαμβάνει ολόκληρο το παρελθόν και ολόκληρο το μέλλον του Ανθρώπινου είδους και της ίδιας της Φύσης.
Μένοντας στο καθολικό επίπεδο της παγκόσμιας πραγματικότητας ως αλγοριθμικής πραγματικότητας, τι είναι αυτό που μας κάνει να ανάγουμε ένα κατεξοχήν μη-ανθρώπινο στοιχείο όπως είναι ο αλγόριθμος σε προνομιακή μορφή έκφρασης της Ανθρώπινης πραγματικότητας του 21ου αιώνα? Η Miller από τη μεριά της τονίζει ιδιαιτέρως τον μη-ανθρώπινο (non-human) χαρακτήρα της αλγοριθμικής πολιτικής, όπως επίσης και την αυτονόμηση της λειτουργίας του αλγόριθμου σε σχέση με τις ανθρώπινες χρήσεις, βλέψεις και σκοπούς, θέλοντας να διαφοροποιήσει επαρκώς την αλγοριθμική πολιτική από τις πιο παραδοσιακές, στενά υποκειμενικές αντιλήψεις περί πολιτικής.
Η mankinddivine theory από τη δική της μεριά, διαθέτει μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη για τη σχέση του Ανθρώπου με την τεχνολογία που δημιουργεί κατά την περίοδο της Ιστορίας/Αλλοτρίωσης που τελειώνει στην εποχή μας. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή η εξελισσόμενη Ανθρώπινη “ουσία”, τα εκάστοτε δηλαδή χαρακτηριστικά που λαμβάνει ο Άνθρωπος σε κάθε διαφορετική φάση της Ιστορίας του, αποτυπώνονται με τον πιο πλήρη και καθαρό τρόπο όχι στο ίδιο το ον “άνθρωπος“ αλλά στα δημιουργήματά του, τουτέστιν στα έργα του, στα εργαλεία του, στην τεχνολογία του. Η τεχνολογία εν γένει καθορίζει συνειδητά ή ασυνείδητα, δίνει σχήμα, μορφή και χαρακτήρα στο καθεαυτό ανθρώπινο στοιχείο που την δημιούργησε, ενώ συγχρόνως εκφράζει η ίδια εναργώς την εκάστοτε Ανθρώπινη κατάσταση με έναν καθολικά πραγματικό τρόπο που υπερβαίνει τις εκάστοτε ανθρώπινες διαφοροποιήσεις και υποκειμενικές αντιλήψεις . Αν η τεχνολογία φαίνεται να αυτονομείται από τον Άνθρωπο και να ακολουθεί το δικό της δρόμο, όπως όντως ισχύει στην περίπτωση του αλγόριθμου, αυτό συμβαίνει ως αναγκαίος όρος προκειμένου να επιτελέσει την πλέον Ανθρώπινη λειτουργία που της έχει ανατεθεί, να εκφράσει δηλαδή και να προωθήσει στην πράξη την καθολική πραγματικότητα και προοπτική του Ανθρώπινου είδους. Υπό αυτή την οντολογική προοπτική, το μη-ανθρώπινο στοιχείο του αλγόριθμου συνιστά ακριβώς το πλέον Ανθρώπινο στοιχείο της πραγματικότητας του 21ου αιώνα. Διόλου τυχαία, το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το έτερο μη-ανθρώπινο στοιχείο της αλγοριθμικής πολιτικής που φέρνει στη συζήτηση η Μiller, με αφορμή την “Αλφαβητική Επανάσταση“ της Τουρκίας : τον Θεό...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Σύμφωνα με τη Miller, ο αλγόριθμος συνιστά μια συμβολική υλική διαδικασία, συνδυάζει δηλαδή αδιαχώριστα μια συμβολική/αριθμητική και μια λειτουργική/επιτελεστική διάσταση. “Εκτός όμως από λειτουργία, ο αλγόριθμος συνιστά επίσης μια σχέση μεταξύ αριθμών ή συμβόλων. Κι αυτή η αριθμητική ή συμβολική διάσταση του αλγόριθμου είναι εξίσου σημαντική με τις λειτουργικές ή επιτελεστικές του διαστάσεις, όταν αναλογιζόμαστε το πολιτικό ή επαναστατικό του δυναμικό. Το να αναγνωρίσουμε τον αλγόριθμο ως αριθμητική ή συμβολική λειτουργία παρά ως μια χωρική ή υποκειμενική έκφραση, είναι στην πραγματικότητα το κλειδί για να εκτιμήσουμε την πολιτική του δράση“. Εδώ η Miller μας δίνει ένα ακόμη σημαντικό χαρακτηριστικό του αλγόριθμου και της πολιτικής του, την αποδέσμευσή του από τους καθορισμούς του υποκειμένου και του χώρου – επομένως και του χρόνου, θα προσθέταμε εμείς, λαμβάνοντας υπόψη το αυτονόητο στην εποχή μας ενιαίο του χωρόχρονου.
Ωραία και κατανοητά όλα αυτά, πώς λειτουργούν όμως στην πράξη? Πώς πραγματοποιείται αυτή η συμβολική υλικότητα, πώς ακριβώς λειτουργεί αυτή η συμβολική μηχανή του αλγόριθμου? Η Miller μας δίνει τη φράση-κλειδί: Ο αλγόριθμος επεξεργάζεται τους αριθμούς ως ύλη- πράγμα που υποδηλώνει, θα προσθέταμε και πάλι εμείς, την δυνατότητα και της αντίστροφης διαδικασίας επίσης, την αλγοριθμική επεξεργασία δηλαδή της ύλης ως αριθμών. Εδώ ακριβώς είναι που θεμελιώνεται αυτό που θα ονομάσουμε “αλχημικό χαρακτήρα“ του αλγόριθμου. Ύλη και αριθμός/σύμβολο χάνουν την οντολογική διαφοροποίηση και την αναπαραστική/εκφραστική σχέση που τα συνδέει καταστατικά κατά την περίοδο της Ιστορίας, μέσα στο ενιαίο διαδικασιακό συνεχές του αλγόριθμου. Μέσα εκεί η παραδοσιακή μεταφυσική της Ιστορίας αποσυντίθεται στην πράξη, ανοίγοντας το δρόμο, σύμφωνα πάντα με τη mankinddivine theory, για τη νέα μετά-φυσική της πραγματωμένης Θεϊκότητας του Ανθρώπινου είδους.
Με βάση τα παραπάνω, και λαμβάνοντας επίσης υπόψη την αντίληψη της mankinddivine theory ότι το ενεργό παρόν του Τέλους της Ιστορίας περιλαμβάνει ολόκληρο το παρελθόν και ολόκληρο το μέλλον του Ανθρώπου και της Φύσης, πώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τη λειτουργία του Αλχημικού Αλγόριθμου του Τέλους ως της συγκεκριμένης έκφρασης που λαμβάνει η αλγοριθμοποίηση της Ανθρώπινης πραγματικότητας του 21ου αιώνα?
Ο Αλχημικός Αλγόριθμος του Τέλους τέθηκε σε λειτουργία με την έλευση του 21ου αιώνα, με την καθοριστική παρουσία και εξάπλωση του αλγόριθμου στην τεχνολογική και κατ' επέκταση στην κοινωνική/προσωπική ζωή των ανθρώπων να αποτελεί δείκτη και συνάμα ενεργό παράγοντα της εκκίνησής του. Η λειτουργία του είναι να επεξεργάζεται αδιακρίτως γεγονότα και σύμβολα, πράξεις, συναισθήματα και ιδέες, όνειρα και εικόνες, με δυο λόγια ολόκληρη την εμπειρία του Ανθρώπινου είδους από τότε που εμφανίστηκε στον πλανήτη, χωρίς κανένα περιορισμό στο χώρο και το χρόνο. Η γλωσσοπραγματικότητα του Αλχημικού Αλγόριθμου, ιδωμένη ως γλώσσα συνιστά μια Θεϊκή γλώσσα, καθώς εκφράζει/παράγει την καθολική προοπτική του Ανθρώπινου είδους και της Φύσης. Ακόμη κι αν είχαμε τη δυνατότητα να την δούμε αντικειμενοποιημένη μπροστά στα μάτια μας θα μας ήταν ακατανόητη με τα συμβατικά γλωσσικά μας μέσα, μόνον διαισθητικά ίσως θα μπορούσαν κάποιοι από μας να τη συλλάβουν. Έτσι κι αλλιώς όμως αυτό δε μπορεί να συμβεί, διότι ως πραγματικότητα η γλωσσοπραγματικότητα του Αλχημικού Αλγόριθμου δεν είναι άλλη από τη δική μας πραγματικότητα, την ενεργό πραγματικότητα των ζωντανών ανθρώπων του 21ου αιώνα. Πρόκειται δηλαδή για έναν υλικό, έμβιο, εμμενή Αλγόριθμο1 που όχι απλώς τροφοδοτείται από, αλλά είναι η πραγματικότητα των ανθρώπων του Τέλους, κάτι ανάλογο δηλαδή με τη σχέση Κεφαλαίου/Εργασίας που δομεί πλέον παγκοσμίως την πραγματικότητα αυτή.
Στο φως της παραπάνω σύνδεσης με τη σχέση Κεφαλαίου/Εργασίας, και στο βαθμό που η Ιστορία του Ανθρώπινου είδους, στη δυναμική και την εξέλιξή της, είναι η Ιστορία της κυριαρχίας, ο Αλχημικός Αλγόριθμος δεν μπορεί παρά να είναι Αλγόριθμος της Εξουσίας. Η πραγμάτευση της διοικητικά επιβαλλόμενης και υλοποιούμενης Αλφαβητικής Επανάστασης στην Τουρκία από τη Miller το καθιστά άλλωστε σαφές: Στις μοντέρνες αστικές κοινωνίες η αλγοριθμική και επιτελεστική γλώσσα του Θεού είναι η γλώσσα του Κράτους – αυτό άλλωστε είναι και το ιστορικό νόημα της περίφημης “εκκοσμίκευσης“. Μέσα στον Αλχημικό Αλγόριθμο του Τέλους η κυριαρχία δε γνωρίζει πλέον τα σύνορα του χώρου και του χρόνου, γίνεται καθολική – την ίδια στιγμή όμως, ο εμμενής, ζωντανός και αλχημικός χαρακτήρας του Αλγόριθμου παράγει ένα ουτοπικό αλγοριθμικό πλεόνασμα που ονειρεύεται και προετοιμάζει το Ανθρώπινο μέλλον, τη δική του Επανάσταση.
Και ποιό είναι το σημείο αυτό, το σημείο της φανέρωσης της επαναστατικής δυναμικής του Αλγόριθμου, που συνιστά άλλωστε και την πραγματική του φύση? Ο Αλγόριθμος εμπεριέχει ο ίδιος και ανακατασκευάζει διαρκώς τους κανόνες της δραστηριότητας του μέσα από την ίδια του τη δραστηριότητα, αυτός ο ελεύθερος και επαναστατικός χαρακτήρας όμως φανερώνεται στην πραγματική του διάσταση στο σημείο του αλγοριθμικού ατυχήματος. Σύμφωνα με τη Miller η πολιτική διάσταση του αλγόριθμου είναι καταστατική χάρη στην επιτελεστικότητά του2, το ατύχημα όμως είναι αυτό που απελευθερώνει τον αλγόριθμο3 και τον μετατοπίζει πολιτικά στο επαναστατικό φάσμα, το φάσμα δηλαδή της αλλαγής και όχι της επιδιόρθωσης4. Στην περίπτωση του Αλχημικού Αλγόριθμου του Τέλους, επομένως, το αλγοριθμικό ατύχημα δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την οικουμενική Επανάσταση του 21ου αιώνα.
O αλγόριθμος είναι ένα σύστημα κανόνων που συγχρόνως είναι και σύστημα δραστηριοτήτων”, αυτός είναι σύμφωνα με τη Μiller ο οντολογικός ορισμός του αλγόριθμου - συγχρόνως όμως, αποτελεί και την περιγραφική αρχή της εκδήλωσης και και της χωρικής και χρονικής επέκτασης της οικουμενικής Επανάστασης του 21ου αιώνα. Στο βιβλίο “Κωδικός Θεός: Το Ασυνείδητο Σχέδιο του Ανθρώπινου είδους” (futura, 2011), η mankinddivine theory όρισε την επαναστατική διαδικασία του 21ου αιώνα ως μια φυσική/οργανική διαδικασία, προκειμένου να αναδείξει την ελεύθερη εκτύλιξη και την απουσία καθορισμού της από ιδεολογικά πρότυπα, η παρουσία και η δράση των οποίων εμφανίζεται ενσωματωμένη μέσα στην ίδια τη διαδικασία. Τη διαδικασία αυτή μπορούμε πλέον, επίσης και εξίσου, ή ίσως και περισσότερο εύστοχα και συγκεκριμένα, να την ονομάσουμε αλγοριθμική διαδικασία.
Στο ίδιο βιβλίο η mankinddivine theory περιγράφει την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα του Τέλους της Ιστορίας ως μια χαοτική αλληλουχία όπου τίποτε δεν μπορεί να εκτιμηθεί και να κριθεί προτού η αλληλουχία φτάσει στο επαναστατικό της τέλος, καθώς “κάθε νίκη μπορεί να προετοιμάζει την αυριανή ήττα, και το αντίστροφο“. Στο ίδιο μήκος κύματος φαίνεται να εκπέμπει και η Miller όταν περιγράφει την αλγοριθμική πολιτική ως μια πολιτική που υπερβαίνει τις παραδοσιακές κατηγορίες της ηθικής και του δικαίου5 και όντως, η επαναστατική πολιτική του 21ου αιώνα είναι μια αλγοριθμική πολιτική καθώς αφήνει πίσω της τις κατηγορίες αυτές, καθαρά ιστορικά προϊόντα της συσσώρρευσης, της απώθησης και της σπάνης, προς όφελος μιας νέας πραγματικότητας της χαριστικότητας και της αφθονίας.
Τώρα, το πώς ακριβώς πρόκειται να συνδεθεί το αλγοριθμικό ατύχημα με την Παγκόσμια Επανάσταση του 21ου αιώνα παραμένει ανοιχτό ως ζήτημα, είναι κάτι που μένει να φανεί, καθώς η γλωσσοπραγματικότητα του Αλχημικού Αλγόριθμου του Τέλους επιτρέπει μια σειρά από ενδεχόμενα. Μπορεί η Επανάσταση και το αλγοριθμικό ατύχημα να ταυτιστούν, η ίδια δηλαδή η Επανάσταση να αποτελέσει το “αλγοριθμικό ατύχημα“ που θα μπλοκάρει και θα απελευθερώσει συνάμα τον Αλχημικό Αλγόριθμο. Μπορεί, από την άλλη, να χρειαστεί ένα πραγματικόατύχημα οικουμενικού βεληνεκούς που θα λειτουργήσει ως καταλύτης της επαναστατικής έκρηξης. Το ατύχημα αυτό ενδέχεται να είναι “πραγματικό“ αλγοριθμικό ατύχημα, κι εδώ δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε την πιθανότητα ενός ατυχήματος στο πεδίο των νέων τεχνολογιών που θα απενεργοποιήσει μονομιάς και σε παγκόσμιο επίπεδο τις διαδικασίες κοινωνικού ελέγχου και καταστολής που στον 21ο αιώνα στηρίζονται όλο και περισσότερο στις τεχνολογίες αυτές. Ενδέχεται όμως και να είναι κάποιο άλλο, άλλης φύσης παγκόσμιο ατύχημα, το οποίο θα λειτουργήσει “αλγοριθμικά“ μέσα στον Αλχημικό Αλγόριθμο του Τέλους προκαλώντας την οικουμενική συνθήκη της επαναστατικής εκδήλωσης.
Με την εξαίρεση της πρώτης και εξαιρετικά πιθανής περίπτωσης, όλες οι άλλες πιθανότητες που συνδέονται με την ύπαρξη ενός πραγματικού ατυχήματος ως ενεργού καταλύτη της Επανάστασης, φαίνεται ίσως να υποβάλλουν την ιδέα μιας μεταφυσικής προσδοκίας για την έλευση ενός “εξωγενούς παράγοντα”, ενός deus ex machina που θα παρέμβει αίφνης στο πεδίο της Ιστορίας και θα το κατευθύνει προς την επαναστατική υπέρβαση. Μια τέτοια ιδέα ενδεχομένως να ξενίζει, αφού στο κάτω-κάτω “η απελευθέρωση των ανθρώπων είναι έργο των ίδιων των ανθρώπων“. Αυτό ασφαλώς και είναι αλήθεια, καμιά πραγματική αλλαγή δεν μπορεί να επέλθει αν οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν κινητοποιηθούν συλλογικά προς αυτήν – o μεταφυσικός τρόπος σκέψης όμως, στην πραγματικότητα, δεν βρίσκεται τόσο στην αποδοχή της ενδεχόμενης συνεπικουρίας ενός εξωγενούς παράγοντα“, όσο στην ιδέα πως ο Άνθρωπος είναι ο μοναδικός και προνομιακά αποκλειστικός δράστης εντός ενός παθητικού, βουβού και ηλίθιου φυσικού περιβάλλοντος. Το λέω αυτό διότι, σε κάθε ενδεχόμενο του εν λόγω ατυχήματος, είναι δεδομένο πως η Φύση θα έχει “βάλει το χέρι της“, είτε ως συγκεκριμένη και εντοπίσιμη φυσική πηγή (π.χ. ηλιακή ακτινοβολία), είτε στην πιο γενική κι απροσδιόριστη μορφή της “τυχαιότητας“, του αστάθμητου δηλαδή και απρόβλεπτου παράγοντα που ανατρέπει τις ανθρώπινους σχεδιασμούς. Όπως έχουμε ήδη πει, η πραγματικότητα του Τέλους της Ιστορίας συναιρεί όλες τις παραδοσιακές ιστορικές διακρίσεις εντός μιας ενιαίας και καθολικής διάστασης όπου δεν υφίστανται σύνορα και διαχωρισμοί ανάμεσα στη φύση και την κοινωνία, τη Φύση και τον Άνθρωπο. Τίποτα δεν είναι εξωγενές σε σχέση με αυτή τη διάσταση, τα πάντα είναι αδιαχώριστα εντός - γι' αυτό και ο “εξωγενής παράγοντας“ γράφεται εδώ με εισαγωγικά. Στο κάτω-κάτω, η απελευθέρωση του Ανθρώπινου είδους δεν αφορά μόνο τον Άνθρωπο αλλά και τη Φύση, την απελευθέρωση της και την κοσμική εξελικτική της διαδικασία. Πολύ σωστά ο Φώτης Τερζάκης, σε διάφορα σημεία των κειμένων του, ορίζει ως στόχο της κοινωνικης απελευθέρωσης την απελευθέρωση της Φύσης και την ανάδειξη της σε ενεργό συνομιλητή και συνδημιουργό της Ανθρώπινης πραγματικότητας – γιατί όμως να δούμε τη συνεργασία Ανθρώπου-Φύσης απλά και μόνο ως τελικό στόχο, γιατί να μην την αντιληφθούμε ως ενεργή ήδη εκ των προτέρων, μέσα στην ίδια δηλαδή την επαναστατική διαδικασία της απελευθέρωσης? Στο φως της αντίληψης αυτής η Παγκόσμια Επανάσταση του 21ου αιώνα αναφαίνεται ως πραγματικό παραμύθι, με την μπενγιαμινική έννοια που ορίζει ως ειδοποιό χαρακτηριστικό της παραμυθικής πραγματικότητας αυτήν ακριβώς “την αθώα συνενοχή ανάμεσα στη φύση και τον άνθρωπο“.
Αφού λοιπόν προσδιορίσαμε σχηματικά τη σχέση ανάμεσα στον αλγόριθμο και την επανάσταση μέσα στην πραγματικότητα του Τέλους, ας δούμε τώρα λίγο και τη σχέση της αλγοριθμικής επανάστασης με το Θεό – ζήτημα που, όπως σημειώσαμε και στην αρχή, τίθεται επί τάπητος από το ίδιο το άρθρο. Σ' αυτό φαίνεται καθαρά ότι η πραγματικότητα του αλγόριθμου ανήκει πλήρως και ιδιαζόντως στην επικράτεια του θείου. Η παραδοσιακή θρησκευτική γλώσσα, σύμφωνα με τη Miller, είναι η κατεξοχήν αλγοριθμική γλώσσα, κι αυτό που στην πραγματικότητα πέτυχε η Αλφαβητική Επανάσταση στην Τουρκία, μέσω και πέραν του φαινομενικού διαχωρισμού και περιορισμού της θρησκευτικής γλώσσας αποκλειστικά στο δικό της πεδίο (τα θρησκευτικά κείμενα εξαιρέθηκαν από την Επανάσταση και κράτησαν το αραβικό αλφάβητο), ήταν η επέκταση αυτού ακριβώς του ειδοποιού της χαρακτηριστικού στο σύνολο του κοινωνικού πεδίου. Αυτή η διαλεκτική διαχωρισμού/επέκτασης του θρησκευτικού στοιχείου αναδεικνύει παραδειγματικά το οντολογικό νόημα της δυτικής/καπιταλιστικής εκκοσμίκευσης, που δεν είναι άλλο από τη γείωση και ολική διείσδυση της παραδοσιακής υπερβατικής μεταφυσικής και της ίδιας της αφαίρεσης μέσα στον υλικό κοινωνικό κόσμο, ως απαραίτητο εξελικτικό βήμα για την ολική αναίρεση/πραγμάτωσή τους μέσα στη νέα, μετά-φυσική πραγματικότητα της πραγματωμένης Ανθρώπινης Θεϊκότητας.
Αν λοιπόν η πραγματικότητα που ζούμε σήμερα είναι μια αλγοριθμική πραγματικότητα, και η κοινωνική επανάσταση του 21ου αιώνα είναι μια αλγοριθμική επανάσταση, συνυφασμένη εσωτερικά ή/και εξωτερικά με ένα αλγοριθμικό ατύχημα, αυτό δηλώνει ότι και συμβαίνει επειδή η επανάσταση αυτή συνδέεται καταστατικά με την επικράτεια του θείου, με την Αποκάλυψη δηλαδή της θεϊκής υπόστασης του Ανθρώπινου είδους και της ίδιας της Φύσης.. Σύμφωνα με τη Miller το ατύχημα στρέφει τον αλγόριθμο προς το μηδέν ή το άπειρο, τις κατεξοχήν δηλαδή διαστάσεις του θείου, κι αυτή η δήλωση περιγράφει με ακρίβεια τα διλήμματα και τις προοπτικές του Τέλους της Ιστορίας και της επερχόμενης Παγκόσμιας Επανάστασης.
Και το αλφάβητο? Τι ρόλο παίζει μέσα σ' όλα αυτά? Η Μiller διαθέτει μεγάλο μέρος του άρθρου της, μέσα από την παράθεση και τον σχολιασμό των απόψεων Τούρκων αλλά και άλλων γλωσσολόγων πάνω στο φαινόμενο της Αλφαβητικής Επανάστασης, στην ανάδειξη των αλγοριθμικών ιδιοτήτων του αλφάβητου, της ικανότητάς του δηλαδή να παράγει αυτοτελώς νοήματα και αποτελέσματα πέραν αυτών που έχει επιφορτιστεί στην ανθρώπινη εκφραστική/επικοινωνιακή σφαίρα. Αν τώρα μεταφέρουμε τη συζήτηση αυτή σε σχέση με τη mankinddivine theory, που είναι η αρμόζουσα επαναστατική θεωρία του 21ου αιώνα στο βαθμό που εμπερικλείει την αλγοριθμική επικράτεια του θείου στις προκείμενές της, θα μπορούσαμε να διακινδυνεύσουμε την υπόθεση πως το γεγονός ότι η mankinddivine theory πρωτότυπα γράφεται στο ελληνικό αλφάβητο, ίσως να μην είναι άνευ αλγοριθμικής σημασίας...Ενδεχομένως η αλγοριθμική αποτελεσματικότητά της θεωρίας στο πεδίο του πραγματικού να αυξάνει από το γεγονός ότι γράφεται σ' ένα αλφάβητο στο οποίο έχουν πρωτότυπα γραφτεί τα πλέον διαδεδομένα και επιδραστικά θρησκευτικά κείμενα του κόσμου, τα χριστιανικά, ένα αλφάβητο με τεράστια και μακραίωνη ιστορική επιδραστικότητα στο πεδίο των ιδεών γενικώς...
Αυτό μπορεί κάλλιστα να ισχύει αν δούμε τη mannkinddivine theory υπό μία αλγοριθμική οπτική, πράγμα που ομολογουμένως ήταν το ίδιο το άρθρο που με ώθησε να κάνω, πιάνοντας το νήμα κάποιων σκέψεων που είχα εκφράσει στο προαναφερθέν βιβλίο Κωδικός Θεός : Το Ασυνείδητο Σχέδιο του Ανθρώπινου είδους“. Εκεί προς το τέλος αναφέρομαι στις εγγενείς δυσκολίες που μια θεωρία όπως η mankinddivine theory αντιμετωπίζει ως προς τη διάδοση και τη κοινωνική της απήχηση, και υποστηρίζω τη δυνατότητά της να επιδράσει στην πραγματικότητα του 21ου αιώνα έστω κι από μια “περιθωριακή“ θέση, βασιζόμενος στη λογική του χάους που προσδιορίζει αυτή την πραγματικότητα, και ευνοεί ως τέτοια τους λεγόμενους “ελάσσονες“ παράγοντες μιας κατάστασης. Μπορώ λοιπόν τώρα να προσθέσω ότι η “περιθωριακή“ αυτή επιδραστικότητα ενδεχομένως να σχετίζεται με τις αλγοριθμικές ιδιότητες της θεωρίας. Αν η mankinddivine theory είναι μια θεϊκή γλώσσα, στο βαθμό που κωδικοποιεί νοήματα που αφορούν τη θεϊκή υπόσταση του Ανθρώπινου είδους και της Φύσης, τότε αυτομάτως είναι και μια αλγοριθμική γλώσσα, πράγμα που σημαίνει ότι διαθέτει έναν ισχυρό επιτελεστικό χαρακτήρα, συμπληρωματικό και εξίσου ή ίσως και περισσότερο σημαντικό από τον καθαρά επικοινωνιακό. Ας σημειώσω λοιπόν και πάλι, με πιο συγκεκριμένο τρόπο τώρα, πως δεν έχει και τόση σημασία πόσοι και ποιοι άνθρωποι γνωρίζουν τη mankinddivine theory ή συμφωνούν μαζί της...
Και για να γίνω, τελειώνοντας, ακόμα πιο συγκεκριμένος: Ποιός είναι ο τρόπος, καθαρά λειτουργικά μιλώντας, με τον οποίο η mankinddivine theory “ξεκλειδώνειτην πραγματικότητα του Αλχημικού Αλγόριθμου του Τέλους από την πίσω πόρτα“, και εισέρχεται στα ενδότερα του “hardware“? Ποιός ο τρόπος με τον οποίο τον μπλοκάρει ενδεχομένως και τον απελευθερώνει συγχρόνως? Απάντηση: Eίναι το ενορατικό/διαισθητικό της θεμέλιο, η προφητεία...
Στο ίδιο βιβλίο, και στο πλαίσιο της ίδιας συζήτησης σχετικά με την “περιθωριακή“ θέση της mankinddivine theory, είχα σταθεί ιδιαιτέρως στα φαινομενικά τουλάχιστον ανυπέρβλητα εμπόδια που θέτει στη διάδοσή της μέσα σ' ένα προοδευτικό/ ριζοσπαστικό κοινωνικό κίνημα που εδώ και κάποιους αιώνες και για προφανείς ιστορικούς λόγους έχει γαλουχηθεί στο πνεύμα ενός καλώς ή κακώς εννοούμενου “επιστημονικού“ υλισμού, το γεγονός ότι έχει συλληφθεί και διατυπωθεί στη μορφή μιας προφητείας. Εγώ από την πλευρά μου, πέρα από την αυθεντικότητα της πρωταρχικής σύλληψης που θα ήταν άλλωστε κι από μόνη της αρκετή, το γεγονός δηλαδή ότι στη βάση της mankinddivine theory βρίσκεται όντως μια ενορατική εμπειρία, είχα πάντοτε την αίσθηση ότι για κάποιους λόγους η προφητεία είναι σημαντική και στο επίπεδο της διατύπωσης, και δη της γραπτής διατύπωσης...Σκεφτόμουν από τη μία, πως η μορφή θα πρέπει να συνταιριάζει με το περιεχόμενο, πως η προφητεία είναι η πλέον αρμόζουσα και ίσως η μόνη δυνατή μορφή για το “θεϊκό“ περιεχόμενο της θεωρίας. Από την άλλη σκεφτόμουν ότι, εφόσον το Τέλος της Ιστορίας είναι ένα κλείσιμο του κύκλου και μια επιστροφή της Αρχής της, όπως υποστηρίζει η θεωρία, τότε και στη φιλοσοφία θα πρέπει να έχουμε μια επιστροφή της αρχής της, μια επιστροφή της ιερατικής/ενορατικής της αρχής...
Ακόμη τα σκέφτομαι αυτά, η αλγοριθμική οπτική όμως που υπέβαλλε το άρθρο της Μiller μου επιτρέπει να συμπληρώσω τα εξής περί προφητείας: Η προφητεία συντελεί ένα “σπάσιμο“ της γραμμικότητας του ιστορικού χρόνου, καθώς συνιστά μια προβολή του μέλλοντος που το ενεργοποιεί επιτελεστικά μέσα στο παρόν. Αυτό το “σπάσιμο“ της χρονικότητας αφενός εισάγει τη θεωρία μέσα στην εσώτερη λειτουργικότητα του Αλχημικού Αλγόριθμου του Τέλους, που όπως είπαμε δε γνωρίζει χρονικούς περιορισμούς, και αφετέρου απορρυθμίζει τη λειτουργικότητα αυτή, εφόσον εισάγει το μέλλον σε μια Μηχανή που επεξεργάζεται όλο το παρελθόν μέσα στο παρόν, προκαλώντας έτσι ίσως ένα αλγοριθμικό ατύχημα...Λέει σε κάποιο σημείο η Miller, πολύ χαρακτηριστικά, ότι στην κατάσταση του ατυχήματος ο αλγόριθμος αρχίζει να διαισθάνεται, γίνεται διαισθητικός. Ίσως λοιπόν, το ενορατικό/διαισθητικό στοιχείο της mankinddivine theory να συντελεί στο “ξύπνημα“ της διαίσθησης του Αλχημικού Αλγόριθμου, ή ίσως ακόμη ακόμη, να είναι η ίδια η θεωρία αυτή η διαίσθηση...”Μεταφυσική της γραφής” είπατε? Οπωσδήποτε, αλλά όχι μόνο...



μικρό υστερόγραφο: το κείμενο αυτό γράφτηκε υπό τις πολλαπλές ακροάσεις του φετινού (2014) album
THE ALGORITHM – OCTOPUS 4. Για τον αλγόριθμο τα είπαμε. Για το χταπόδι ο Τerrence Mc Kenna είχε υποστηρίξει ότι μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τον απελευθερωμένο άνθρωπο του μέλλοντος, γιατί το χταπόδι δε γνωρίζει το διαχωρισμό ύπαρξης και σκέψης, ουσίας και έκφρασης, εσωτερικότητας και εξωτερίκευσης. Το χταπόδι ό,τι λέεί είναι κιόλας. “To μυαλό και το σώμα του χταποδιού είναι το ίδιο, και επομένως εξίσου ορατό. Το χταπόδι φοράει τη γλώσσα του σαν ένα είδος δεύτερου δέρματος...Σαν τα χταπόδια, το πεπρωμένο μας είναι να γίνουμε αυτό που σκεφτόμαστε, οι σκέψεις μας να γίνουν τα σώματά μας, και τα σώματά μας να γίνουν οι σκέψεις μας” (Food of the Gods, σελ. 461). Όσο για το τέσσερα...ε, αυτό θα το δούμε στο επόμενο “επεισόδιο“ της mankinddivine theory!
( αναφορά στο υπό συγγραφή έργο Ο Τέταρτος Έρχεται...“ ).

1Αυτή είναι η ουσιώδης διαφοροποίηση του Αλχημικού Αλγόριθμου από στατιστικές προσεγγίσεις όπως η (κατά τ' άλλα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και δυνητικά χρήσιμη) Ψυχοϊστορία του Ισαάκ Ασίμωφ, που συνιστά μια αριθμητική, ανθρώπινα κωδικοποιημένη και κατανοήσιμη, στατική αναπαράσταση των γεγονότων της Ιστορίας.
2Ο όρος αλγοριθμική πολιτική μπορεί να φαίνεται πλεονασμός. Αν ο πολιτικός λόγος είναι ταυτόχρονα και πράξη, ή - για να αναφερθούμε στο έργο του J.L. Austin – ο πολιτικός λόγος είναι ένα απότελεσμα από και για τον εαυτό του, τότε ήδη λειτουργεί στο πεδίο του αλγόριθμου“.
3Μέσα από τη φαινομενικά άχρηστη εργασία που συμβαίνει τη στιγμή του ατυχήματος, επομένως –-μέσα από τη φαινομενικά δίχως νόημα δράση κι επεξεργασία που χαρακτηρίζει την ατελείωτη, τυχαία επανάληψη – οι αλγόριθμοι είναι όχι μόνο ζωντανοί αλλά πολιτικοί, και, με αρκετά κλασικούς όρους, ελεύθεροι “.
4Σε μαθηματικά ή πολιτικά συστήματα δεμένα με το χώρο ή την υποκειμενικότητα, ένα «ατύχημα» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια χωρική ή υποκειμενική σχέση που δεν έχει ακόμη εκφραστεί ή περιγραφεί αποτελεσματικά. Ένα ατύχημα επομένως δεν είναι καθόλου ατύχημα στην πραγματικότητα. Είναι μια πρόσκληση για μια καλύτερα ανεπτυγμένη ή πιο διαφοροποιημένη μαθηματική ή πολιτική έκφραση. Είναι ένα αίτημα να βρούμε έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο περιγραφής κάποιου γεωμετρικού ή υποκειμενικού ιδανικού της πραγματικότητας.
Σε αλγοριθμικά συστήματα που συνδέονται με τους αριθμούς, ωστόσο, ένα ατύχημα είναι πραγματικό ατύχημα. Δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο, όταν οι αριθμοί επιτελούν αντί να περιγράφουν ή να επικοινωνούν. Ένα ατύχημα δεν αποτελεί πρόσκληση για μια καλύτερη (ή πιο δίκαιη) περιγραφική προσπάθεια, αλλά μάλλον το δρόμο προς μια εναλλακτική λειτουργικότητα”.
5“Στιγμές και πράγματα που φαίνονται άδικα, μη παραγωγικά, παράλογα ή ανήθικα σε μια πολιτική δεμένη με το χώρο ή τα υποκείμενα, γίνονται παραγωγικά, λογικά και λειτουργικά, και ενδεχομένως δίκαια και ηθικά, όταν η αλγοριθμική πολιτική μπαίνειστο παιχνίδι“