Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ CERN : ΕΝΑΣ ΟΔΟΔΕΙΚΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ 22-10-2008

ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ ΜΟΝΤΑΝΟΣ



TO ΠΕΙΡΑΜΑ CERN : ΕΝΑΣ ΟΔΟΔΕΙΚΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
22-10-2008



Από την τελευταία γραπτή μου παρέμβαση έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι - αν μπορεί να ονομαστεί έτσι το στενό αυτό χρονικό μονοπάτι που πάνω του βαδίζει ολόκληρη η Ιστορία του Ανθρώπινου είδους. Τρία με τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ολοκλήρωσα το εγχειρίδιο στο οποίο προσπάθησα να συγκεντρώσω και να πραγματευτώ σε μια ενιαία αφήγηση, σύντομα έστω και σχηματικά, όλες τις κρίσιμες πλευρές της επαναστατικής θεωρίας της Θεϊκότητας του Ανθρώπινου είδους σχετικά με την Ανθρώπινη κατάσταση, τόσο γενικά όσο και στην πολύ ειδική ιστορική περίσταση του 21ου αιώνα. Είναι άλλωστε τόσο ειδική, τόσο μοναδική αυτή η περίσταση ώστε φέρει μέσα της ενεργά όσο ποτέ άλλοτε ακριβώς τα γενικά, τα σταθερά εκείνα χαρακτηριστικά που ορίζουν την υπόσταση του μοναδικού αυτού φυσικού όντος.
Έκτοτε σιωπή. Σιωπή συνειδητή κι ένας λογαριασμός που απαιτούσε επιτακτικά να πληρωθεί. Η βασική δουλειά είχε γίνει. Στο άνοιγμα της πιο κρίσιμης Παγκόσμιας περιόδου που οι δυτικοί ονομάζουν 21ο αιώνα κι όπου ο Ανθρώπινος Κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με την απειλή του καθολικού αφανισμού, (ένα όραμα έστω για) το μυστικό νήμα που ενώνει και νοηματοδοτεί τα κομμάτια της ιστορικής πορείας του είδους μας βρίσκεται πλέον στα χέρια μας. Το φρέσκο φως είναι πια εδώ μαζί μας, μια αχτίδα του έστω που ξεστράτισε και μες απ’ τις μυστηριώδεις ατραπούς του χρόνου ήρθε να μας προϋπαντήσει. Η ανέγερση όμως του Επίκτητου τα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας μοιραία στοίχισε την κατεδάφιση άλλων, εξαιρετικά σημαντικών πλευρών της ζωής της προσωπικότητας που τον φιλοξενεί. Τα μπάζα της όλης διαδικασίας μαζεύτηκαν πολλά, σε σημείο να φρακάρουν την έξοδο. Το ξεκαθάρισμα ήταν αναγκαίο κι οδυνηρό, κι ήταν μια υπόθεση της καρδιάς, όχι του νου. Της καρδιάς που πάντα έχει και θα έχει το πρώτο, και κυρίως τον τελευταίο λόγο.
Στο μεταξύ, ο Παγκόσμιος πόλεμος ανάμεσα στο Ανθρώπινο είδος και τον επίδοξο δολοφόνο του, το σύστημα του Παγκόσμιου Φυσιοποιημένου[1] Κεφαλαίου, μαίνεται και εντείνεται. Η πλήρης ταύτιση του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού με τον ίδιο το θάνατο του Ανθρώπινου Κόσμου, ταύτιση που υποστηρίζει η επαναστατική θεωρία της Θεϊκότητας του Ανθρώπινου είδους και που λίγα χρόνια πριν ακόμη, μέσα στα απόνερα της ενορχηστρωμένης νεοφιλελεύθερης παρλαπίπας, μπορεί να φάνταζε υπερβολική, έχει αρχίσει να εμπεδώνεται στην πραγματικότητα που ζει και τη συνείδηση που αποκτά ένα ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του Ανθρώπινου πληθυσμού – ακόμη και σ’ αυτόν τον τόσο ξεχωριστό και πολύτιμο, προστατευμένο δυτικό κόσμο.
Στην πραγματικότητα βέβαια, αυτό που συμβαίνει δεν είναι παρά η ανάπτυξη του φαινομένου της νεκροφάνειας του Ανθρώπινου Κόσμου. Ο πόλεμος του 21ου αιώνα ανάμεσα στο Ανθρώπινο είδος και το Παγκόσμιο Κεφάλαιο δεν είναι παρά το προωθητικό μέσο αυτού του φαινομένου, όπως και γενικά η ταξική πάλη, η κινητήριος δύναμη της Ιστορίας κατά το Μαρξ, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα του διχασμού της Φύσης ανάμεσα στο Φυσικό και το Ανθρώπινο επίπεδο της υπόστασής της και ταυτόχρονα η διαδικασία που οδηγεί στην υπέρβασή του. Το μεγαλύτερο «κόλπο» που σκάρωσε ο Άνθρωπος προκειμένου να ξεγελάσει τη Φύση (που στην πραγματικότητα δικό της είναι όλο το σχέδιο και δεν ξεγελιέται παρά από τον ίδιο της τον εαυτό στην ανώτερή του μορφή) ώστε να του φανερώσει τα μυστικά της αιωνιότητας, είναι να την πείσει ότι πεθαίνει. Στα μονοπάτια του θανάτου (και που αλλού άλλωστε;) ο Άνθρωπος ψάχνει το κλειδί της υλικής αθανασίας, το δρόμο προς την πραγμάτωση της αληθινής-Θεϊκής του φύσης.
Μόνο που για να πείσει τη Φύση πρέπει να πείσει και τον εαυτό του, γι’ αυτό και ο θάνατος οφείλει να είναι - και είναι - πραγματικός. Γι’ αυτό κι η Φύση θα φανερώσει τελικά το μυστικό της, γι’ αυτό και θα δώσει την εκρηκτική ώθηση για την τελική νίκη και την οριστική απελευθέρωση του Ανθρώπινου είδους. Μόνο που η ώθηση δεν θα ‘ρθει απ’ έξω, με τη μορφή ενός εξωτερικού, έστω και Ανθρώπινου μεσολαβητή, αλλά από μέσα. Η Φύση που αφυπνίζεται είναι, για πρώτη φορά στην Ιστορία του Κόσμου, η ειδική Ανθρώπινη Φύση εν ενεργεία στο σύνολό της – κάτι που εν προκειμένω περιλαμβάνει και την εξωτερική Φύση, το φυσικό περιβάλλον του πλανήτη που ήδη έχει αρχίσει να επιδρά καταλυτικά στις εξελίξεις (βλέπε κλιματική αλλαγή) και που στη δεδομένη φάση της ιστορικής εξέλιξης είναι Ανθρώπινη Φύση, Φύση δηλαδή καθορισμένη από τη χρόνια Ανθρώπινη παρέμβαση. Αυτή τη φορά κανείς δε θα φωνάξει στο Λάζαρο να σηκωθεί και να περπατήσει. Θα σηκωθεί από μόνος του.
Στην παρούσα φάση η επιστροφή του Επίκτητου έχει έναν κάποιο εορταστικό τόνο, καθώς συνδέεται με το ανέβασμα ενός site στο Internet που περιέχει όλα του τα κείμενα κι όπου ο καθένας θα μπορεί να έχει ελεύθερη πρόσβαση. Ευελπιστώ πως το site με τη διεύθυνση www.geocities.com/mankinddivine θα βρίσκεται πολύ σύντομα εγκατεστημένο στο Δίκτυο - πιθανά να βρίσκεται ήδη, έστω σε μια πρώτη, πρόχειρη μορφή. Το σύντομο αυτό σημείωμα είναι μια χειρονομία προσφοράς και προσωπικής ευαρέσκειας για τη δυνατότητα επικοινωνίας των ιδεών που παρέχει αυτό το site, αφιερωμένη εξαιρετικά σ’ αυτούς που πρόκειται να τη χρησιμοποιήσουν.
Η αφορμή βέβαια για να γραφτεί αυτό το σημείωμα είναι αρκούντως σοβαρή και σημαντική από μόνη της, σε σχέση τόσο με τα άμεσα αποτελέσματά της όσο και - κυρίως - με αυτά που σηματοδοτεί και προμηνύει σχετικά με την παρούσα κατάσταση της Ανθρώπινης Ιστορίας και τις προοπτικές της. Πρόκειται για το περίφημο πείραμα CERN που διεξάγεται αυτές τις μέρες νομίζω κάπου στα γαλλοελβετικά σύνορα, γι’ αυτό το τεράστιο επιστημονικό εγχείρημα αναπαραγωγής των συνθηκών της γέννησης του Σύμπαντος.
Σ’ ένα πρώτο επίπεδο, το πείραμα αξίζει να συζητηθεί (και οπωσδήποτε ήδη συζητιέται από σχετικούς και άσχετους σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη) για την επιστημονική-γνωσιολογική του αξία. Οι φυσικές επιστήμες από την αυγή της αστικής εποχής μέχρι και τις μέρες μας αποτελούν αναμφίβολα την αιχμή του δόρατος της παραγωγικής ανάπτυξης και της κυριαρχίας του Κεφαλαίου πάνω στη Φύση και την Ανθρώπινη κοινωνία και παρά την υποτιθέμενη «ουδετερότητα» κι «αντικειμενικότητά» τους, η εξέλιξή τους είναι πάντοτε εγγεγραμμένη στο πλαίσιο του πιο πάνω σχεδίου κι εξυπηρετεί τους σκοπούς του. Παρ’ όλ’ αυτά, η γνώση που μπορεί ν’ αποκτηθεί με τις μεθόδους και τα πειράματα των φυσικών επιστημών διατηρεί σε πολλές περιπτώσεις μια αξία που υπερβαίνει τις άμεσες κοινωνικές σκοπιμότητες που την καθορίζουν. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για γνωσιολογικά εγχειρήματα καθολικής εμβέλειας όπως το συγκεκριμένο, από το οποίο η Παγκόσμια κοινότητα αναμένει να προκύψουν στοιχεία που άπτονται των μεγάλων φιλοσοφικών και υπαρξιακών ερωτημάτων που απασχολούν το Ανθρώπινο είδος από τις απαρχές του μέχρι και σήμερα. Ειδικά για μια αντίληψη που δεν αναγνωρίζει στην κυριαρχία του Κεφαλαίου την τελική και αναπότρεπτη μορφή του Ανθρώπινου Κόσμου κι οραματίζεται μια άλλη, ευτυχισμένη κι ελεύθερη, πειράματα όπως αυτό μπορούν ενδεχομένως να δώσουν κάποια μορφή ή έστω κάποιο πρόπλασμα γνώσης που ένας τέτοιος, ελεύθερος από την καπιταλιστική καταδυνάστευση Κόσμος θα μπορεί να αξιοποιήσει. Τι είδους αξιοποίηση μπορεί να είναι αυτή θα το δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα στη συνέχεια.
Από κει και πέρα, αφήνοντας κατά μέρος τα αποτελέσματα του πειράματος κι επικεντρώνοντας στη σημασία αυτής καθεαυτής της διεξαγωγής του (στο γεγονός δηλαδή ότι το Ανθρώπινο είδος έχει φτάσει στο σημείο να έχει τη δυνατότητα να προβεί σε μια γνωσιολογική απόπειρα που να αφορά τη γέννηση του ίδιου του Σύμπαντος), το πείραμα CERN συνιστά μια πανίσχυρη ένδειξη ότι ένας ολόκληρος κύκλος της εξέλιξης του Ανθρώπινου είδους αλλά και του ίδιου του Σύμπαντος βρίσκεται στο οριακό σημείο του κλεισίματός του - και του ανοίγματος ασφαλώς ενός νέου κύκλου.
Η εξέλιξη του Σύμπαντος οδήγησε κάποια «στιγμή» στην εμφάνιση της ζωής, των φυσικών ειδών, και τέλος του Ανθρώπινου είδους. Το Ανθρώπινο είδος δεν είναι ένα ακόμη είδος ανάμεσα στα υπόλοιπα, αλλά συνιστά ένα νέο, καθολικό επίπεδο εξέλιξης του ίδιου του Σύμπαντος, ένα εν εξελίξει ολόκληρο, καινούργιο Σύμπαν. Η εμφάνιση αυτού του νέου καθολικού επιπέδου ανάπτυξης της Φύσης σήμανε έναν επώδυνο αλλά αναγκαίο διχασμό ανάμεσα στα δύο επίπεδα, το Φυσικό και το Ανθρώπινο, καθώς και την έναρξη ενός εξελικτικού κύκλου κατά τον οποίο το Ανθρώπινο επίπεδο ενσωματώνει προοδευτικά στον Κόσμο του το Φυσικό επίπεδο, τον Κόσμο δηλαδή πριν τη δική του εμφάνιση, προκειμένου να πραγματώσει την καθολικότητά του. Ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό στην εμβρυακή φάση ανάπτυξης που βρισκόταν κι ακόμη βρίσκεται ο Ανθρώπινος Κόσμος ήταν να μπει σε μια διαδικασία ολοένα κι αυξανόμενου ετεροκαθορισμού από αυτό τον άλλο, προηγούμενο από αυτόν Κόσμο - που είναι ο Κόσμος του θανάτου, του αναπόδραστου θανάτου όλων των φυσικών μορφών που λαμβάνει το άπειρο, αιώνιο Σύμπαν. Ο κύκλος αυτός δεν είναι παρά η ίδια η Ιστορία του Ανθρώπινου είδους από τις απαρχές της μέχρι την εποχή του τέλους στον 21ο αιώνα, ο διαρκώς επεκτεινόμενος κύκλος της Αλλοτρίωσης του Ανθρώπινου είδους από την αληθινή, Θεϊκή του Φύση που βρίσκει την ύστατη πραγμάτωσή της στη μορφή του Παγκόσμιου Φυσιοποιημένου Κεφαλαίου του 21ου αιώνα.
Αγγίζοντας o Ανθρώπινος Κόσμος τις απαρχές του Σύμπαντος με το πείραμα CERN ο κύκλος αυτός ολοκληρώνεται και κλείνει, και μάλιστα κλείνει φέρνοντας στο φως το κρίσιμο εκείνο στοιχείο που θα καθορίσει το νέο κύκλο που επίκειται ν’ ανοίξει: την κοσμική υπόσταση του Ανθρώπινου είδους. Στο πείραμα CERN ο Άνθρωπος και το Σύμπαν, οι δύο υπαρκτές υποστάσεις του Σύμπαντος δηλαδή, έρχονται για πρώτη φορά φάτσα με φάτσα αντικριστά ο ένας με τον άλλο άμεσα κι αδιαμεσολάβητα[2], σε μια οριακή, μαγική συνάντηση που σηματοδοτεί την κορύφωση του διαχωρισμού και ταυτόχρονα την έναρξη της διαδικασίας επανενοποίησής τους σ’ ένα νέο, ανώτερο, Ανθρώπινο επίπεδο ενότητας.
Για να προχωρήσω παραπέρα θα βασιστώ στην αντίληψη που θεωρεί πως οι ιδιομορφίες της σχέσης του Ανθρώπινου είδους ως καθολικού-Θεϊκού φυσικού είδους με την κατεξοχήν και αιωνίως παρούσα Θεότητα που είναι ο Φυσικός Κόσμος, λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε στη σχέση που κάθε φορά διαμορφώνει ο Άνθρωπος με το Φυσικό Κόσμο να προβάλλει με τον πλέον σαφή κι εύγλωττο τρόπο τον Εαυτό του, την κοινωνία του και τα προβλήματα και τις προοπτικές που αντιμετωπίζει. Με βάση αυτή την αντίληψη θα υποστηρίξω ότι το κύριο νόημα του πειράματος CERN δεν αφορά τη γέννηση του Σύμπαντος αλλά μια άλλη, δεύτερη κοσμική γέννηση που επίκειται σε πραγματικό χρόνο. Αυτή είναι η γέννηση του Ανθρώπινου Σύμπαντος που θα ξεκινήσει με τη σειρά του να αναπτύσσεται και να διαστέλλεται με την πραγμάτωση από το Ανθρώπινο είδος της αληθινής-Θεϊκής του Φύσης. Το «Βing Bang», η Μεγάλη Έκρηξη που θα γεννήσει το Ανθρώπινο Σύμπαν είναι η Παγκόσμια Επανάσταση του Ανθρώπινου είδους ενάντια στο Παγκόσμιο Κεφάλαιο, τον ύστατο και καθολικό εκφραστή της Αλλοτρίωσης που είναι ο θάνατος του Ανθρώπινου Κόσμου.
Θα διακινδύνευα μάλιστα τον ισχυρισμό πως αυτή η δεύτερη γέννηση του Ανθρώπινου Σύμπαντος που επίκειται στον 21ο αιώνα είναι και η μόνη πραγματική, και πως η πρώτη γέννηση του Σύμπαντος με την περίφημη Μεγάλη Έκρηξη που υποτίθεται ότι ερευνά το πείραμα CERN δεν είναι παρά καθαρή προβολή από το Ανθρώπινο είδος της δικής του Συμπαντικής γέννησης πάνω στο ίδιο το Σύμπαν. Κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί «γέννηση του Σύμπαντος» δε συνέβη ποτέ.
Δε διαθέτω εξειδικευμένες γνώσεις πάνω στη σύγχρονη φυσική, θεωρώ όμως πως δεν είναι απαραίτητο προκειμένου να υποστηρίξω από φιλοσοφική και βιωματική βάση πως η «γέννηση του Σύμπαντος» είναι μια αντίφαση μέσα στους ίδιους της τους όρους. Δεν υφίσταται κάποια «στιγμή» με όποιο τρόπο κι αν την εννοήσουμε, κάποιο γεγονός τέτοιο με το οποίο το Σύμπαν να άρχισε να υπάρχει από κει που δεν υπήρχε. Η ιδέα μιας αδιαμεσολάβητης, οντολογικά απόλυτης διαφοράς ανάμεσα στην ύπαρξη και τη μη ύπαρξη που υποκρύπτεται στη φαντασίωση της «γέννησης του Σύμπαντος» είναι μεταφυσική στη ρίζα της, και πλήττει τη Θεϊκή αυτοτέλεια του Φυσικού Κόσμου επίσης στη ρίζα της. Το Σύμπαν υπάρχει από πάντα, όπως ακριβώς και δεν υπάρχει επίσης από πάντα - κι αυτό το στοιχείο προσδιορίζει την ουσία, την καθολικότητα και την ανεξαρτησία του και θέτει εξαρχής τέλος σε κάθε συζήτηση περί της ύπαρξης ενός οποιουδήποτε μεταφυσικού, υπερκοσμικού Θεού. Αυτό που υπάρχει πραγματικά και από πάντα δεν είναι παρά μια αέναη διαλεκτική ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία. Ένα οντολογικό status όπου το Σύμπαν θα παγιδευόταν αποκλειστικά στην κατάσταση είτε της ύπαρξης είτε της ανυπαρξίας θα προϋπέθετε αναγκαστικά την παρέμβαση και την επιλογή ενός εξω-κοσμικού Θεού και θα μετέτρεπε τον Κόσμο σε υποχείριό του.
Μπορούμε βέβαια ν’ αφήσουμε ανοιχτή την πιθανότητα μιας Μεγάλης Έκρηξης, όχι όμως με την κυριολεκτική έννοια της γέννησης του Σύμπαντος, αλλά με την έννοια μιας ριζικής και καθολικής μετατροπής της οντολογικής υπόστασης του Σύμπαντος στην κατάσταση στην οποία το έχει γνωρίσει το Ανθρώπινο είδος και μες από την οποία προέκυψε και το ίδιο. Στην περίπτωση αυτή, η αναλογία αυτής της προηγούμενης διαδικασίας μετατροπής με την επικείμενη έκρηξη της Παγκόσμιας Επανάστασης του Ανθρώπινου είδους διατηρεί τη βάση της από τη σκοπιά της Φύσης, καθώς η επικείμενη αυτή έκρηξη δεν είναι παρά η αφετηρία της επόμενης αντίστοιχης εμβέλειας μετατροπής της οντολογικής υπόστασης του Φυσικού Κόσμου σ’ ένα νέο, ανώτερο επίπεδο κοσμικής ισορροπίας. Από τη σκοπιά του Ανθρώπινου είδους η Μεγάλη Έκρηξη του 21ου αιώνα διατηρεί ασφαλώς ακέραιο το χαρακτήρα της γέννησης : η πραγματωμένη Θεϊκή Φύση του Ανθρώπινου είδους οπωσδήποτε δεν υπάρχει μέχρι τη «στιγμή» που θα αρχίσει να υπάρχει.
Αν όμως το πείραμα CERN δεν αφορά τη γέννηση του Σύμπαντος, τότε που ακριβώς έγκειται η σημασία της γνώσης που ενδεχομένως να προκύψει από αυτό και πως συνδέεται με τα διακυβεύματα του 21ου αιώνα για το Ανθρώπινο είδος, με την πραγμάτωση δηλαδή της αληθινής-Θεϊκής του φύσης σε μια νέα, ελεύθερη Παγκόσμια κοινωνία;
Η απάντηση είναι πως πιθανά ένα τέτοιο πείραμα να είναι σε θέση ν’ ανοίξει το δρόμο σε κάποιο είδος γνώσης χρήσιμο αναφορικά με το σημείο-κλειδί της πραγμάτωσης της αληθινής-Θεϊκής Φύσης του Ανθρώπινου είδους, την επίτευξη δηλαδή της υλικής αθανασίας. Κι αυτό ισχύει ακριβώς διότι η φυσική κατάσταση που αναπαράγει κι ερευνά το πείραμα CERN δεν αφορά τη γέννηση του Σύμπαντος, δεν αφορά δηλαδή μια περασμένη, προηγούμενη κατάσταση του Σύμπαντος σε σχέση με τη σημερινή στην κλίμακα μιας γραμμικά εννοούμενης χρονικής ακολουθίας. Αφορά την πρωταρχική κι αιωνίως παρούσα κατάσταση του Σύμπαντος, την ενεργά μηδενική εκείνη κατάσταση που έρχεται στο φως στις κρίσιμες, κομβικές τομές της εξέλιξής του (μια τέτοια, και μάλιστα την πλέον εξελιγμένη περίπτωση αποτελεί η μηδενική κατάσταση της Ιστορίας που βιώνει το Ανθρώπινο είδος στον 21ο αιώνα) αλλά στην πραγματικότητα λανθάνει πάντα πίσω από κάθε είδους φυσική μορφή και κατάσταση. Σ’ αυτή ακριβώς την κατάσταση του Σύμπαντος είναι που ανακύπτει στην πλέον καθαρή, πρωτογενή του μορφή το ζήτημα της ενότητας και της διάκρισης ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Η πρόσβαση σ’ αυτή την κατάσταση ενδεχομένως να προσφέρει στο Ανθρώπινο είδος κάποια κλειδιά για την επίτευξη της υλικής αιωνιότητας, που σα διαδικασία δεν είναι παρά η προσαρμοσμένη στο Ανθρώπινο μέτρο μίμηση της αιωνιότητας του Σύμπαντος. Όπως ακριβώς ο Φυσικός Κόσμος ενσωματώνει στην εξέλιξή του το θάνατο όλων των φυσικών μορφών που λαμβάνει παραμένοντας πάντα ζωντανός και πάντα Φυσικός Κόσμος, έτσι κι ο Άνθρωπος θα ενσωματώνει στην εξέλιξή του το θάνατο των διάφορων μορφών που λαμβάνει παραμένοντας πάντα ζωντανός και πάντα Άνθρωπος.
Γι’ αυτό λοιπόν και το περίφημο «σωματίδιο του Θεού» που ψάχνουν εναγωνίως οι επιστήμονες στο πείραμα CERN προκειμένου να δώσουν απαντήσεις στα προαιώνια κοσμικά ερωτήματα του Ανθρώπου, είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Άνθρωπος. Το Ανθρώπινο είδος συνιστά ακριβώς τη σωματοποίηση της Θεϊκότητας του Σύμπαντος, την κορυφαία στιγμή της εξέλιξής της κατά την οποία η άπειρη αιωνιότητα του Φυσικού Κόσμου αποκτά συγκεκριμένη, απτή κι οριοθετημένη υλική μορφή.
Μια τελευταία παρατήρηση αφορά το ζήτημα της επιτάχυνσης και το πώς αυτή συνδέεται γενικά με τη μηδενική κατάσταση των πραγμάτων και τις νέες μορφές τους που προκύπτουν από αυτή. Είναι γνωστό πως για να επιτύχει την επιθυμητή πρωτογενή κατάσταση του Σύμπαντος το πείραμα CERN έπρεπε αναγκαστικά να υποβάλλει κάποια φυσικά σωματίδια σε μια κολοσσιαία τεχνητή επιτάχυνση. Η ίδια σύνδεση, η ίδια σχέση ισχύει και στην περίπτωση του Ανθρώπινου είδους και της Ιστορίας του. Έτσι λοιπόν, η ιλιγγιώδης επιτάχυνση της Ιστορίας που λαμβάνει χώρα ήδη από τις απαρχές της νεώτερης αστικής εποχής και η οποία από το 19ο αιώνα και μετά έχει αποκτήσει το χαρακτήρα ενός διαρκώς εντεινόμενου παροξυσμού, αποτελεί μια ακόμη ισχυρή ένδειξη πως η Ιστορία βαδίζει ολοταχώς προς το τέλος της που είναι ταυτόχρονα και νέα αρχή της. Προς τη μηδενική εκείνη κατάσταση του 21ου αιώνα μες από την οποία το Ανθρώπινο είδος θ’ αναδειχτεί νικητής του Κεφαλαίου-Θανάτου, ο νέος και πραγματικός Θεός του Φυσικού Κόσμου.



[1] Στα προηγούμενα κείμενά μου αναφέρεται ως «Φυσικοποιημένο», νομίζω όμως πως η μικρή αλλαγή που δοκιμάζω εδώ είναι πιο δόκιμη κι ανταποκρίνεται καλύτερα στο νόημα του όρου. Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα δε γίνεται «φυσικό», ένα στοιχείο δηλαδή που ανήκει στη Φύση, αυτό ισχύει αυτονόητα από την αρχή της ύπαρξής του. Γίνεται το ίδιο «Φύση», μιμείται δηλαδή τις καθολικές-Θεϊκές ιδιότητες της Φύσης με τον πλήρη καθορισμό του Ανθρώπινου Κόσμου που έχει επιβάλλει στον 21ο αιώνα.
[2] Εξαιρώντας ασφαλώς τη μεσολάβηση των επιστημονικών εργαλείων και δικαιολογημένα, απ’ τη στιγμή που τα εργαλεία γενικά είναι ανέκαθεν αναγκαία στο Ανθρώπινο είδος προκειμένου ν’ αποκτήσει άμεση επαφή με το Φυσικό Κόσμο, σύμφωνα με την αρχή της «έμμεσης αμεσότητας» της φιλοσοφικής Ανθρωπολογίας του H.Plessner.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου